Γράφει η Κατερίνα Ιωάννου
Έχω μια πιστωτική κάρτα που η μόνη χρήση που της κάνω είναι η πληρωμή κάποιων ads στο facebook. Καθυστερώντας μία πληρωμή η κάρτα αμέσως έκοψε την πίστωση. Ταυτόχρονα άρχισε ένας καταιγισμός τηλεφωνημάτων. Κι ονομάζομαι τάδε και τηλεφωνώ από τάδε και πείτε μου κι αυτό και πείτε μου κι εκείνο …. Ανάκριση κανονική. Και στο τέλος αρχίζει η πίεση « Και πότε θα βάλετε;», «Πόσα θα βάλετε;», «Μήπως να βάζατε και κάτι παραπάνω;».
Σήμερα το πρωί είχα τακτοποιήσει την οφειλή μου. Η κυρία της εισπρακτικής όμως τσουπ στο τηλέφωνο. Αυτή τη φορά όμως ήμουνα «από πάνω». Μη με ενοχλείς της λέω έχω δουλειά τώρα κι έχω τακτοποιήσει την οφειλή μου. Τίποτα αυτή. Να πει όλο το ποίημα. Αγώνας μέχρις εσχάτων. Ώσπου κάποια στιγμή την απειλώ πως θα κάνω αγωγή προσωπικά σε βάρος της καθώς με παρεμποδίζει να κάνω την εργασία μου, ενώ δεν συντρέχει κανένας λόγος και δεν έχει κανένα δικαίωμα να το κάνει. Της ζητάω λοιπόν να μου επαναλάβει το όνομά της και μου το λέει. Πατρώνυμο; Συνεχίζω ακάθεκτη εγώ, όπως άλλωστε κάνουν και οι ίδιοι στην «ανάκριση».
«Δεν μπορώ να σας το πω» μου απαντάει. Ε ρε… ποιος είδε την Κατερίνα και δεν την φοβήθηκε. Μου βγήκε όλο το Πειραιώτικο. Τι λες κυρά μου; Με παίρνεις πεντακόσιες φορές μέσα σε 10 μέρες. Ζητάς να μάθεις μέχρι και τι ώρα πάω στην τουαλέτα και δεν θα μου δώσεις το πατρώνυμό σου; Είναι ισότιμη σχέση αυτή; Από πού αντλείς αυτή τη δύναμη να παρενοχλείς τον άλλο, να τον ανακρίνεις, ενίοτε να τον προσβάλλεις και όταν τελείς εν αδίκω, να μην χρειάζεται να αναλάβεις καμία ευθύνη;
Παίρνω τηλέφωνο μια φίλη μου να τα πω να ξεσπάσω. Δεν θα το πιστέψετε αλλά είχε ζήσει ανάλογο περιστατικό στο υποκατάστημα της Eurobank στην Όθωνος. Ήθελε να βγάλει μια καινούργια e-prepaid Visa. Ζήτησαν εκκαθαριστικό εφορίας για να βεβαιώσουν, λέει , τη διεύθυνση. Τους δίνει το εκκαθαριστικό … τσουπ τσουπ πάνε για φωτοτυπία. Τους λέει: Για σιγά ρε παιδιά, γιατί πρέπει να έχετε στη διάθεσή σας τα φορολογικά στοιχεία τα δικά μου και του άντρα μου; Μια επιβεβαίωση διεύθυνσης υποτίθεται πως θέλατε. Τίποτα αυτοί. Άρχισαν τα «μα … να… ξέρετε… η εγκύκλιος….». Μαλακίες. Κι όχι μόνο αυτό αλλά άρχισαν να ζητάνε και στοιχεία εργασίας, διευθύνεις , τηλέφωνα κλπ. Όλα αυτά για μια e-prepaid που έχει μηδενικό ρίσκο για την τράπεζα; Δηλαδή αν πάει κάποιος να ζητήσει λεφτά τι άλλο του ζητάτε; Το προικοσύμφωνο της γιαγιά του; Και γιατί όλα αυτά τα προσωπικά δεδομένα βρίσκονται ανεξέλεγκτα στη διάθεση των τραπεζών και κατ’ επέκταση στη διάθεση του οποιουδήποτε μπορεί να τα πάρει από αυτές; Τι κάνει η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων; Τι κάνουν οι αρμόδιοι Υπουργοί, Γραμματείς και Φαρισαίοι; Τι κάνει το κράτος; Ποιο κράτος παιδιά; Δεν υπάρχει κράτος. Έτσι δεν μας πιπίλισαν το κεφάλι πως το κράτος πρέπει πάψει να υπάρχει, πως κοστίζει πολύ, πως είναι αντιπαραγωγικό και πως η αγορά αυτορυθμίζεται; Αυτορυθμίζεται αλλά και αυτοϊκανοποιείται. Εννοώ ικανοποιεί τα δικά της συμφέροντα και όχι τα δικά σου, κακόμοιρε νεολίμπεραλ…. Κι αφού δεν κάνει κουμάντο το κράτος πλέον, κάνουν οι τράπεζες. Απλά πράγματα. Και το νέο πολίτευμα λέγεται τραπεζο-κρατία.
Θυμάστε ποτέ να ψηφίσαμε για νέο πολίτευμα;
ΥΓ: Ξαναδιαβάζοντας αυτό το θυμωμένο αρθράκι, παρατήρησα πως αναφέρθηκα ονομαστικά μόνο στην τράπεζα που πήγε η φίλη μου και όχι αυτή που συναλλάσσομαι. Το άφησα έτσι. Ασήμαντη λεπτομέρεια …. Όπως λέμε και σε άλλες περιπτώσεις, «όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουνε». Μέχρι αποδείξεως του εναντίου…
Οι εθελοντικές δράσεις “από καρδιάς” της Mondelez υποστηρίζουν την ΜΚΟ PRAKSIS
