Πέρασαν, σαν χθες, είκοσι έξι χρόνια από την ημέρα, που με άγχος προσπαθούσα να συλλαβίσω νομικά επιχειρήματα, ώστε να αντικρούσω τις αγορεύσεις των Εισαγγελέων κ.κ. Ε. Κουτζαμάνη, Μ. Ανδρειωτέλλη, Γ. Κολιοκώστα, Θ. Κατσιρώδη, Γ. Σακκελάκου, Δ. Δασούλα, Ξ. Δημητρίου και πολλών άλλων άξιων λειτουργών της Δικαιοσύνης.
Νοσταλγώ τις στιγμές, που οι προτάσεις τους επιβεβαίωναν ότι ο νομικός σχεδιασμός μου είχε βασιμότητα αλλά και αυτές, που μου έδειχναν, ότι είχα μακρύ δρόμο μπροστά μου για να τολμήσω να πω ότι «σκαμπάζω» κάτι από ποινικό!
Οι άνθρωποι αυτοί, πέραν του ότι ήσαν δάσκαλοι μας στο Ποινικό Δίκαιο, εξέπεμπαν και κάτι άλλο, εξαιρετικά σημαντικό και σπάνιο αυτή την περίοδον : αντιμετώπιζαν τον Συνήγορο Υπεράσπισης με ανυπόκριτο σεβασμό και τον έβλεπαν ως θεσμικό συλλειτουργό στη δικαιοδοτική τους αποστολή.
Αλήθεια, κάποιος θα αναρωτηθεί, γιατί – ξαφνικά – νοιώθω τόσο έντονη νοσταλγία για το παρελθόν!!! Θα μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία, που έζησα, στις 6 Ιουνίου 2014 στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών και τα σχόλια δικά σας.
Εκδικαζόταν υπόθεση κακουργηματικού χαρακτήρα, με βαρύτατο κατηγορητήριο, όπου υπήρχαν 2 προσωρινά κρατούμενοι (προφυλακισμένοι), των οποίων το ανώτατο όριο προσωρινής κράτησης έληγε μετά από οκτώ μήνες, δηλαδή δεν συνέτρεχε αδήριτη δικονομική ανάγκη άμεσα να εκδικασθεί η υπόθεση.
Εμφανίσθηκε νέος δικηγόρος, γιος πολύ καταξιωμένου και διακεκριμένου συναδέλφου, που διακονεί το λειτούργημα του Υπερασπιστή περισσότερο από 40 χρόνια, και ζήτησε αναβολή της δίκης, γιατί ο πατέρας του, πληρεξούσιος δικηγόρος ενός εκ των κατηγορουμένων, δίνει μάχη για τη ζωή, έχοντας προσβληθεί από οξεία παγκρεατίτιδα.
Η νεαρά Εισαγγελέας της έδρας, κ. Ελένη Σκεπαρνιά, με ειρωνικό μειδίαμα πρότεινε απόρριψη του αιτήματος αναβολής, με το σκεπτικό ότι το πρόβλημα υγείας του συνηγόρου δεν θα είχε αποκατασταθεί (μπορεί και να είχε πεθάνει ενδεχομένως, δικιά μου σκέψη), αν πρότεινε διακοπή της δίκης, άλλωστε και ο γιος – δικηγόρος ήταν ικανός να σηκώσει το βάρος της διαδικασίας με επάρκεια!!!
Η Πρόεδρος του Δικαστηρίου, κ. Αικατερίνη Ρέτσα και οι Εφέτες Πέτρος Κλάδος και Αφροδίτη Βελισσαράτου, απέρριψαν την εισαγγελική πρόταση και ακολουθώντας το πνεύμα της Δικονομίας διέκοψαν την δίκη με την υπόμνηση στο γιο του ασθενούς συναδέλφου να προσκομίσει στην μετά διακοπή δικάσιμο και νέα έγγραφα του Νοσοκομείου, που να δείχνουν, αν εξακολουθεί να υφίσταται το πρόβλημα, σκορπώντας έτσι στους παρευρισκόμενους συναδέλφους και στο ακροατήριο αισθήματα αισιοδοξίας ότι οι Δικαστές στην Ελλάδα, εκτός από νομική κατάρτιση και εντιμότητα, διαθέτουν και ήθος!!
Δεν γνωρίζω, πώς ο Πρόεδρος μας Βασίλης Αλεξανδρής θα αξιολογήσει το άνω περιστατικό, δεν είμαι σε θέση να πιθανολογήσω, πώς θα αντιδρούσαν στη θέση μου οι συνάδελφοι Ζ. Κωνσταντίνου, Αλ. Λυκουρέζος, Β. Δημακόπουλος, Χρ. Μυλωνόπουλος, Αλέξης Κούγιας, Ηλίας Αναγνωστόπουλος Π. Τσιρίδης, Γ. Ηρειώτης, Κώστας Ντάλτας, δεν ξέρω πως θα νοιώσει η κ. Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, απλά εγώ πιστεύω ότι η Σχολή Δικαστών εκτός από νομικές γνώσεις θα πρέπει να διδάσκει τους νέους Δικαστές και Εισαγγελείς ότι η πορεία Δικαστών και Δικηγόρων είναι κοινή και άρρηκτα συνδεδεμένη και το σπουδαιότερο ότι αρετή της Δικαιοσύνης είναι το μέτρο, η σύνεση, ο ορθολογισμός.
Λυπάμαι που κλείνω απαισιόδοξα, νοσταλγώ το παρελθόν!
Υ.Γ.: Από τους άνω μνημονευόμενους διακεκριμένους συναδέλφους λείπει Ένας, που δίνει μάχη για να κρατηθεί στη ζωή και είναι βέβαιον ότι θα τη κερδίσει. Στο επόμενο σημείωμά μου, που θα αγωνιζόμαστε πάλι μαζί στα ακροατήρια, θα αναφέρω το όνομα του.
Μιχάλης Δημητρακόπουλος,
Δικηγόρος
