Ανταπόκριση από το Βερολίνο: Γιώργος Ευγενίδης
Η υπόθεση με το ΔΝΤ θυμίζει πολύ τους τελευταίους μήνες της διακυβέρνησης Σαμαρά. Τότε που ο πρώην πρωθυπουργός ήρθε στο Βερολίνο σε μια επίσκεψη «της απελπισίας», προκειμένου να πείσει την Άνγκελα Μέρκελ για την ανάγκη να στηρίξει την κυβέρνησή του, πλην όμως δεν πήρε καμία ρητή δέσμευση, και στη συνέντευξη Τύπου είπε πως η κυβέρνηση αναζητά τρόπους για το διαζύγιο με το ΔΝΤ στο τέλος της χρονιάς. Αυτό ήταν.
Το χρηματιστήριο πήρε την κατιούσα, τα ομόλογα άρχισαν να ανεβαίνουν, με άλλα λόγια όλα έδειχναν μια πολύ κακή εξέλιξη. Ο κ. Σαμαράς τότε αναγκάστηκε, μετά από ένα ευρασιατικό φόρουμ στο Μιλάνο να βγάλει μια διαρροή, στην οποία ανέφερε λίγο έως πολύ πως ζήτημα ΔΝΤ δεν υφίσταται, όμως η ζημιά είχε ήδη γίνει, συνδυαστικά με την αλματώδη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία προβλημάτιζε τους δανειστές.
Σε παρόμοια πορεία μπήκε και ο Αλέξης Τσίπρας, χωρίς να προδικάζουμε κάτι. Είναι αλήθεια πως η κυβέρνηση δεν ήθελε το ΔΝΤ, πλην όμως στη διαπραγμάτευση της 12ης Ιουλίου έπαιξε και έχασε. Αν θυμάστε, ένα από τα μεγάλα επίδικα τη βραδιάς ήταν η συμμετοχή του ΔΝΤ, για την οποία Τσίπρας και Μέρκελ διαφωνούσαν επί ώρες. Η Ελλάδα δεν κατάφερε να περάσει τη θέση της, το ανέφερε στη δήλωσή του αμέσως μετά τη Σύνοδο Κορυφής και ο Αλέξης Τσίπρας και λίγες μέρες μετά, στις 24/7, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έστειλε επιστολή στο ΔΝΤ που ζητούσε την πλήρη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα. Με άλλα λόγια, ο κ. Τσακαλώτος αιτήθηκε αυτό που είχε ζητήσει η Κριστίν Λαγκάρντ, δηλαδή η Ελλάδα να ζητήσει από το ΔΝΤ να συμμετάσχει.
Η συμμετοχή του ΔΝΤ, από κοινού με το υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων, ήταν και οι δύο βασικές δικλείδες ασφαλείας για να καταφέρει να περάσει από τη θυμωμένη γερμανική Βουλή το πρόγραμμα και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Από την αρχή των Μνημονίων, οι Γερμανοί θέλουν το ΔΝΤ στο πρόγραμμα: στην αρχή, επειδή δεν υπήρχε η τεχνογνωσία στους Ευρωπαίους, αναφορικά με το πώς διαμορφώνεται ένα πρόγραμμα bail-out, στη συνέχεια γιατί οι Γερμανοί ήθελαν ένα «μαντρόσκυλο» στην εφαρμογή του προγράμματος, μιας και θεωρούσαν την Κομισιόν, τόσο επί Μπαρόζο όσο και επί Γιούνκερ, ιδιαίτερα διαλλακτική.
Με άλλα λόγια, όσο υπάρχει τρίτο πρόγραμμα, το ΔΝΤ από αυτό δεν βγαίνει, ακόμα και αν το ίδιο θέλει να αποχωρήσει. Η μπάλα, όσον αφορά το ζήτημα του Ταμείου, έχει φύγει εδώ και πολλούς μήνες από το γήπεδο της Ελλάδας και έχουν αναλάβει τα «μεγάλα παιδιά». Πλην όμως, υπάρχουν ζητήματα.. Το ΔΝΤ δεν μπαίνει στο ελληνικό πρόγραμμα με πλήρες status χωρίς μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού και χρέος. Χωρίς μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού δεν κλείνει η αξιολόγηση, άρα χωρίς αξιολόγηση δεν συζητείται καν η λύση για το χρέος που είναι λίγο έως πολύ κοινό μυστικό στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Αυτή είναι η πιο δύσκολη πολιτική άσκηση για την Αθήνα και σε αυτή πρέπει να επικεντρωθεί για να μην ξαναχύσει την καρδάρα με το γάλα. Όσο για τον ρόλο του ΔΝΤ, οι σχετικές διεργασίες για την αναζήτηση και την έκταση του ρόλου του, ώστε όλοι να είναι ικανοποιημένοι (και οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί και το ΔΣ του), έχουν ξεκινήσει και βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.
Αυτό που πρέπει να καταλάβει η Αθήνα είναι το εξής: Χωρίς ΔΝΤ, δεν υπάρχει Μνημόνιο. Απλά πράγματα.
