Γράφει η Εύη Χατζηαντωνίου
Η Barbie ήρθε στην Ελλάδα το 1988 νομίζω ή κάπου εκεί. Εγώ ήμουν τυχερή, είχα θείο πολυταξιδεμένο και μου την είχε φέρει από το 1979 από την Αμερική αλλά παραήμουν μικρή τότε για να της δώσω σημασία.
Όταν άρχισα να αντιμετωπίζω “σοβαρά” την κούκλα μου, με κέρδισε η Bibibo όχι η Barbie… Δεν ξέρω γιατί ίσως επειδή ήταν πολύ πιο δημοφιλής εδώ, αυτή είχαν όλες μου οι φίλες… Η El Greco που την κατασκεύαζε δεν υπάρχει πια κ έτσι μαζί με την αγαπημένη κούκλα χάθηκαν τα χρόνια της αθωότητας όπου η Bibibo ήμουν εγώ ντυμένη με την τελευταία λέξη της μόδας, ευτυχισμένη και χαμένη στον ιδανικό κόσμο. Στον κόσμο όπου κάθε απόγευμα σήμαινε κρυφτό, κυνηγητό και καβγά με τα παιδιά στη γειτονιά, τηλεόραση μόνο το Σάββατο στη γιαγιά της Ειρήνης όπου βλέπαμε μαζί τα “παιδικά”, μάχες στήθος με στήθος με τον αδελφό μου γιατί μου πείραζε τα πράγματα, ανάγνωση όλων των βιβλίων του Ιουλίου Βερν τα καλοκαιρινά μεσημέρια γιατί ήταν ώρες κοινής ησυχίας και απαγορεύονταν να βγούμε στη γειτονιά για παιχνίδι, αναμέτρηση μεταξύ “παγωτοφάγων” για να δούμε ποιος έφαγε τα περισσότερα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και κατά φαντασίαν ίντριγκες καθημερινά στο σχολείο γιατί χωρίς σασπένς πως να περάσει καλέ η ώρα ευχάριστα;;;
Η μόνη δικλείδα ασφαλείας σε όλες τις μετέπειτα δυσκολίες, σε όλα τα ζόρια, ήταν αυτό το απόθεμα ευτυχισμένων παιδικών χρόνων, είμαι απίστευτα ευγνώμων για αυτά μιας και πλέον ξέρω πως δεν είναι αυτονόητο και δεν έχουν αυτή την τύχη όλα τα παιδιά του κόσμου…
