Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Οι εκλογές αποτελούν αναμφισβήτητα το μοναδικό εργαλείο στα χέρια του λαού να παρεμβαίνει, έστω και οριακά στις εξελίξεις σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, εκλέγοντας τους αντιπροσώπους του στους δήμους, στις περιφέρειες, στο κοινοβούλιο και στο ευρωκοινοβούλιο.
Για να είναι αποτελεσματικό αυτό το εργαλείο χρειάζεται αντικειμενική ενημέρωση, και όχι προπαγάνδα, που θα γίνει γνώση, ήρεμη σκέψη και σωστή επεξεργασία της ενημέρωσης που θα γίνει ατομική-κοινωνική συνείδηση, η οποία θα καταλήξει στην κοινωνικά χρήσιμη, δηλαδή στη, για τις σημερινές συνθήκες, σωστή και χρήσιμη επιλογή. Αυτή η προϋπόθεση της αντικειμενικής ενημέρωσης για τη σωστή και κοινωνικά χρήσιμη επιλογή του εκλογικού σώματος ανατέθηκε θεσμικά στα πολιτικά κόμματα τη λειτουργία των οποίων όμως η πρωτογενής οικονομική εξουσία την υπονόμευσε με συνέπεια τα κόμματα να ανταγωνίζονται για το ποιο θα πείσει το λαό να του αναθέσει την πολιτική διαχείριση του συστήματος. Με τον τρόπο αυτό το εκλογικό σώμα διασπάται σε ανταγωνιζόμενους κομματικούς στρατούς που αλλάζουν κόμματα και πρόσωπα στην δευτερογενή πολιτική εξουσία, αλλά την πηγή της δυστυχίας τους, που είναι η οικονομική εξουσία, δεν την αγγίζουν, γιατί τα κόμματα τον παραπλανούν με το να κατηγορεί το ένα το άλλο ως υπεύθυνο καλύπτοντας έτσι τον πραγματικό υπεύθυνο.
Επόμενο είναι, λοιπόν, σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας και καπιταλιστικής παρακμής οι εκλογές να έχουν υποβαθμιστεί σε νομιμοποίηση της εξουσίας του κεφαλαίου, όπως αυτή εκφράζεται θεσμικά σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, πράγμα που υποβαθμίζει την αποτελεσματικότητα του εργαλείου των εκλογών, με αποτέλεσμα να αποθαρρύνει, να απογοητεύει και τελικά να απομακρύνει τον ίδιο το λαό από τη χρήση του με αποχή από τις εκλογές, πράγμα που σε τελική ανάλυση εξυπηρετεί το σύστημα κυριαρχίας και αποδυναμώνει τη λειτουργία και αυτής της ίδιας της αστικής δημοκρατίας. Κάποια από τα κόμματα, ‘δημοκρατικά’, σοσιαλδημοκρατικά, ‘σοσιαλιστικά’, ‘αριστερά’, ‘κομμουνιστικά’ ακόμα και τα κόμματα των ‘επαναστατικών πρωτοποριών’ αναπτύσσουν ένα υποτίθεται αντισυστημικό καταγγελτικό λόγο, αλλά η εναλλακτική λύση που προτείνουν δεν είναι παρά μια παραλλαγή της υφιστάμενης αρχιτεκτονικής της εξουσίας στην κατεύθυνση ενός κρατικού καπιταλισμού, ή μιας ‘ηθικότερης’ αριστερής διαχείρισης του καπιταλισμού. Για όλα τα κόμματα που αποδέχονται τον ρόλο του παράγοντα της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλίου η κοινωνία κρατείται συστηματικά μακριά από την εξουσία, γιατί στην αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία ρόλος υπάρχει μόνο για τις κομματικές γραφειοκρατίες και όχι για τις κοινωνίες.
Η ιστορία, όμως, διδάσκει πως οι λαοί αγωνίζονται από καταβολής της οργανωμένης κοινωνικής ζωής, για την κοινωνική ισότητα, την κοινωνική αυτοδιεύθυνση και την άμεση δημοκρατία με πρωτοπόρες τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε μετωπική συγκρότηση και σύγκρουση συνολικά με το σύστημα και τους εκφραστές του. Το σύστημα κυριαρχίας του κεφαλαίου με στόχο να εμποδίζει και να διασπά το προοδευτικό, δημοκρατικό κοινωνικό μέτωπο οργανώνει κόμματα, παρατάξεις, συμμαχίες που ανταγωνίζονται, με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, με λάφυρο τη διαχείριση, δι’ αντιπροσώπων, των δήμων, των περιφερειών της χώρας, της Ευρώπης, που σημαίνει χωρίς την άμεση συμμετοχή της ίδιας της κοινωνίας και συνεπώς σε βάρος της κοινωνίας. