Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε μια δεύτερη μεγάλη νίκη και επιβεβαιώνει την απόλυτη πολιτική κυριαρχία του. Το «ΝΑΙ» δεν είχε ηγεσία, δεν είχε πειστικότητα, ταυτίστηκε με τους δανειστές και φάνηκε να αποτελεί την έκφραση όλου του παλιού πολιτικού συστήματος που έσυρε τη χώρα στα αδιέξοδα της κρίσης. Εκ των πραγμάτων το αποτέλεσμα θέτει όλες τις πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης μπροστά στην ανάγκη να αναθεωρήσουν τη στρατηγική τους, η οποία ηττήθηκε συντριπτικά.
‘Όλα τα χαρτιά λοιπόν, είναι μαζεμένα στα χέρια του πρωθυπουργού και το ερώτημα είναι πως θα αξιοποιήσει το διαπραγματευτικό όπλο που ζήτησε και του δόθηκε με τέτοιας έκτασης πλειοψηφία από τους πολίτες. Όλους αυτούς τους μήνες, αν και έχω στηρίξει τον Τσίπρα, οφείλω να σημειώσω πως διαφωνώ με την τακτική που ακολούθησε καθιστώντας τη διαπραγμάτευση αποκλειστικά υπόθεση δική του και του Βαρουφάκη. Αυτό δεν απέδωσε και το έχει αναγνωρίσει και ο ίδιος. Εικάζω πως σε μεγάλο βαθμό αυτό συνέβη καθώς δεν εμπιστευόταν τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, θεωρώντας πως επιζητούν σε συνεργασία με τους δανειστές την ανατροπή της κυβέρνησής του.
Από σήμερα υπάρχει ένα αποτέλεσμα που καθιστά ανέκδοτο κάθε σκέψη περί «αριστερής παρένθεσης». Πιστεύω πως το γεγονός αυτό επιτρέπει πλέον στον Τσίπρα με περισσότερη ασφάλεια και αυτοπεποίθηση, να δει με μεγαλύτερη ευρύτητα το ζήτημα της διαπραγμάτευσης. Τώρα που είναι ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού, τώρα πρέπει με όρους υπεροχής να κάνει αυτό που δεν έκανε πέντε μήνες. Να διαπραγματευτεί όχι ως ηγέτης μιας παράταξης αλλά ως εθνικός ηγέτης.
Θα περιμένω λοιπόν να δω πολιτικές πρωτοβουλίες. Θα περιμένω να δω τη διευρυμένη σύνθεση μιας πραγματικής εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης, η οποία θα επιτύχει να δώσει τέλος στο δράμα της χώρας με μια συμφωνία που θα εγγυάται τρία πράγματα: Την αποκατάσταση της σταθερής χρηματοδότησης των τραπεζών και της ελληνικής οικονομίας συνολικά, την πρόβλεψη για αναδιάρθρωση του χρέους με όρους βιωσιμότητας και τη διασφάλιση όρων και προϋποθέσεων αναπτυξιακής επανεκκίνησης της χώρας.
Μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ο Τσίπρας δεν έχει λόγο να φοβάται κανέναν, παρά μόνο τον «κακό εαυτό» των ιδεολογικών εμμονών των στελεχών του κόμματός του. Γι αυτό και η προτεραιότητά του δεν μπορεί να είναι το να μην απογοητεύσει το κομματικό ακροατήριό του, αλλά να κάνει αυτό που έχει ανάγκη η χώρα αυτές τις δραματικές στιγμές: Να μείνει όρθια και ενωμένη.
ΥΓ: Για μένα αυτό που ζητάω από τον Τσίπρα είναι το στοιχείο τις αποφασιστικότητας και της πολιτικής γενναιότητας. Δύο στοιχεία που έχει στερηθεί το πολιτικό σύστημα τα τελευταία χρόνια.
