Αρχίζει η καταβολή της αποζημίωσης στον εργολάβο που είχε αναλάβει το έργο της υποθαλάσσιας αρτηρίας στην Θεσσαλονίκη.
Ο Έλληνας φορολογούμενος θα κληθεί να πληρώσει για ένα έργο που δεν έγινε ποτέ , αποζημίωση στον εργολάβο 73 εκατομμύρια ευρώ, αφού το έργο ακυρώθηκε με υπαιτιότητα του δημοσίου.
Όπως αναφέρει η εφημερίδα «Μακεδονία», μετά από αποφάσεις του διαιτητικού δικαστηρίου για μείωση του ποσού της αποζημίωσης και μια τετραετή περίοδο παύσης πληρωμών, το δημόσιο αποφάσισε να αποπληρώσει σταδιακά την οφειλή του, ξεκινώντας με την καταβολή περίπου 3,7 εκατομμυρίων ευρώ.
Χθες στο πρόγραμμα «διαύγεια» το υπουργείο Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, δημοσίευσε την έγκριση δέσμευσης προϋπολογισμού3.695.403,27 ευρώ για την κάλυψη της από 4-10-12, διαιτητικής απόφασης για το έργο «Υποθαλάσσια Αρτηρία Θεσσαλονίκης».
Είχε προηγηθεί την παραμονή των Χριστουγέννων, η απόφαση του υπουργού Ανάπτυξης για τροποποίηση στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων 2014 και κάλυψη του παραπάνω ποσού.
Είναι τα πρώτα χρήματα που δίνονται ως αποζημίωση στον εργολάβο, ως αποζημίωση από την ημέρα που εκδόθηκε η σχετική δικαστική απόφαση και μετά από τετραετή παύση πληρωμών, ενώ θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα δώσεις μέχρι να καλυφθεί η οφειλή.
Η κατασκευή της υποθαλάσσιας αρτηρίας είναι μια τραγική υπόθεση κωλυσιεργίας και προχειρότητας σχεδιασμού των αρχών, την οποία πληρώνει τώρα ο Έλληνας φορολογούμενος.
Η σύμβαση για την κατασκευή της υποθαλάσσιας αρτηρίας, υπογράφτηκε στις 31 Οκτωβρίου 2006 μεταξύ του δημοσίου και της κοινοπραξίας «Θερμαϊκή Οδός» που αποτελούταν από : τον Άκτωρ, τη Boscalisκαι την ArchirodonGroup.
Η σύμβαση κυρώθηκε από τη Βουλή το Φεβρουάριο του 2007 και δύο μήνες αργότερα ξεκίνησαν οι πρόδρομες εργασίες για την κατασκευή μια οδικής αρτηρίας που θα συνδέει τη δυτική είσοδο με την ανατολική πλευρά της πόλης.
Το “ναυάγιο” της υποθαλάσσιας άρχισε να γίνεται ορατό από το Μάρτιο του 2008, όταν ο τότε υπουργός πολιτισμού, Μιχάλης Λιάπης αποδέχτηκε γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, σύμφωνα με την οποία το έργο έπρεπε να γίνει σε βάθος 25 αντί 15 μέτρων που προέβλεπε η αρχική μελέτη και να χρησιμοποιηθεί η μέθοδος του μετροπόντικα αντί του εγκιβωτισμού. Έτσι άλλαξε η μορφή του έργου του έργου, που θα κόστιζε ακριβότερα κατά 150 εκατομμύρια ευρώ και έπρεπε να γίνει εκ νέου νέα μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
Με τα νέα δεδομένα το ΥΠΕΧΩΔΕ φάνηκε να αλλάζει άποψη για την χρησιμότητα του έργου και δεν προχώρησε καμία ενέργεια. Σημειώνεται ότι και ομάδες πολιτών , είχαν προσφύγει το 2008 στο ΣτΕ κατά της έγκρισης περιβαλλοντικών όρων.
Η σύμβαση καταγγέλθηκε από τη «Θερμαϊκή οδό» και τα τραπεζικά ιδρύματα που θα χρηματοδοτούσαν στις 30 Ιουλίου του 2009 με το αιτιολογικό της αθέτησης του έργου. Το δημόσιο εκλήθη να πληρώσει όλες τις δαπάνες που έκανε η κοινοπραξία, από τη στιγμή από αναδείχθηκε προσωρινός ανάδοχος, δηλαδή από τον Ιούνιο του 2005.
Στις δαπάνες περιλαμβάνονται το κόστος της μελετών, οι γεωτρήσεις που έγιναν, οι μισθοί των περίπου 40 επιστημονικών συνεργατών που εργάστηκαν για δυόμιση χρόνια. Προστίθενται και οι δεσμεύσεις κεφαλαίων των μετόχων , που φθάνουν τα 50 εκατομμύρια ευρώ και η εγγυητική επιστολή ύψους 35 εκατομμυρίων ευρώ. Η κοινοπραξία διεκδικούσε συνολικά περί τα 410 εκατομμύρια ευρώ.
Το Σεπτέμβριο του 2009 (λίγο πριν από τις εθνικές εκλογές) το πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ προσέφυγε στη διαιτησία και τελικά το 2010 επιδικάστηκαν υπέρ του παραχωρησιούχου 67,8 εκατομμύρια ευρώ.
Το δημόσιο προχώρησε σε παύση πληρωμών με αποτέλεσμα η αποζημίωση έκτοτε να τοκίζεται.
Στις αρχές του 2014 το ύψος της αποζημίωσης ξεπέρασε τα 90 εκατομμύρια ευρώ και ο μέχρι σήμερα υπουργός Υποδομών, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης έδωσε εντολή στις νομικές υπηρεσίες να ασκηθούν μέχρι τέλους όλα τα ένδικα μέσα (εφέσεις κτλπ) κατά των αποφάσεων των δικαστηρίων.
Όπως φαίνεται οι προσπάθειες του υπουργείου για μείωση ή ακύρωση της αποζημίωσης απέβησαν άκαρπες και τελικά το δημόσιο θα πρέπει να καταβάλει 73 εκατομμύρια ευρώ.
