Γράφει ο Σπύρος Pιζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Θρυαλλίδα πολιτικών εξελίξεων συνιστά η αναίρεση του απαλλακτικού βουλεύματος για τον πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Α. Γεωργίου για την υπόθεση της τεχνητής διόγκωσης του ελλείμματος του 2009, η οποία οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια και η παραπομπή του σε δίκη με κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος. Όπως έγραψα και χθες, το γεγονός αυτό σηματοδοτεί την αρχή της δικαίωσης του Κώστα Καραμανλή, καθώς άρχισε να ξηλώνεται ο μύθος περί του αναπόφευκτου της προσφυγής στα μνημόνια και μάλιστα τη στιγμή που η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ παραδέχθηκε πως «το ελληνικό πρόγραμμα ήταν αποτυχία για το ΔΝΤ και τους Έλληνες». Με απλά λόγια, η χώρα όχι μόνο μπήκε σε μνημόνια που δεν χρειαζόταν αλλά ήταν και λάθος η «συνταγή» που ακολούθησαν.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν οι εξελίξεις διαμορφώνουν ένα νέο τοπίο στον πολιτικό χάρτη και έχει ενδιαφέρον να καταγράψουμε τις επιπτώσεις που έχει η τροπή που πήρε η υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ, για τα πολιτικά πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στην εξαετία των μνημονίων.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Αν και πολιτικά απενεργοποιημένος πλέον, η υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ έρχεται να βάλει οριστική «ταφόπλακα» σε κάθε σκέψη ή σενάριο επιστροφής του στο πολιτικό προσκήνιο. Ο Γιώργος Παπανδρέου βλέπει να πέφτουν οι τίτλοι τέλους με τον χειρότερο τρόπο για την πολιτική διαδρομή του και την υστεροφημία του, δίνοντας τέλος και στα σενάρια που τον ήθελαν να εμφανίζεται «τελευταία στιγμή» και να διεκδικεί την αρχηγία της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης». Θυμίζω ότι πρόσφατα σε άρθρο μου είχα υπαινιχθεί πως Τσίπρας και Παπανδρέου δεν συζητούσαν 2 ώρες μόνο τον εκλογικό νόμο.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ: Αρνήθηκε να διερευνηθεί κατά πόσο ήταν τεχνητή η διόγκωση των ελλειμμάτων και παρά τα «Ζάππεια» αποδέχθηκε και υπηρέτησε πλήρως το καθεστώς των μνημονίων. Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα είναι κομβικό γα το πώς θα σταθεί ο ίδιος απέναντι στα γεγονότα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ: Με κομβικό ρόλο ως υπουργός Οικονομικών στο διάστημα 2012 – 2014 και στη συνέχεια ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, υπήρξε και συνεχίζει να είναι ο «θεματοφύλακας» της εφαρμογής της λανθασμένης συνταγής των μνημονίων, στα οποία μπήκε η χώρα με «κατασκευασμένο» τρόπο, όπως αρχίζει πλέον να διαφαίνεται. Γι αυτό και μόνο σαν αστείο μπορούν να διαβαστούν οι φήμες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας για διάθεση από την πλευρά του διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, ενεργητικότερης ανάμιξής του στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι και διεκδίκηση της πρωθυπουργίας.
ΦΩΦΗ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ: Είναι ανέλπιστα ευνοημένη και ισχυροποιεί σημαντικά τη θέση της, την ώρα που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το ΠΑΣΟΚ να «φλερτάρει» με το 8%. Στην πορεία προς την ενοποίηση της «δημοκρατικής παράταξης» (πάρτε επιτέλους απόφαση να βγάλετε από τον τίτλο αυτό το «Συμ…») και την ανάδειξη του νέου ηγέτη της, κινδύνευε να συνθλιβεί ανάμεσα στη διεκδίκηση της αρχηγίας από τον Γιώργο Παπανδρέου και κάποιον εκπρόσωπο του «εκσυγχρονιστικού» μπλοκ. Το πολιτικό τέλος του Γιώργου Παπανδρέου της δίνει άνεση και ευχέρεια κινήσεων για να κατοχυρώσει την πολιτική ηγεμονία της στο χώρο.
ΠΑΝΟΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ: Μπορεί να πρόκειται για ένα πολιτικό πρόσωπο που πάρα πολλοί λατρεύουν να μισούν αλλά εν προκειμένω δικαιώνεται πλήρως καθώς είναι αυτός και οι ΑΝΕΛ που είχαν πάρει όλα αυτά τα χρόνια πάνω τους το θέμα της δικαστικής διερεύνησης της λειτουργίας και του ρόλου της ΕΛΣΤΑΤ, υπομένοντας τις λοιδορίες περί «ψεκασμένων». Το πώς θα διαχειριστεί αυτή τη «δικαίωση» το περιμένω με ενδιαφέρον…
ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ: Ο Τσίπρας λογικά κάθεται στο Μαξίμου και τρίβει τα χέρια του. Μπορεί να είναι υπόλογος που δεν «έσκισε» τα μνημόνια αλλά αυτό είναι πολιτικά διαχειρίσιμο, όταν οι βασικοί πολιτικοί αντίπαλοί σου είναι τόσο εκτεθειμένοι με πελώριες εθνικές ευθύνες για τη μνημονιακή δέσμευση της χώρας.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Έχει τον άχαρο ρόλο του να κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα στη διακυβέρνηση Καραμανλή και τη διακυβέρνηση Σαμαρά. Αν και γνωρίζει πως η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός, εντούτοις σε αυτή τη φάση δείχνει να την επιλέγει, μη ρισκάροντας να μπει η ΝΔ σε φάση εσωστρέφειας και εσωκομματικών τριβών, την ώρα που μπαίνει σε τροχιά διεκδίκησης της εξουσίας.
