Γράφει ο Λάζαρος Χαρούδιας
Δεν ξέρω πόσοι έχετε δώσει τη δέουσα προσοχή σε ολόκληρο τον τίτλο της επωνυμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Πέρα από το «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς» , προστέθηκε και το «Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο». Για τη χρονική στιγμή που έγινε αυτό ήταν σωστό, επιχειρώντας να καταδείξει το «κοινωνικό μέτωπο» έναντι των μνημονίων και των καταστροφικών συνεπειών τους στην ελληνική κοινωνία.
Με δεδομένο πως ο αέρας των τελευταίων ημερών στην Ελλάδα, εκτός από «μπαρούτι» μυρίζει έντονα και εκλογές, δεν αποκλείεται στο αμέσως προσεχές διάστημα να συμβαίνουν και τα δύο ταυτοχρόνως. Δηλαδή, «μπαρούτι» και εκλογές, μαζί. Πιστεύω λοιπόν πως θα ήταν ευφυής πολιτική κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ να τροποποιήσει ελαφρώς την πλήρη επωνυμία του, ως εξής: Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς – Ενωτικό Πατριωτικό Μέτωπο.
Είναι μια προσωπική ταπεινή γνώμη. Σίγουρα όμως δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε αβασάνιστη. Διότι το ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αφορά στο εάν, τη δεδομένη ιστορική στιγμή, μπορεί να λειτουργήσει όχι ως πολιτικός συνασπισμός έκφρασης ταξικών δυνάμεων, αλλά να αρθεί στο ύψος μιας μεγάλης εθνικής δύναμης. Να θέσει δηλαδή ως ξεκάθαρο πρόταγμα την υπεράσπιση της πατρίδας, την υπεράσπιση του έθνους και του λαού.
H έννοια του έθνους ήταν πάντα προβληματική για την Αριστερά. Συγκρουόταν με τον διεθνιστικό χαρακτήρα της. Αυτά όλα βέβαια στη θεωρία. Διότι η ιστορική πραγματικότητα κατέγραφε άλλα πράγματα. Κατέγραψε τον «μεγάλο πατριωτικό πόλεμο» της Σοβιετικής Ένωσης κατά του Χίτλερ. Και σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς, κατέγραψε το γεγονός πως η Αριστερά κέρδισε την εμπιστοσύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού όταν ανέδειξε το πατριωτικό πρόταγμα και συγκρότησε το ΕΑΜ για να δημιουργήσει το αντιστασιακό έπος. Το πώς διαχειρίστηκε μετά αυτή την εμπιστοσύνη είναι άλλο ζήτημα. Η ουσία είναι πως Αριστερά και Έθνος όχι μόνο δεν είναι έννοιες αλληλοαποκλειόμενες αλλά όταν λειτουργούν συμπληρωματικά δημιουργούν ιστορικά έπη.
Ειδικά στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, έχουν καταλάβει οι πάντες πως αν κάποιος δεν έχει πατρίδα αυτό είναι το κερδοσκοπικό κεφάλαιο, το οποίο πηγαίνει και εγκαθίσταται χωρίς δεύτερες σκέψεις και συναισθηματισμούς, εκεί που βγάζει τρελά κέρδη. Οι εργαζόμενοι όπως αποδείχθηκε έχουν και παραέχουν πατρίδα κι ακολουθούν τη μοίρα της, αν δεν θέλουν ή δεν μπορούν γίνουν οικονομικοί μετανάστες.
Επιπλέον ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα στη χώρα; Οι τράπεζες αφελληνίζονται, η βιομηχανία έχει γονατίσει, στο εμπόριο μπαίνουν λουκέτα. Η οικονομική επίθεση στην Ελλάδα είναι συνολική και όλες οι τάξεις έχουν απώλειες. Συνεπώς η άμυνα έναντι και της οικονομικής επίθεσης που υφιστάμεθα και έναντι των επιθέσεων που ενδεχομένως θα έρθουν στο άμεσο μέλλον και αφορούν γεωπολιτικές διευθετήσεις, πρέπει να έχει εθνικό χαρακτήρα. Να είναι, δηλαδή, Εθνική Άμυνα.
Επειδή λοιπόν δεν αποκλείεται πολύ σύντομα να γίνουμε μάρτυρες διαφόρων κινδυνολογιών που θα επιτρέψουν για άλλη μια φορά να γίνει ο πατριωτισμός το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων, η Αριστερά έχει κάθε λόγο να μη χαρίσει την ιδέα της πατρίδας σε αυτούς που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την έφεραν στη σημερινή δεινή θέση. Κι αυτό πρέπει να γίνει άμεσα, χωρίς ατέρμονες συζητήσεις ιδεολογικών αγκυλώσεων και να είναι ορατό σε όλους. Μπροστά. Στην ταμπέλα, που λένε. Ενωτικό Πατριωτικό Μέτωπο, λοιπόν!
