Εκείνο που με κάνει και ριγώ κάθε φορά που βλέπω το ζύγι του Ζαγοράκη και την κεφαλιά του Χαριστέα ή το κόρνερ του Μπασινά και την κεφαλιά του Δέλλα, δεν είναι μόνο το αναπάντεχο που ακόμη παραμένει απίστευτο. Δεν είναι η μαγεία της μπάλας. GREECE’S DELLAS SCORES THE WINNING GOAL AGAINST GREECE IN A EURO 2004 SEMI-FINAL SOCCER MATCH IN PORTO. Είναι πιστεύω η συλλογική προσπάθεια, αυτό που κάνει μια ομάδα ανθρώπων ένα. Κι αυτό φυσικά είναι κάτι που δεν το ζεις μόνο στο ποδόσφαιρο (εκεί φυσικά σε μεγαλύτερη ένταση), αλλά και σε κάθε συλλογική προσπάθεια. Είναι λυτρωτική όταν συμβαίνει η πραγματική συναδέλφωση. Η εμπιστοσύνη αλλήλων και συνεργασία για τον κοινό στόχο. Αυτό τον στόχο, που ενώνει.
Μακάρι από σήμερα να ζήσουμε ανάλογες στιγμές με εκείνες του 2004, στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Να ζήσουμε εκείνο τον ξεσηκωμό που δεν είναι παρά επανάσταση για το δικαίωμα στο όνειρο. Στο όνειρο για το καλύτερο. Που ξεκινά η εθνική με μικρή κερκίδα και φτάνει στο τέλος να ταξιδεύουν χιλιάδες Έλληνες για μια κερκίδα όπου γης. Που στην αρχή η μισή Ελλάδα βλέπει σήριαλ και στο φινάλε 10 εκατομμύρια Έλληνες κλαίνε κι αγκαλιάζονται στους δρόμους και στις πλατείες θαρρείς και δεν τους χωρίζει τίποτε. Μακάρι να συμβεί αυτό και τώρα.
Καλή επιτυχία Ελλάδα!
*Νοιώθει κι ονειρεύεται ο Γιάννης Κεσσόπουλος
