Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Όταν την Παρασκευή έγραφα το άρθρο για τις θετικές παρενέργειες των ενεργειών της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ασφαλώς, δεν είχα στόχο να την υποστηρίξω. Είμαι απέναντι στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και δεν κάνω την ελάχιστη διάκριση μεταξύ των συνιστωσών του: είναι όλοι υπεύθυνοι για την καταστροφή που ήδη αποτιμάται σε τουλάχιστον 50 δισεκατομμύρια!
Όπως, ορθότατα επισημαίνει ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, στην Καθημερινή της Κυριακής “Από εδώ πέρασε η ριζοσπαστική Αριστερά και όπως λέει το όνομά της, θέρισε σύρριζα: δεν άφησε όρθια ούτε την ιδιωτική οικονομία, την οποία μισεί βλακωδώς, ούτε την πίστη ούτε την αξιοπρέπεια της χώρας. Ποτέ μια ελληνική κυβέρνηση δεν κατάφερε σε λίγους μόνο μήνες τέτοια καταστροφή, υλική και ηθική. Εννοείται, «βαθιές είναι οι ρίζες». Δεν τα έκαναν όλα μόνοι τους ο Τσιπροκαμμένος και ο Λαφαζανομπαρούφας. Ο λαϊκισμός του παπανδρεϊσμού και της λαϊκής Δεξιάς με την κομμουνιστική Αριστερά συνένοχο έχει σαμποτάρει την πραγματική πρόοδο που λέγεται μεταρρύθμιση, έχει ενισχύσει τον παρασιτισμό και την ανομία. Αλλά ετούτη η Αριστερά, που αναγγέλθηκε ως ελπίδα και ειρηνική επανάσταση, ξεπέρασε κάθε όριο αντιδραστικότητας. Επιμένω: η ελληνική Αριστερά είναι η πρώτη αντιδραστική δύναμη της χώρας, γι’ αυτό και χωρίς ενδοιασμούς συγκυβερνά με τους εθνολαϊκιστές.”
Αυτά που γράφει ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, αριστερός ο ίδιος, είναι ακριβώς αυτά που με κουραστική επιμονή επαναλαμβάνω τους τελευταίους 6 μήνες από τις στήλες αυτής της ιστοσελίδος! Συνεπώς, όσοι παρακολουθούν τα κείμενά μου αντιλαμβάνονται ότι δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω τις πολιτικές επιλογές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή/και την προσωπική ατζέντα του όποιου στελέχους του.
Κι όμως, δέχθηκα σωρεία επικριτικών σχολίων, επειδή, όπως λάθος κατάλαβαν πολλοί φίλοι αναγνώστες, προέβαλα το έργο της Προέδρου της Βουλής αγνοώντας τις καταστροφικές συνέπειες των απόψεών της, ιδίως επί του θέματος της συμφωνίας. Ούτε καν φαντάσθηκα ότι το κείμενό μου θα έφτανε μέσα σε 48 ώρες να έχει πλέον των 700 κοινοποιήσεων και likes στο facebook ενώ τα σχόλια κάτω από τις αντίστοιχες αναρτήσεις είναι ήδη χιλιάδες! Ίσως ο «προκλητικός» τίτλος, ίσως ότι το πρόσωπο της Προέδρου της Βουλής έχει γίνει στόχος, ίσως ότι το κοινό που απευθύνομαι ουδόλως συμπαθεί τις σκληρές συνιστώσες του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., πάντως το αποτέλεσμα όχι μόνο με εξέπληξε, αλλά απέκρυψε και τον πραγματικό στόχο του άρθρου. Λοιπόν, ας το ξεκαθαρίσουμε!
Κατ’ αρχήν, επιμένω ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου υπήρξε συνεπής με τις απόψεις της, ασχέτως αν οι απόψεις της είναι εντελώς αντίθετες με τις δικές μου. Το ότι εγώ και όσοι συμμερίζονται τις δικές μου απόψεις θεωρούμε τις θέσεις της κας Κωνσταντοπούλου -αλλά και του Παναγιώτη Λαφαζάνη και όποιου άλλου αντιτάχθηκε στη συμφωνία- λανθασμένες έως και καταστροφικές δεν σημαίνει ότι οι απόψεις μας συνιστούν αντικειμενική αλήθεια και, εν πάση περιπτώσει, ουδείς υποχρεούται να τις αποδεχθεί ως τέτοια. Αντιστρόφως, για την Ζωή και τον Παναγιώτη, λανθασμένες και καταστροφικές είναι οι δικές μας απόψεις. Όμως, η μόνη αντικειμενική και αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι ότι αμφότεροι δικαιούμαστε να έχουμε τις απόψεις μας και να τις προωθούμε στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ο Διαχωρισμός των Εξουσιών είναι το Διακύβευμα!
