Γράφει ο Σπύρος Pιζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Η σημερινή μέρα είναι ιστορικά φορτισμένη καθώς συμπληρώνονται 42 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο που οδήγησε στην κατοχή και τη διχοτόμηση του νησιού. Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, υπήρξε μια δεινή στρατιωτική ήττα για την Ελλάδα. Για το ποιος ευθύνεται για την ήττα αυτή, ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του ή να κάνει τις δικές του εικασίες, εφόσον ο περιβόητος «φάκελος της Κύπρου» δεν άνοιξε ποτέ. Αυτό όμως που δίδαξε η Κυπριακή τραγωδία είναι πως δεδομένα τα οποία διαμορφώνονται με στρατιωτικούς όρους, σπανίως μπορούν να ανατραπούν από τη διπλωματία. Κάτι που φάνηκε και στην περίπτωση των Ιμίων δύο δεκαετίες αργότερα, όπου κι εκεί η στρατιωτική αποτυχία της ελληνικής πλευράς οδήγησε σε de facto γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο.
Δικαιολογημένα, λοιπόν, οι δηλώσεις των πολιτικών στην Ελλάδα κάνουν λόγο για «ψύχραιμη παρακολούθηση» των εξελίξεων στην Τουρκία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν, αλλά θα πρέπει να δούμε και πρακτικά σε τι θα πρέπει να μεταφράζεται αυτή η ψυχραιμία. Επιδίωξη της ελληνικής πλευράς θα πρέπει να είναι το να αποφύγει να γίνει μέρος του προβλήματος της Τουρκίας και να δώσει «άλλοθι» για να εξαχθεί η εσωτερική σύγκρουση προς το Αιγαίο, με οποιαδήποτε μορφή. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να έχει άλλες προτεραιότητες που αφορούν κυρίως στην οικονομική ενδυνάμωσή της και στην αποκατάσταση της εθνικής ισχύος της που έχει απομειωθεί εξαιτίας της οικονομικής κρίσης.
Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να γίνει και η διαχείριση του ζητήματος των 8 τούρκων στρατιωτικών που προσγειώθηκαν με ελικόπτερο στην Αλεξανδρούπολη και ζήτησαν άσυλο. Το αν λειτουργεί ή όχι το κράτος δικαίου στην Τουρκία δεν έχουμε κανένα λόγο να το κρίνουμε εμείς. Δουλειά της ελληνικής κυβέρνησης και συνολικά του πολιτικού κόσμου είναι να διασφαλίσει συνθήκες σταθερότητας και ανάπτυξης στη χώρα και να μη δημιουργηθούν εντάσεις και περιπέτειες με άγνωστη κατάληξη. Γι αυτό και οι 8 τούρκοι στρατιωτικοί έπρεπε το συντομότερο δυνατόν να εκδοθούν στη χώρα τους. Όχι, επειδή βγήκε και το είπε ο τούρκος πρέσβης στην Αθήνα, αλλά επειδή αυτό λέει η κοινή λογική και το αίσθημα ψυχραιμίας που πραγματικά είναι απαραίτητο.
Τώρα, αν επί αυτού του ζητήματος υπάρχουν πιέσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση από τη διεθνή κοινότητα, τότε θα πρέπει και η Ελλάδα να διεθνοποιήσει το ζήτημα και να μην αναλάβει το βάρος της απόφασης μόνη της. Η ένταξη της χώρας σε διεθνείς οργανισμούς δεν συνεπάγεται μόνο υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα, τα οποία θα πρέπει να ασκούμε πολύ περισσότερο αποτελεσματικά. Και κυρίως να χρησιμοποιούμε τον σωστό οργανισμό για κάθε πρόβλημα. Ήμουν από αυτούς που εξαρχής είχα τονίσει πως έπρεπε να εμπλακεί ο ΟΗΕ στη διαχείριση του προσφυγικού και όχι το ΝΑΤΟ. Στη περίπτωση των 8, όμως, είναι σαφές πως πρέπει να εμπλέξουμε το ΝΑΤΟ και όχι τη… Διεθνή Αμνηστία, όπως ίσως θέλουν ορισμένοι.
Η Ελλάδα είναι χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, όπως και η Τουρκία. Ο πρωθυπουργός θα πρέπει με επιστολή του στον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ να ζητήσει την έκτακτη σύγκλιση των οργάνων του για τη διαχείριση του εν λόγω ζητήματος. Κι αν η Τουρκία ρισκάρει τη θέση της στη Συμμαχία με την επαναφορά της θανατικής ποινής για τους πραξικοπηματίες όπως έγραψε η Washington Post, να είναι το ΝΑΤΟ αυτό που θα αποφασίσει για την τύχη των «8» και όχι ο «ανθρωπισμός» της Ελλάδας.
Σε κάθε περίπτωση το θέμα πρέπει να κλείσει γρήγορα και να μη μετατραπεί με ερασιτεχνισμούς σε μια νέα υπόθεση «Οτσαλάν», όταν έχουμε απέναντί μας έναν Ερντογάν, ο οποίος όπως όλα δείχνουν είναι πλέον ανεξέλεγκτος και ικανός για τα πάντα.
ΥΓ: Φαντάζομαι κατά τη χθεσινή συνάντησή τους Τσίπρας και Παπανδρέου δεν συζητούσαν για δύο ολόκληρες ώρες τον εκλογικό νόμο…
