Γράφει ο Σπύρος Μπόικος
Μια βδομάδα μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και ενώ υπάρχει μια εντυπωσιακή αλλαγή του κλίματος σε σχέση με τα τελευταία χρόνια, μια σημαντική μερίδα του πολιτικού σκηνικού φαίνεται ότι ακόμη αρνείται να πιστέψει ότι στις 25 Γενάρη η χώρα διεξήγαγε μια εκλογική διαδικασία επιτυχώς και κατάφερε νόμιμα να εκλέξει μια νέα κυβέρνηση για μια τετραετή θητεία.
Κόμματα και κομματίδια που, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, σαρώθηκαν στις εκλογές τις Κυριακής τοποθετούνται λες και πρόκειται να κλείσει αυτή η “αριστερή παρένθεση” όπως την ονομάζουν και να κληθούν ξανά να κυβερνήσουν όπως κυβερνούσαν μέχρι τώρα, γυρνώντας τον ελληνικό λαό σε ένα καθεστώς μόνιμου τρόμου και κατάθλιψης.
Ψάχνουν λοιπόν να βρουν την παραμικρή χαραμάδα προκειμένου να καταφέρουν να ασκήσουν κριτική στη νέα Κυβέρνηση, από τα ίδια μέσα από όπου προπαγάνδιζαν τις καφκικές πολιτικές τους τόσα χρόνια, με τους ίδιους δημοσιογράφους να τους δίνουν “πάσες”. Κι αν δεν βρεθεί η χαραμάδα, τόσο το καλύτερο, θα την επινοήσουν. Θα πουν πάλι ψέμματα, θα προσπαθήσουν ξανά να τρομοκρατήσουν.
Χρησιμοποιώντας όλα τα παλιά τεχνάσματα, τις “βαρυσήμαντες” αναλύσεις για την οικονομία, τις πολύπλοκες αναλύσεις της διεθνούς πραγματικότητας, ακόμη και τα σκουπίδια του lifestyle που οι ίδιοι τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαν ως υπνωτικό του ελληνικού λαού, προσπαθούν να στρέψουν το κλίμα εναντίον της Κυβέρνησης. Φτάνουν ακόμη και να κάνουν αριστερή κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζοντας ότι οι ελιγμοί της Κυβέρνησης στο ζήτημα της διαπραγμάτευσης για το χρέος αποτελούν δεξιά στροφή.
Εις μάτην. Ο ελληνικός λαός, αηδιασμένος, κουρασμένος, σχεδόν πισθάγκωνα δεμένος, όπως έλεγε κι ο Ανδρέας Εμπειρίκος, έδωσε την εμπιστοσύνη του στον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να φύγουν αυτοί, αυτοί που δεν σταμάτησαν την τελευταία πενταετία να αποδομούν τη χώρα και τη ζωή των ανθρώπων σε αυτή. Δεν επέλεξε το ΣΥΡΙΖΑ με μόνο κριτήριο το ζήτημα του χρέους αλλά και για το καυτό ζήτημα της αναδιανομής του εισοδήματος στο εσωτερικό. Έτσι κι αλλιώς εδώ και καιρό ήταν κοινό μυστικό: δεν έφταιγε για όλα η τρόικα ή οι Γερμανοί. Πολλές από τις αποφάσεις που προκαλούσαν το δημόσιο αίσθημα ήταν επιλογές του παραπαίοντος και υπερφίαλου πολιτικού προσωπικού, με κορυφαίο παράδειγμα το κλείσιμο της ΕΡΤ.
Φυσικά η επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να σταματήσει, ούτε να μειωθεί η ένταση της. Το παλιό πολιτικό προσωπικό βρίσκεται σε ένα φοβερό αδιέξοδο. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους οικονομικής προσαρμογής τα πολιτικά στελέχη των κομμάτων που στήριξαν το μνημόνιο δεν θα μπορούν να πάνε ούτε στο περίπτερο χωρίς να αντιμετωπίσουν τη λαϊκή χλεύη και οργή. Ο πολιτικός πολιτισμός που έχει ήδη επιβάλει στην πολιτική η νέα Κυβέρνηση έχει εκτοπίσει τις προσπάθειες “ανανέωσης” του πολιτικού σκηνικού τύπου Ποτάμι, κάνοντας τον Σταύρο Θεοδωράκη να μοιάζει με τον Γκόρτσο του Λάμπρου Κωσταντάρα. Και το χειρότερο για αυτούς: η πρόταση για την προεδρία της Βουλής αναμένεται να φέρει στα χέρια της Ζωής Κωσταντοπούλου εκατόν είκοσι δικογραφίες που οι ίδιοι είχαν αποσιωπήσει. Και αν υπάρχει μια κωλοτούμπα που δεν παίρνει τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει είναι αυτή της διακρίβωσης των ποινικών ευθυνών των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ας φωνάζουν λοιπόν.
