Η 24η Οκτωβρίου 2019 θα μείνει στην ισπανική ιστορία ως η μέρα εκταφής του δικτάτορα Φρανθίσκο Φράνκο από το μαυσωλείο του Ελ Εσκοριάλ μετά από 44 χρόνια από τον θάνατό του. Θα ταφεί σε οικογενειακό τάφο στο Ελ Πάρδο δίπλα στη σύζυγό του Κάρμεν Πόλο.
Στο Ελ Εσκοριάλ και την Κοιλάδα των Πεσόντων βρίσκονται θαμμένα σε ομαδικούς τάφους πάνω από 33.000 θύματα του ισπανικού Εμφυλίου ( 1936-1939). Οι συγγενείς των θυμάτων και των δύο πλευρών ζητούν την αναγνώριση των οικείων τους που θάφτηκαν εκεί χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Ακόμα κι ο ΟΗΕ σε μελέτη του υποστήριζε πώς είναι δυνατόν τα θύματα ( από την πλευρά των ηττημένων) να έχουν θαφτεί δίπλα στον δήμιό τους.
Ποιός όμως ήταν ο Φρανθίσκο Φράνκο Μπααμόντε;
Ο μπαμπάς του ο Νικολάς, ήταν καπετάνιος. Μέθυσος και χαρτοπαίκτης και γυναικάς. Σε κάθε λιμάνι άφηνε κι από μια ερωμένη. Η μάνα του, η Μαρία Πιλάρ ήταν πολύ συντηρητική και θρήσκα , προσκολλημένη στην οικογένειά της και πέρασε μαύρη ζωή με τον άντρα της, που τελικά την εγκατέλειψε.
Ο Πακίτο έφαγε πολύ ξύλο από τον πατέρα του ως παιδί. Κι επειδή ήταν και κοντό παιδί και με λίγο γυναικεία φωνή συχνά ο πατέρας του τον κορόιδευε και τον φώναζε « Πακίτα». Ο Πακίτο είχε παθολογική αγάπη για τη μητέρα του. Όταν αποφάσισε να πάει να καταταγεί στο στρατό κι εκεί μαύρα τα πέρασε αφού κανείς δεν τον υπολόγιζε λόγω ύψους. Και τα καψόνια πολλά για τα οποία πήρε εκδίκηση αργότερα.
Με τα χρόνια ο Πακίτο μεγάλωνε αλλά δεν ψήλωσε και πολύ. Μέτριας απόδοσης οι επιδόσεις του στη Στρατιωτική Σχολή του Τολέδο γι αυτό άλλωστε και του αρνήθηκαν να πάει στον Πόλεμο της Αφρικής στο Μαρόκο. Επέμενε όμως πολύ και τα κατάφερε. 19 χρόνων φθάνει στη Μελίγια στο Μαρόκο. Κι όπως κάθε άνθρωπος που δεν αγαπά και εκτιμά τη ζωή του ( άρα δεν τον νοιάζουν και οι ζωές των άλλων) φαίνεται ότι βρέθηκε στο στοιχείο του. Έμπαινε μπροστά σε κάθε μάχη και διακρίθηκε στις περισσότερες. Του άρεσε ειδικά να έρχεται σώμα με σώμα με τον αντίπαλο και τα χέρια του εκεί είχαν χορτάσει αίμα.
Σε ένα από τα διαλείμματα του πολέμου βρέθηκε στην Ισπανία και γνωρίζει και παντρεύεται την Κάρμεν μία ύπαρξη που ήθελε να κλειστεί σε μοναστήρι. Απέκτησαν μία κόρη. Κι εκείνος επέστρεψε στο Μαρόκο. Ήταν ίσως η μοναδική φορά που κατάφερε να έχει σεξουαλική σχέση. Μια σφαίρα στον πόλεμο του Μαρόκου, και χαμηλά στην κοιλιά του, είχε προκαλέσει επιπλέον ζημιά.
Στο μεταξύ στη Μαδρίτη κυβερνά η Δεύτερη Δημοκρατική κυβέρνηση ( Segunda República). Το 1936 μια ομάδα στρατιωτικών σχεδιάζει και πραγματοποιεί πραξικόπημα κατά της δημοκρατικής κυβέρνησης και έτσι ξεκινά ο Ισπανικός Εμφύλιος ( 1936-1939). Ο Πακίτο ενεπλάκη αργότερα στο πραξικόπημα και δεν άργησε να παραμερίσει τους υπόλοιπους στρατιωτικούς. Το 1937 αυτοανακηρύσσεται επικεφαλής της Ισπανικής Φάλαγγας. Το 1939, οι στρατιωτικοί νικούν τους δημοκρατικούς και ο Πακίτο γίνεται ο απολυτος άρχων και δικτάτορας ως τον θάνατο του το 1975.
Ο Πακίτο έπασχε από φίμωση ισχυρίζεται ένας από τους προσωπικούς γιατρούς του. Η σεξουαλική του ζωή ήταν ανύπαρκτη. Ο μόνος οργασμός που ένιωσε ποτέ ήταν για την εξουσία. Και ο μόνος που τολμούσε να διατυπώσει τις αντιρρήσεις του και να τον κοροϊδέψει δημόσια στις ταβέρνες χωρίς να οδηγηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα ήταν ο πατέρας του, ο Νικολάς. Ο Πακίτο, στην πρώτη περίοδο της εξουσίας του έκλεισε τα σύνορα, απομόνωσε τη χώρα και συνέχισε προγκρόμ διώξεων και βασανιστηρίων για τους δημοκρατικούς αντιπάλους του. 30.000 παιδιά πέρασαν σε άτεκνες οικογενειες του καθεστώτος. Θεωρείται η δεύτερη δικτατορία στην Ευρώπη με τα περισσότερα θύματα, μετά τον Ναζισμό. Και η δεύτερη χώρα στον κόσμο σε ομαδικούς τάφους μετά την Καμπότζη. Στη δεύτερη περίοδο της παντοδυναμίας του και με την αρωγή των ΗΠΑ άρχισε να κοιτάζει προς τα έξω. «Συμμάχησε» με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι κι έτσι η Ισπανία δεν ενεπλάκη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν γνώρισε τον Χίτλερ η Ισπανία, είχε τον Πακίτο κι ήταν αρκετό.
Ο φόβος έχει περάσει στα γονίδια των Ισπανών. Από ένα κακοποιημένο παιδί, που κακοποίησε στη συνέχεια μια χώρα ολόκληρη για σαράντα χρόνια. Χωρίς εκλογές φυσικά, χωρίς ελευθερίες για τους πολίτες και με τον Εθνοκαθολικισμό να κυριαρχεί παντού αφού η Εκκλησία ήταν πιστή σύμμαχος στο πλευρό του.
Πέθανε στο κρεβάτι του, το 1975. Τριήμερο πένθος στη χώρα. Μεταπολίτευση, Σύνταγμα 1978, Αυτονομίες και Δημοκρατία για πρώτη φορά μετά από σαράντα χρόνια. Για πρώτη φορά ανακούφιση. Ο Φρανθίσκο Φράνκο έκανε όση ζημιά μπόρεσε. Με επίγνωση, μελέτη και οργάνωση. Για να ξεφύγει από το φάντασμα του πατέρα του έγινε το φάντασμα μιας χώρας.
Πηγή:ΕΡΤ
