Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Λίγες ώρες φαίνεται πως κράτησε το περίφημο #Grinvest,καθώς από την επομένη κιόλας της ομιλίας του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο πλάισιο αφενός της επίσκεψης Μακρόν στην Αθήνα, και αφετέρου της 82ης ΔΕΘ, είχαμε σαν κεραυνό εν αιθρία την δήλωση αποχώρησης της Εldorado Gold, έπειτα από μήνες καθυστερήσεων και εμποδίων που οφείλονταν κατά αποκλειστικό βαθμό στους λανθασμένους χειρισμούς της κυβέρνησης.
Για ακόμη μια φορά γίνεται ευρέως αντιληπτό πως καμία επενδυτική διαδικασία όσο προσεγμένη και πολύ καλά διαφημισμένη και αν είναι, δεν γίνεται να μην ‘’κολλήσει’’ στα περίφημα δαιδαλώδη γρανάζια της ελληνικής γραφειοκρατίας στην Ελλάδα.
Η περίπτωση Εl Dorado έρχεται να συμπεριληφθεί σε έναν μακροσκελές κατάλογο επενδύσεων, ή έστω αρχικών business investment plans τα οποία δυστυχώς αντιμετωπίστηκαν με δυσανάλογη επιφυλακτικότητα σε σχέση με το μέγεθος και τα οφέλη που θα εξασφάλιζαν για την χώρα μας.
Η κοινή συνισταμένη και σε αυτήν την περίπτωση αποτελεί το λεγόμενο Κράτος Λεβιάθαν, για το οποίο εάν σήμερα ζούσε ο Χομπς σίγουρα δεν θα ήταν και πολύ περήφανος για το πως τελικά μια ιδεά που στηρίζεται σε λογικές και αντικειμενικές προκείμενες, έχει καταντήσει να προβάλλεται ως κάτι το οποίο αξίζει να διαιωνίζεται εις αεί. Είναι τρομακτικό το γεγονός πως εάν κάποιος σκεφθεί ‘’λογικά’’ το σύστημα της γραφειοκρατίας στην Ελλάδα, και το συγκρίνει με τα αντίστοιχα των ευρωπαϊκών χωρών, τότε το πιθανότερο είναι να χάσει την λογική του, και σε μετέπειτα στάδιο και την όποια υπομονή διαθέτει.
Ομιλούμε για ένα γραφειοκρατικό μοντέλο το οποίο ουσιαστικά αποτελεί μια μίξη ιδεολογικών προτάσεων, κυρίως αφηρημένων, διάσπαρτων στις οποίες κυριαρχεί μια κοινή συνισταμένη. Η δωροδοκία, και φυσικά η πολιτική εκμετάλλευση προς ιδίον όφελος της εκάστοτε επενδυτικής πρωτοβουλίας.
Παρατηρούμε δηλαδή ότι τι πολιτικό σύστημα, το οποίο κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται σε θέση να θεραπεύσει τις όποιες παθογένειες δημιουργεί η ιδιωτική οικονομία, παρουσιάζει ένα εντελώς αντίθετο πρόσωπο, ένα πρόσωπο ιδιαίτερα εχθρικό προς τις επενδύσεις, με συμφεροντολογικές προεκτάσεις και φυσικά ιδιοτελή κίνητρα.
Ας επιστρέψουμε όμως πάλι στην επένδυση της καναδικής εταιρείας στην Ελλάδα, καθώς δεν μπορώ από την μια να κρύψω την τεράστια απογοήτευση μου για το πως μια φιλική επένδυση έχει φθάσει στο σημείο να θεωρείται λίγο πολύ ‘’τελειωμένη’’, και από την άλλη πως είναι δυνατόν μια κυβέρνηση η οποία αναζητά πόρους και ένα θετικό οικονομικό-επιχειρηματικό αφήγημα, να προσπαθεί μετά μανίας να διώξει την επένδυση από την χώρα της. Και τα αναφέρω αυτά διότι όπως αναφέρουν καλά γνωρίζοντες τα των οικονομικών, η εν λόγο επένδυση εάν ακυρωθεί θα κοστίσει την είσπραξη αρκετών δις από τα κρατικά ταμεία.
Ειδικότερα σύμφωνα με την Eldorado Gold, στο 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ θα ανέλθει η μισθοδοσία των εργαζομένων και στο 1 δισεκατομμύριο ευρώ οι ασφαλιστικές εισφορές, ενώ τα έσοδα από τις εξαγωγές εκτιμώνται σε 450.000.000 ευρώ ετησίως και ποσό της τάξης των 150.000.000 ευρώ θα διατεθεί για περιβαλλοντικά έργα.
Από την άλλη πλευρά όσον αφορά το πολύ σημαντικό ζήτημα της φορολογίας της επιχείρησης, σε περίπτωση που η εταρεία ξεκινήσει και επίσημα της διεργασίες της τότε ένα πόσο της τάξεως των 3 δισεκατομμυρίων ευρώ θα έρθει να συμπληρώσει τις πληρωμές προς τους τοπικούς προμηθευτές και σε υπηρεσίες, ενώ στο 1 δισεκατομμύριο ευρώ υπολογίζονται οι άμεσοι φόροι για το ελληνικό Δημόσιο.
Μιλάμε για τραγικά πράγματα, και εάν το Μαξίμου ακούει καλό θα ήταν αφενός να σταματήσει να εκφράζεται μέσω διαρροών τύποιυ Καρανίκα και Πολάκη και να κοιτάξει να εξασφαλίσει την θετική επίτευξη των διεργασιών μιας επένδυσης, που και περιβαλλοντικά είναι θετική αλλά και οικονομικά εξασφαλίζει τα προς το ζην σε 2.100 οικογένειες.
