Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Από την Κυριακή που μίλησε στο συνέδριο της ΝΔ, ο γνωστός ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης δέχεται μια τεράστια και συντονισμένη επίθεση. Ξεπερνά τα όρια της απαξίωσης, γίνεται ad hominem. Δεν είναι επί του πολιτικού προκειμένου. Είναι γιατί τόλμησε να μιλήσει σε ένα συνέδριο ενός αστικού κόμματος και να εκφράσει μια πολιτική πλατφόρμα.
Οι άνθρωποι που επιτίθενται στον Μαρκουλάκη και, μεταξύ άλλων, τον καλούν να μείνει στα ωραία έργα του και «στη δουλίτσα του» είναι οι ίδιοι που έπαθαν παροξυσμό ενθουσιασμού με τις αναφορές της Νατάσας Μποφίλιου πριν από μερικές μέρες για την επανάσταση, τον ΣΥΡΙΖΑ και το βουνό. Είναι οι ίδιοι που κατάπιναν αμάσητο τον Λάκη Λαζόπουλο. Είναι, γενικά, οι ίδιοι που στην πρώτη ευκαιρία μας λένε ότι ο καλλιτέχνης, ως πνευματικός άνθρωπος, οφείλει να έχει πολιτική θέση και τοποθέτηση και, αν τύχει και εκφραστεί μια διαφορετική άποψη, μια παραφωνία, τότε βγαίνουν να την καφρίσουν. Ή θα επαναφέρουν τον καλλιτέχνη στον ορθό δρόμο είτε θα τον καταδικάσουν σε σιωπή.
Δεν είναι κακό να είσαι Αριστερός. Δεν είναι κακό να είσαι Δεξιός. Δεν είναι κακό να είσαι Κεντρώος. Η πολιτική τοποθέτηση στον χάρτη είναι αυτονόητη και πλήρως κατανοητή. Με βάση τον αριστοτελικό ορισμό για το «πολιτικόν ζώον», είναι και συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση. Κάπως όμως στην Ελλάδα η συζήτηση για την πολιτική τοποθέτηση των καλλιτεχνών συνυφάνθηκε με την Αριστερά. Ίσως, γιατί στην κοινή συνείδηση, η Αριστερά έχει καταγραφεί ως «ρομαντική» και «ουμανιστική». Άρα, αν ένας καλλιτέχνης που, ως πνευματικός άνθρωπος έχει άλλες ευαισθησίες, δηλώσει συμπάθεια για την Αριστερά και τους αγώνες της για τη χώρα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Όντως, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Μπορεί να συμφωνείς ή να διαφωνείς, αλλά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Η πολιτική τοποθέτηση είναι αυτονόητο δικαίωμα. Αλλά δεν περιορίζεται στην Αριστερά. Και, συνεπώς, και με αυτό δεν θα έπρεπε να υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, λοιπόν, αν πάμε πέρα από τη χολή ορισμένων, οι οποίοι ρίχνουν διαρκώς καυσόξυλα στη φωτιά του διχασμού που σιγοκαίει τη χώρα από το 2010 και μετά, έκανε μια βαθιά πολιτική ομιλία στο συνέδριο της ΝΔ. Ήταν μια απολύτως συμβατή ομιλία, με βάση τα πιστεύω του και την πολιτική του διαδρομή. Διότι, διαθέτει και από αυτήν ως πολίτης. Πολιτεύθηκε με τη Δράση το 2009 και στήριξε το Ποτάμι στη συνέχεια. Και τώρα, ο ίδιος λέει ότι ελπίζει στον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά, ώστε να επιφέρει αλλαγή στη νοοτροπία της χώρας, αλλά και του ίδιου του του κόμματος.
Οφείλω να ομολογήσω ότι, καλύπτοντας τις εργασίες του συνεδρίου της ΝΔ, και ενώ η καταγραφή των ομιλιών των συνέδρων και των στελεχών γίνεται μηχανικά και επαγγελματικά, η ομιλία του Μαρκουλάκη με έκανε να κοντοσταθώ και να την ακούσω πραγματικά. Το βράδυ, έκατσα και την ξαναδιάβασα άλλες δύο φορές. Είναι πραγματικά ένα πολύ συνεκτικό κείμενο, το οποίο μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του στο facebook. Δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνεί κανείς με όλα, μπορεί να τον καλύπτει το βασικό νοηματικό της κέντρο.
Για μένα, αυτό βρίσκεται σε μια φράση του κ. Μαρκουλάκη. «Οφείλετε λοιπόν, όχι μόνο να πείτε την αλήθεια, αλλά να φροντίσετε να το κάνετε με τρόπο που να ακουμπάει στις ψυχές των ανθρώπων, να υπερνικά τη φυσική καχυποψία τους, να μαλακώνει τους φόβους τους, να αναπτερώνει την αισιοδοξία τους. Με λόγο που θα χρησιμοποιεί όλα τα πλεονεκτήματα του λαΐκίστικου λόγου, αλλά ο πυρήνας του θα είναι τα επιχειρήματα και η αλήθεια». Μπορεί να απευθυνόταν στη ΝΔ, αλλά είναι πολιτικός οδηγός ευρείας χρήσεως. Και χρειαζόμαστε και άλλους, θαρραλέους ανθρώπους με μεστό λόγο σαν τον Μαρκουλάκη.
