Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος*
Και μόνο για το ρεκόρ συμμετοχών του σε αμέτρητες ταινίες του χρυσού ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας, αλλά και την συμμετοχή του στην μνημειώδη ταινία του εξωτερικού «Το εξπρές του μεσονυκτίου» ο Ζαννίνο κατά κόσμον Γιάννης Παπαδόπουλος, κατέχει περίοπτη θέση στην σύγχρονη καλλιτεχνική μας σκηνή.
Ο Ζαννίνο αποτέλεσε παιδί του ξεριζωμένου μικρασιατικού ελληνισμού. Βίωσε στην τρυφερή του ηλικία τον απόηχο του δράματος της Μικρασίας και η τραγική αυτή εμπειρία σφυρηλάτησε την ηθική του προσωπικότητα, μετατρέποντάς την σε ζήλο για δημιουργία.
Είδε το φως της ζωής στις 21 Αυγούστου του 1923 στον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης. Με το που ξέσπασε η μικρασιατική τραγωδία, οι γονείς του ήλθαν από την Πόλη και εγκαταστάθηκαν στην Δραπετσώνα του Πειραιά. Ωστόσο, πέρα από την οδυνηρή εμπειρία του ξεριζωμού, ο Ζαννίνο θα δρέψει και μια άλλη ατυχία της ζωής.
Το 1937 πεθαίνει ο πατέρας του και εξωθείται έτσι στην βιοπάλη, για να βιοποριστεί και να επιμεληθεί την χήρα μητέρα του. Όμως, πέρα από τις τραγικές εμπειρίες της ζωής του, ενυπάρχει μέσα του και ένα δυνατό λυρικό κύτταρο, που σύντομα θα τον ρίξει στους αγαπημένους του δρόμους της τέχνης.
Διαθέτει μια εξαιρετική καλλιτεχνική φλέβα, αλλά και έναν σπάνιο κωμικό σωματότυπο, που θα τον καταστήσουν περιζήτητο στο φάσμα της κωμωδίας. Είναι γιγαντόσωμος με αδρά χαρακτηριστικά, που προξενούν «φόβο» και έτσι κινείται με υποδειγματική άνεση στους ρόλους του κακού, του τιμωρού, του σκληρού και άκαμπτου της παρέας.
Όμως πολύ σύντομα στις ταινίες αποκαλύπτεται ότι αυτός ο γιγαντόσωμος και άκαπτος γίγαντας, δεν είναι παρά ένας γλυκύς και άκακος άνθρωπος. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι σε πλήθος ταινιών ο Ζαννίνο παρέταξε τα με αδρά χαρακτηριστικά κωμικά του στοιχεία, πλάι στην ανθρώπινη καλοσύνη, την ανθρώπινη ευγένεια και την εντιμότητα του απαράμιλλου Θανάση Βέγγου.
Με τον θάνατο του πατέρα του, λοιπόν, ο Ζαννίνο θα αναζητήσει το μεροκάματο και θα του δοθεί η ευκαιρία να εργαστεί ως χορευτής στα προβεβλημένα μπαλέτα Ραμασώφ της εποχής, που πραγματοποιούσαν παραστάσεις σε διάφορα «καφέ-σαντάν». Σε κάποια από τις παραστάσεις στην περίφημη μάντρα του Αττίκ, την δεκαετία του ’40, ο Ζαννίνο θα έλθει αντιμέτωπος με τον μύθο-Αττίκ, που τον ρωτά ποιο είναι το όνομά του.
Ο Ζαννίνο του απαντά Γιάννης, ωστόσο η διευθύντρια του μπαλέτου Σοφία Ραμασώφ, τον προσφωνεί διαρκώς Νίνο. Οπότε, ο μεγάλος Αττίκ και με το απαράμιλλο χιούμορ του λέει «Τί Γιάννης και αηδίες. Γιάννης δηλαδή Ζάν, Ζάν και Νίνο, ίσον Ζαννίνο. Έτσι θα σε παρουσιάσω» !!! Και έτσι πλέον ο Γιάννης Παπαδόπουλος του Θεοφίλου, έχει μετονομαστεί στον λαμπρό μετέπειτα κωμικό μας Ζαννίνο.
Η παρουσία του Ζαννίνο, τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο ήταν καταλυτική. Έπαιξε σε άπειρες ταινίες και παραστάσεις και είναι ο απόλυτος ρέκορντμαν συμμετοχών. Θα πεί κάποτε χαρακτηριστικά σε μια συνέντευξή του «Ένα λεμόνι και ένα αυγό, να μου έδιναν ως ποσοστό, για κάθε προβολή των ταινιών μου, θα γινόμουν πλούσιος» !!!
Διέθετε ως κωμικός ένα σπουδαίο τάλαντο που τον κατέταξε υψηλά στο δύσβατο πεδίο της κωμωδίας μας. Θα καταξιωθεί μάλιστα ως καλλιτέχνης να παίξει και σε ταινίες του εξωτερικού, με χαρακτηριστικότερη την συμμετοχή του όπως προαναφέραμε, στην μνημειώδη ταινία «Το εξπρές του μεσονυκτίου».
Ενώ πλατιά και σημαντική θα είναι και η παρουσία του στην τηλεόραση. Να σημειώσουμε ότι ο Ζαννίνο, ήταν πάντα δευτεραγωνιστής στις ταινίες του «χρυσού» ασπρόμαυρου κινηματογράφου μας, πάραυτα κατόρθωνε, με την υποκριτική του δεινότητα και το εμπνευσμένο χιούμορ του, να μας συγκινήσει και να κερδίσει τις καρδιές μας. Ήταν προικοδοτημένος με εξαίρετα κωμικά στοιχεία που τον καθιστούσαν στο πεδίο της κωμωδίας ξεχωριστό.
Ο Ζαννίνο ως άνθρωπος υπήρξε πολύ ευαίσθητος, ευγενής και γενναιόκαρδος. Ήταν ο άνρθρωπος που άνοιξε τον καλλιτεχνικό δρόμο, στον μεγάλο μας κωμικό και μίμο Χάρρυ Κλύν, γνωστό κατά κόσμον Βασίλη Τριανταφυλλίδη. Ήταν παντρεμένος και απέκτησε μια κόρη, την γνωστή μας χορεύτρια και ηθοποιό Σόφη Ζαννίνου, που αποτέλεσε κάποτε εκπληκτικό χορευτικό δίδυμο με την Κατιάνα Μπαλανίκα και η οποία διατήρησε το καλλιτεχνικό όνομα του πατέρα της.
Στις 27 Μαΐου του 1995 ο αξιαγάπητος Ζαννίνο-Γιάννης Παπαδόπουλος, έφυγε απο την ζωή απολαμβάνοντας της καθολικής εκτίμησης και της αγάπης του θεατρόφιλου κοινού και του καλλιτεχνικού κόσμου. Με την πλατιά και ογκωδέστατη καλλιτεχνική του παρουσία-κατά βάση στο φάσμα της κωμωδίας, το ευγενές ήθος του, αλλά και το υψηλό καλλιτεχνικό του τάλαντο, ο Ζαννίνο αποτύπωσε αδρά την σφραγίδα του στην καλλιτεχνική μας ζωή.
Ήταν ένας μεγάλος της ελληνικής κωμωδίας, αυτός ο καλοκάγαθος γίγαντας, του ξεριζωμένου μικρασιατικού ελληνισμού !!!
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων.
