Του Νίκου Ι. Νικολόπουλου (*)
Η Βουλή αποφάσισε την περασμένη Πέμπτη με πλειοψηφία… 127 ψήφων (!) την άρση της βουλευτικής ασυλίας μου, ενδίδοντας για πρώτη φορά σε μειοψηφίες φανατικών που δια της δικαστικής οδού προσπαθούν να κάμψουν το φρόνημα των Χριστιανών και να επιβάλλουν στην ελληνική κοινωνία τις δικές τους απόψεις περί ομοφυλοφιλίας, συμβίωσης ομόφυλων, αλλά και αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια.
Αν και είναι προφανές ότι η συγκεκριμένη απόφαση δεν ελήφθη από την απόλυτη πλειοψηφία της Βουλής και ότι, έστω και δια της «τεθλασμένης» (δηλ. της απουσίας), είναι ακόμα περισσότεροι οι βουλευτές που πιστεύουν ότι δεν μπορεί να διώκεται ένας πολίτης – και ιδιαίτερα βουλευτής – για την πίστη του και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και των αξιών του, εντούτοις δεν μπορώ να μην σχολιάσω την στάση ενός πολύ συγκεκριμένου αριθμού βουλευτών που αποδεικνύουν ότι οι «κερκόπορτες» ανοίγουν πάντα από μέσα.
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, εν πρώτοις ξεκαθαρίζω πως η ψήφος και η απόφαση κάθε συναδέλφου είναι απολύτως σεβαστή. Αυτό επιβάλλει η δημοκρατία. Επίσης, θεωρώ πως η δυνατότητα που θα μου δοθεί να απευθυνθώ στην Ελληνική Δικαιοσύνη για να ξεκαθαρίσει αυτή τα όρια μεταξύ ελευθερίας του λόγου και ρατσισμού, αποτελεί «ευλογία». Και όχι μόνο γιατί έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην Δικαιοσύνη ή γιατί είμαι απόλυτα βέβαιος ότι δεν έκανα τίποτα μεμπτό και δεν υποκίνησα κανέναν ρατσισμό, αλλά γιατί αποτελεί ίσως μία μεγάλη ευκαιρία να πάψει επιτέλους αυτός ο νέος διωγμός των χριστιανικών απόψεων από «θορυβώδεις» μειοψηφίες, που με όχημα τον «αντιρατσιστικό νόμο», προσπαθούν να επιβληθούν στην μεγάλη ελληνική πλειοψηφία.
Κατά δεύτερον, εννοείται ότι δεν περίμενα καμία διαφορετική αντιμετώπιση από βουλευτές που εμφανίζονται ως άθεοι ή εν πάση περιπτώσει, δικαιολογούν την αριστεροσύνη τους και τον δήθεν προοδευτισμό τους στηρίζοντας απόψεις και νομοσχέδια που κινούνται αντίθετα στις πεποιθήσεις της μεγάλης ελληνικής πλειοψηφίας των Χριστιανών Ορθοδόξων. Είναι και αυτός ένας «ρόλος» αποδεκτός στα πλαίσια της δημοκρατίας και της πολυφωνίας. Αντίθετα, θέλω στο σημείο αυτό να υποκλιθώ στον πραγματικό προοδευτισμό κάποιων γνήσιων εκπροσώπων της ελληνικής αριστεράς που ενώ μπορεί να διαφωνούν πλήρως πολιτικά με τον Νικολόπουλο αρνήθηκαν να ψηφίσουν την άρση ασυλίας για να μην λοβοτομήσουν και την κοινοβουλευτική ελευθερία του λόγου και της διακίνησης ιδεών.
Ωστόσο, υπήρξαν και κάποιοι βουλευτές που ψήφισαν υπέρ της άρσης της ασυλίας μου, οι οποίοι δεν δηλώνουν άθεοι και δεν προέρχονται από τα κόμματα της αριστεράς, αλλά αντίθετα, κρατάνε λαμπάδες και κάνουν μεγάλους σταυρούς. Μόνο που στους πραγματικούς αγώνες για την Ορθοδοξία είναι μονίμως απόντες ή με το στόμα κλειστό.
«Χριστιανός α λα καρτ» όμως, όπως και «δημοκράτης κατά περίπτωση» δεν μπορεί και δεν δικαιούται να είναι κανένας!
Γι’ αυτό και φαντάζομαι πως οι συγκεκριμένοι βουλευτές θα έχουν μεγάλη δυσκολία να πείσουν τους ψηφοφόρους τους, που στην πλειοψηφία είναι θεοσεβούμενοι άνθρωποι, για την απόφασή τους να ψηφίσουν την άρση ασυλίας μου. Πρέπει να απαντήσουν: Είναι πραγματικοί ή γιαλαντζί χριστιανοί; Έθεσαν πάνω από την πίστη και τις ιδέες τους κάποια «κομματική γραμμή» ή μήπως τον φόβο τους απέναντι σε κάποιους… ετεροφοβικούς; Και αυτό θα τους είναι πολύ δύσκολο. Το αντιλαμβάνομαι… Αλλά όπως λέει και λαός μας, ο καθένας όπως έστρωσε θα κοιμηθεί. Από μένα πάντως έχουν την κατανόησή μου, έστω και εάν όπως ήδη σημείωσα, αποτελούν αυτούς που ανοίγουν τις νέες «κερκόπορτες».
Ανήκω στους πολιτικούς που πιστεύουν ακράδαντα πως η Ορθοδοξία είναι ανίκητη. Και ότι ο χώρος της ελληνικής κεντροδεξιάς δεν είναι απλώς ο πιο μαζικός και μεγάλος πολιτικός χώρος, αλλά και ο πιο γνήσια λαϊκός. Ο μόνος χώρος που πραγματικά μπορεί να αντισταθεί στο μπλέντερ της ισοπέδωσης λαών, κρατών και πολιτισμών, στον εκμαυλισμό των κοινωνιών με θεωρήματα που η ίδια η φύση και η βιολογία απορρίπτουν.
Ως Χριστιανός, αλλά και ως εκπρόσωπος αυτής της μεγάλης κεντροδεξιάς λοιπόν, θα συνεχίσω να κάνω τον σταυρό μου και να παλεύω για την Ελλάδα και για όλους τους Έλληνες. Ετεροφυλόφιλους και ομοφυλόφιλους. Χωρίς ποτέ όμως να αρνηθώ αξίες και ιδανικά, χωρίς ποτέ να κάνω ένα βήμα πίσω από την ευαγγελική διδασκαλία.
Το πρόβλημα είναι ότι στον χώρο της κεντροδεξιάς υπάρχουν σήμερα και κάποιοι που απλά βρήκαν πόρτα και μπήκαν ή – πολύ χειρότερα – παριστάνουν τους δεξιούς και τους χριστιανούς. Αλλά ο καιρός γαρ εγγύς… Η ώρα που θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι είναι κοντά!
(*) Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος Βουλευτής Ν. Αχαΐας και Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος
