Ο Παναθηναϊκός είναι μαθημένος τα τελευταία χρόνια να ψάχνει ισορροπίες σε διοικητικό επίπεδο. Από την εποχή της πολυμετοχικότητας που δεν άντεξε στο σχοινί και τούμπαρε, μέχρι και τώρα που ο Αλαφούζος με τον Γιαννακόπουλο συζητούν για να σταθεί γερά η ΠΑΕ στο μέλλον και να μη χρειάζεται να κόβει κεφάλια Λερναίας Ύδρας χρεών και να πληρώνει 1 εκ. ευρώ στον… Τοτσέ!
Η ισορροπία, όμως, είναι πια το κύριο ζητούμενο και για την ίδια την ομάδα. Στο αγωνιστικό σκέλος. Ο Παναθηναϊκός του Αναστασίου και του νεανικού ρόστερ «τρελαίνει» τον κόσμο. Είτε από την καλή, είτε από την ανάποδη.
Η τελευταία ευρεία και εντυπωσιακή νίκη επί της Καλλονής ήρθε μετά την απαράδεκτη και νωχελική εμφάνιση στη Ριζούπολη. Νωρίτερα ο ΠΑΟ είχε κάνει πολύ καλά ματς με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ παρά τις ήττες του, είχε νικήσει δυο φορές σε λίγες μέρες τον αήττητο έως τότε Εργοτέλη, αλλά και έχασε στη Λεωφόρο από τον Πανθρακικό. Εκεί όπου πέρασε αλώβητη και η Βέροια. Ασανσέρ απόδοσης, διάθεσης, συμπερασμάτων και συναισθημάτων…
Η εξήγηση που εύκολα μπορεί να δοθεί είναι ότι αυτή η νέα ομάδα ψάχνει συγκεκριμένη νοοτροπία. Οι υπεύθυνοι δουλεύουν στον τομέα της ισορροπίας στην αντιμετώπιση των αγώνων. Για να περάσουν στους παίκτες ότι δεν έγιναν σούπερ επειδή σάρωσαν την Καλλονή, ούτε ότι είναι άχρηστοι επειδή δε νίκησαν τον Απόλλωνα. Για να μετριάσουν ενθουσιασμούς και απογοητεύσεις.
Αν ο Παναθηναίκός καταφέρει να αντιμετωπίζει το κάθε ματς με την ίδια αποφασιστικότητα και σοβαρότητα, ανεξαρτήτως ονόματος αντίπαλου ή προηγούμενης εμφάνισης, τότε μπορεί να κάνει υπέρβαση που δεν αναμενόταν στο ξεκίνημα της σεζόν. Να διεκδικήσει ακόμα και τη δεύτερη θέση που δίνει δικαίωμα συμμετοχής στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Και να συμμετάσχει σ΄αυτή την εποχή ελπίδας για το σύλλογο, η οποία προκύπτει από τις προχωρημένες επαφές για την αλλαγή στο ιδιοκτησιακό.
