Του Βασίλη Μπαμπούλα*
Τόση είναι η μέση διάρκεια ζωής του καθενός μας. Το ξέρω πως ξεκινώ λίγο μακάβρια όμως αυτή είναι η αλήθεια. Ένα λεπτό είναι αρκετό για να λήξουν όλα. Επιβάλλεται, όμως, κάθε λεπτό μας να το ζούμε με όση περισσότερη δόση «ζωής» γίνεται.
Η ζωή μας κρύβει διαρκείς εναλλαγές συναισθημάτων. Από το γέλιο στην θλίψη, από τον πόνο στην ευτυχία, από τον ενθουσιασμό στην απογοήτευση. Συναισθήματα αλληλένδετα. Το ένα δεν έχει αξία δίχως το άλλο.
Ζω σχεδόν μία δεκαετία αυτό το κοντράστ συναισθημάτων μέσω του επαγγέλματος που επέλεξα να κάνω, ακολουθώντας την πορεία του πατέρα μου. Η αίσθηση που μου έχει δημιουργηθεί πλέον στο άκουσμα της λέξης «ζωή» είναι πως πρόκειται για ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι στο οποίο τους κανόνες θέτουμε εμείς και η τύχη μας! Τα «θέλω» και τα «πρέπει» που πολλές φορές άνευ λόγου ακολουθούν τις ημέρες μας, είναι αυτά που κάνουν τη ζωή μας λιγότερο η περισσότερο περίπλοκη!
Στο πέρασμα του χρόνου, έχω συναντήσει χιλιάδες ανθρώπους να δίνουν το ύστατο χαίρε στον ή στην σύντροφο τους. Τότε λοιπόν, για λίγα λεπτά την κάθε φορά, εμπεδώνω όλο και περισσότερο το ότι πρόκειται όντως για ένα παιχνίδι με μέσο όρο διάρκειας 28.470 ημέρες. Το μόνο που πρέπει εμείς να κάνουμε είναι να επιλέξουμε τον τρόπο παιχνιδιού. Άλλοι διαλέγουν τον χαλαρό τρόπο, δίχως πολύ άγχος. Οι περισσότεροι από εμάς όμως ζουν θα έλεγα με μορφή «πρωτόκολλου». Βασίζονται σε χρονοδιάγραμμα. Σχολείο, σπουδές, δουλειά, οικογένεια και πολλά άλλα «πρέπει» περιορίζουν τον χρόνο μας. Ίσως γιατί έτσι είναι το «σωστό». Αν υπάρχει αυτός ο όρος για τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει ο καθένας μας να ζήσει το δικό του «παιχνίδι»!
Κατά την ταπεινή μου άποψη ο κάθε άνθρωπος πρέπει να ζήσει τη ζωή του, μόνο όπως αυτός επιθυμεί! Είναι το μοναδικό «πρέπει» που οφείλει να τηρήσει και το χρωστά στον εαυτό του. Όπως σε κάθε παιχνίδι λοιπόν, έτσι και στη ζωή υπάρχουν τα απρόοπτα, τα εκτός προγράμματος γεγονότα. Για το λόγο αυτό μας ακολουθεί επί αιώνες η φράση πως «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά»!
Η ζωή είναι ένα όνειρο συνηθίζει να λέει ο πατέρας μου και δεν έχει άδικο εν τέλει. Η ουσία είναι στην απλότητα προσθέτει. Ούτε και σε αυτό έχει άδικο. Το γιατί όλοι μας πασχίζουμε να αποκτήσουμε όλο και περισσότερα υλικά αγαθά, αφήνοντας το πνεύμα μας σε δεύτερη μοίρα, είναι ένα ερώτημα που αφήνω μέχρι τώρα αναπάντητο και το ρίχνω στην ανθρώπινη ματαιοδοξία. Θεωρούμε πως όσα πιο πολλά έχουμε, τόσο περισσότερο απολαμβάνουμε τη ζωή μας. Τη θεωρία αυτή την καταρρίπτουν άνθρωποι που πραγματικά ζήλεψα και θαύμασα ταυτόχρονα. Άνθρωποι που με ένα σακίδιο στην πλάτη ταξίδεψαν και ταξιδεύουν κάθε γωνιά του πλανήτη. Ναι υπάρχουν και αυτοί που κάποιοι τους αποκαλούν «τρελούς». Αυτοί είναι οι πιο λογικοί. Αυτοί που συναναστράφηκαν με όλους τους λαούς, γνώρισαν όλες τις κουλτούρες, αντάλλαξαν συναισθήματα με ανθρώπους που ζουν στην άλλη άκρη αυτής της γης. Νομίζω εν τέλει πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν αντιληφθεί το νόημα και την ουσία του παιχνιδιού αυτού καλύτερα απ τον καθένα μας και είναι οι μοναδικά – ουσιαστικά πλούσιοι.
Εάν η ζωή λοιπόν είναι ένα ταξίδι, αξίζει να την ταξιδέψουμε. Διαβάζοντας τα γραφόμενα μου, διαπίστωσα πως ονομάτισα τη ζωή με πολλούς χαρακτηρισμούς. Δεν θα μπορούσα να διαλέξω μόνο έναν. Μπορώ απλά να σας πω πως η ζωή είναι όμορφη, ακόμα και όταν είναι δύσκολη.