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι η παραπλάνηση του εκλογικού σώματος το οποίο οι διαχειριστές και οι υποψήφιοι διαχειριστές της εξουσίας, που σημαίνει διαχειριστές του πλούτου σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, το αντιμετωπίζουν ως κοπάδι μη έλλογων όντων που πρέπει να το εντάξουν στη στρούγκα τους και σε ειδικές συνθήκες προσωρινά διαπλεκόμενων λυκοσυμμαχιών να μπορούν να το μετακινούν από στρούγκα σε στρούγκα. Αυτό το φαινόμενο επαναλαμβάνεται σε κάθε εκλογική διαδικασία, όπου τα κόμματα ‘σφάζονται’ ή συμπράττουν για να πάρει το ένα τους ψηφοφόρους των άλλων, αλλά στο ‘δεύτερο γύρο’ των επαναληπτικών εκλογών διαπραγματεύονται, (προφανώς με ανταλλάγματα, όπως ‘ψηφίζω εγώ εδώ εσένα κι’ εσύ εκεί εμένα’), την παρότρυνση των ψηφοφόρων τους για υποστήριξη αντίπαλου κόμματος που μέχρι χτες ήταν πολιτικά θανάσιμος εχθρός. Κάποια προοδευτικά, βασικά αριστερά κόμματα στο παρελθόν, όταν ακόμα η αστική δημοκρατία τηρούσε τα προσχήματα, σε αντίστοιχες περιπτώσεις δήλωναν πως έχουν εμπιστοσύνη στην κρίση και στη συνείδηση των πολιτών και τους καλούσαν να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Σήμερα που το κεφάλαιο παγκοσμιοποιείται και η αστική δημοκρατία απαξιώνεται ραγδαία, φαίνεται πως για τα κόμματα οι πολίτες έπαψαν να έχουν κρίση και συνείδηση, ή μήπως τα κόμματα έπαψαν να είναι προοδευτικά και να σέβονται τους πολίτες;
Γι’ αυτό ας αποδοκιμάσουμε όσους υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και προσβάλλουν την αξιοπρέπειά μας και ας χρησημιποιήσουμε τη λογική μας, ας οξύνουμε την κρίση μας και ας αξιοποιήσουμε το ήδη απαξιωμένο δικαίωμα της ψήφου με τρόπο που θα ανοίγει το δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωσή μας.
Οι κοινωνίες οφείλουν να αντιδράσουν σ’ αυτές τις πρακτικές, να αρνηθούν την οπαδοποίησή τους και την κοπαδοποίησή τους και να προσπαθήσουν να προσανατολίσουν τη σκέψη και τη δράση τους στον κοινωνικό αγώνα που θα τις οδηγεί σταδιακά και με σιγουριά έξω και πέρα από το ψευτοδημοκρατικό αντιπροσωπευτικό σύστημα του καπιταλισμού, που γεννάει και θρέφει την ανισότητα, την ανταγωνιστικότητα, τη διαπλοκή, τη φτώχεια, την πείνα, τη βία, τον πόλεμο, το ρατσισμό και το φασισμό και θα ανοίγει το δρόμο, όχι για μια καλύτερη τάχα διαχείρηση του καπιταλισμού, αλλά για την κοινωνική ισότητα και την άμεση δημοκρατία με περιεχόμενο την αταξική κοινωνία.
Η ενότητα των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού ας αρχίσει από αυτή την Κυριακή με την απόρριψη της συμπεριφοράς των πολιτικών τσοπαναραίων που θεωρούν τους πολίτες-ψηφοφόρους κοπάδι προβάτων τα οποία μπορούν να τα μετακινούν από στρούγκα σε στρούγκα σαν να ήταν η ψήφος τους περιουσιακό στοιχείο των επικεφαλής της κάθε κομματικής ή παραταξιακής στρούγκας, τους οποίους δανείζουν, φυσικά με αντάλλαγμα, για ένα διάστημα με την ελπίδα πως θα τους επιστραφούν την επόμενη αναμέτρηση.
Δύσκολος και μακρύς ο δρόμος, αλλά όσο καθυστερούμε να αυτονομηθούμε ως κοινωνίες και ως άτομα από το σκοταδισμό, τις εξουσιαστικές ιδεολογίες και τους μεσσίες, σωτήρες ‘ανθρωποποιμένες’ που εφαρμόζουν την πολιτική «διαίρει και βασίλευε», τόσο οι πιθανότητες να απαλλαγούμε από την καπιταλιστική βαρβαρότητα θα λιγοστεύουν και το μέλλον των παιδιών μας θα γίνεται σκοτεινότερο.
Ας απαλλαγούμε οριστικά από τις ψευδαισθήσεις πως κάποιοι εξουσιαστές με φανταχτερές ταμπέλες θα μας σώσουν και ας συνειδητοποιήσουμε πως «κανένα ανέντιμο μέσο δεν μπορεί να εξυπηρετήσει έντιμους σκοπούς» και ας έχουμε πάντα κατά νου αυτό που ένας μεγάλος δάσκαλος της ανθρωπότητας, αλλά και η ίδια η ιστορία μας δίδαξε ότι, «οι κοινωνίες θα σωθούν και θα απελευθερωθούν μόνες τους» και όχι από τους εξουσιαστές και τα αφεντικά του κόσμου, αλλά γι’ αυτό πρέπει να ξεπεράσουμε τις αντιπροσωπευτικές ψευδοδημοκρατίες και να αρχίσουμε να οικοδομούμε σταδιακά τη μοναδική γνήσια δημοκρατία, την άμεση, την αταξική δημοκρατία.
Το πρώτο βήμα γι’ αυτή την επιλογή μας είναι να αρνηθούμε τη ψήφο μας σε όσους μας αντιμετωπίζουν ως πρόβατα, μας υπόσχονται καλύτερη σφαγή και μας ανταλλάσουν στο ζωοπάζαρο της νομής της εξουσίας. Ας αποδείξουμε ότι δεν είμαστε πρόβατα, αλλά Πολίτες με πολιτική σκέψη που οραματιζόμαστε και αγωνιζόμαστε για μια ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΤΑΞΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
