Ναι, ζήτω το ελληνικό μπάσκετ… Το μπάσκετ της Εθνικής ομάδας, των παγκόσμιων και ευρωπαϊκών τίτλων σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, των μεγάλων Ελλήνων και ξένων προπονητών και αθλητών…
Οι τελικοί του πρωταθλήματος μπάσκετ δεν είναι το ελληνικό μπάσκετ της περηφάνιας και του ταλέντου… Είναι, παραδοσιακά, τελικοί αλητείας. Οπαδικής, παραγοντικής, δημοσιογραφικής… Δεν έχουν σχέση με το μπάσκετ και τον αθλητισμό όλοι αυτοί που (ΚΑΙ) στους φετινούς τελικούς ασχολήθηκαν με οτιδήποτε άλλο εκτός από τον Πεδουλάκη, τον Μπαρτζώκα, τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη και τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές του θριαμβευτή Παναθηναίκού και του ηττημένου (προτού…προλάβει να ηττηθεί) Ολυμπιακού.
Αυτοί που είχαν προγραμματίσει – όπως κάθε χρόνο – να μην τελειώσει ένας αγώνας, εάν ο αντίπαλος πάει να πάρει το πρωτάθλημα μέσα στην έδρα τους. Αυτοί που είχαν τις φωτοβολίδες έτοιμες για να σημαδέψουν αθλητές. Αυτοί που απείλησαν διαιτητές για να τους επηρεάσουν. Αυτοί που αναπόδεικτα κατηγόρησαν τους αθλητές ότι ντοπαρίστηκαν για να πάρουν το πρωτάθλημα Ευρώπης. Αυτοί που λοιδορούσαν όλη τη σεζόν τον πρωταθλητή Ευρώπης Μπαρτζώκα και τον πρωταθλητή Ελλάδας Πεδουλάκη.
Αυτοί που δεν μπορούν να ανεχτούν ότι οι παίκτες των δύο ομάδων είναι φίλοι, ότι οι παίκτες του ηττημένου μπορούν να πηγαίνουν στα αποδυτήρια του νικητή για συγχαρητήρια, ότι ο Σπανούλης λέει «γαμώ τον αθλητισμό μου» κι ότι ο Παπανικολάου δηλώνει «ντροπιασμένος».
Η μοναδική ευθύνη όσων έχουν πραγματικά σχέση με το ελληνικό μπάσκετ είναι ότι κάθε χρόνο ξεχνούν όσα έζησαν τον προηγούμενο και επιστρέφουν στο βούρκο των ελληνικών διοργανώσεων και γηπέδων, με αντίτιμο ένα συμβόλαιο που θα μπορούσαν να βρουν μακριά από εδώ.
Ευτυχώς (γι΄αυτούς) ή δυστυχώς, σιγά σιγά όλοι και περισσότεροι το καταλαβαίνουν. Και φεύγουν, έτσι ώστε να τιμήσουν το ελληνικό μπάσκετ εκεί όπου αναγνωρίζεται και μπορεί να τιμηθεί…