Και ήταν ακριβώς αυτό το πλαίσιο, ο πραγματικός στόχος του άρθρου μου! Γράφοντας με αφορμή τις ενέργειες της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ήθελα να αναδείξω ότι ασχέτως του περιεχομένου των απόψεών της -με τις οποίες επαναλαμβάνω ΔΙΑΦΩΝΩ ΚΑΘΕΤΩΣ- η διαφωνία της με την στροφή του Αλέξη Τσίπρα έχει ως έμμεση και δευτερογενή επίπτωση την ενίσχυση της ανεξαρτησίας του κοινοβουλίου έναντι της κυβερνήσεως! Εν τοις πράγμασι, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ανεξαρτήτως των κινήτρων και των προθέσεών της, παράγει και θετικά για όλους αποτελέσματα, στο βαθμό που είναι υποχρεωμένη, στο εξής, να τραβήξει μέχρι τέλους την γραμμή της ανεξαρτησίας του κοινοβουλίου. Ουδόλως με απασχολούν οι εσωκομματικοί ή όποιοι άλλοι στόχοι της. Όπως κάθε πολιτικός, έχει και η Ζωή Κωνσταντοπούλου την δική της ατζέντα, με την οποία ασφαλώς διαφωνώ. Όμως, δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι είναι η πρώτη Πρόεδρος της Βουλής που -έστω για να εξυπηρετήσει τους δικούς της στόχους- αναδεικνύει την ανεξαρτησία της νομοθετικής εξουσίας από την εκτελεστική. Στο χέρι της είναι να εμβαθύνει αυτή την τακτική της και να την μετατρέψει σε στρατηγική. Πρόκειται για την μόνη ασφαλή οδό για την ανάδειξή της στην ηγεσία της Αριστεράς ή τμήματός της. Ανεξαρτήτως των δικών της στόχων, θα έχει προσφέρει υπηρεσία στη Δημοκρατία. Μια υπηρεσία, την οποία ουδείς εκ των προκατόχων της τόλμησε να προσφέρει. Με αφήνουν αδιάφορο τα κίνητρα του κ. Μεϊμαράκη, του κ. Πετσάλνικου, της κας Μπενάκη, του κ. Σιούφα, του κ. Κακλαμάνη. Ουδείς εξ αυτών θα καταγραφεί ως ο Πρόεδρος της Βουλής που κατοχύρωσε την ανεξαρτησία της έναντι της κυβερνήσεως! Όμως, αν η Ζωή Κωνσταντοπούλου το επιτύχει δεν θα διστάσω να της το αναγνωρίσω!!!
Το Υπουργικό Συμβούλιο των Δέκα!
Όμως, το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Δεν είναι μόνον οι ενέργειες της Προέδρου της Βουλής που, εν τοις πράγμασι, αλλάζουν το πολιτειακό τοπίο. Ήδη από την συγκρότηση της -χειρότερης, ναι, το λέω πρώτος εγώ- κυβερνήσεως, υπάρχει μια ποιοτική διαφορά που πέρασε απαρατήρητη, αφού ούτε καν ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και του Μεγάρου Μαξίμου δεν ενδιαφέρθηκαν να την αναδείξουν: η παρούσα κυβέρνηση έχει μόνο δέκα -10- υπουργεία!!! Ποια άλλη ελληνική κυβέρνηση είχε μόνο τόσα λίγα υπουργεία; Στην πραγματικότητα τα υπουργεία πρέπει να είναι εννέα -9- αν το Εργασίας είχε συγχωνευθεί, όπως είναι εύλογο με το Κοινωνικών Υπηρεσιών. Επίσης, οι 3 υπουργοί άνευ χαρτοφυλακίου είναι σαφώς περιττοί, αλλά αυτό είναι το έλασσον. Το σημαντικό είναι θα μπορούσε ο Αλέξης Τσίπρας να έχει το μικρότερο υπουργικό συμβούλιο που είδε ποτέ η χώρα. Βεβαίως, υπάρχουν και οι τριάντα -30- αναπληρωτές Υπουργοί και Υφυπουργοί, αλλά αυτοί δεν θα μπορούσαν να είναι λιγότεροι από είκοσι -20- αφού οι τομείς που καλύπτουν τα υπουργεία είναι τόσοι.
Δεν ξέρω πως και γιατί επέλεξε ο Αλέξης Τσίπρας ένα Υπουργικό Συμβούλιο με 10 μόνο Υπουργούς. Το βέβαιον είναι ότι το έκανε και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Εν τοις πράγμασι αποδεικνύει ότι η χώρα δεν χρειάζεται τις παπανδρεϊκές ή/και καραμανλικές κυβερνήσεις των 55 Υπουργών και Υφυπουργών!!! Βεβαίως, θα ήταν ευχής έργο εάν η επιλογή του αυτή είχε αντίκρυσμα και στην λειτουργία του Υπουργικού Συμβουλίου, το οποίο θα έπρεπε να απαρτίζεται μόνον από τους 10 Υπουργούς. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει. Για να συνέβαινε θα έπρεπε οι Υπουργοί να είναι αρμόδιοι και να φέρουν την πλήρη ευθύνη εποπτείας για το σύνολο του Υπουργείου τους, με τους αναπληρωτές και του Υφυπουργούς να έχουν μόνον εκτελεστικές αρμοδιότητες. Αντιθέτως, μόνον η νομοθετική πρωτοβουλία ανήκει συνολικώς στους Υπουργούς, ενώ οι υφιστάμενοί τους έχουν την πλήρη ευθύνη των τομέων τους, παράγοντας μια ακατανόητη πολυδιάσπαση και ακυρώνοντας στην πράξη την μικρή δομή του Υπουργικού Συμβουλίου.
Υπάρχει Δεδηλωμένη!
Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμη σημαντικότερο. Ασφαλώς, δεν ήταν στις προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα να βασίζεται στις ψήφους της αντιπολιτεύσεως. Κι όμως, συνέβη! Ο νόμος που επικύρωσε το πλαίσιο συμφωνίας με τους εταίρους, πέρασε όχι χάρη στις ψήφους της κυβερνητικής πλειοψηφίας, αλλά χάρη σε μια πολύ ευρύτερη πλειοψηφία, που υπερβαίνει τα 2/3 των βουλευτών! Για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία του κοινοβουλίου, η Κυβέρνηση στηρίζει το νομοθετικό της έργο στις ψήφους της αντιπολιτεύσεως ενώ χάνει σημαντικό μέρος των βουλευτών της. Όμως, αυτό το -εξαιρετικό για εμάς- γεγονός, αποτελεί πάγια πρακτική στα προεδρικά πολιτεύματα, που η νομοθετική εξουσία είναι πλήρως διαχωρισμένη από την κυβέρνηση. Συμβαίνει και σε πολλά κοινοβουλευτικά συστήματα, που το αναλογικό εκλογικό σύστημα επιβάλλει κυβερνήσεις συνεργασίας ή/και ανοχής ώστε να μην καταρρεύσει η διακυβέρνηση της χώρας.
Από μια ειρωνία της ιστορίας, η χειρότερη διακυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος, ίσως ανοίξει το δρόμο για την εμβάθυνση και βελτίωση των δημοκρατικών θεσμών, για την βελτίωση του πολιτεύματος. Αυτό θα φανεί από τις επόμενες επιλογές του Αλέξη Τσίπρα. Αν επιλέξει την διαφυγή των εκλογών θα ακυρώσει όλες τις θετικές παρενέργειες των επιλογών του. Θα αποδείξει ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν λαϊκιστή κομματάρχη της Αριστεράς. Αντιθέτως, αν επιλέξει να κυβερνήσει βασιζόμενος στην ευρεία πλειοψηφία που έχει διαμορφωθεί στην παρούσα Βουλή, αποδεχόμενος εν τοις πράγμασι την ανεξαρτησία της νομοθετικής εξουσίας και αδιαφορώντας για τις ψήφους της εσωκομματικής του αντιπολιτεύσεως, θα μπορέσει να αναδειχθεί σε πολιτικό ηγέτη μακράς πνοής, μη δεσμευόμενο από την εκάστοτε συγκυρία. Δεν πιστεύω ότι αντέχει να το κάνει, αλλά το εύχομαι. Πάντως, σε πείσμα της συντεχνιακής ορθότητος συνταγματολόγων και λοιπών υπερασπιστών της μουχλιασμένης ορθότητος του προεδρευόμενου κοινοβουλευτισμού -δηλαδή του πολιτεύματος που ευνόησε και ανέδειξε την διαπλοκή- η δεδηλωμένη δεν έχει χαθεί και η κυβέρνηση μπορεί κάλλιστα να συνεχίσει να λειτουργεί, βασιζόμενη στην ευρεία πλειοψηφία που έχει διαμορφωθεί. Και, ας επιχειρήσει όποιος επιθυμεί να καταθέσει πρόταση μομφής και τότε θα δούμε πόσ’ απίδια παίρνει ο σάκος…
