Γράφει ο Παναγιώτης Κωστούλας
Το MEGA την περίοδο της κρίσης έγινε ένα από αυτά τα αντικείμενα που λατρεύουμε να μισούμε (μαζί με Βενιζέλο, ΓΑΠ, κλπ). Ο λόγος του μίσους είναι η “συστημικότητα” που εκπέμπει, το γεγονός δηλαδή ότι στην ιδιοκτησία του βρίσκονται παραδοσιακοί, εγχώριοι βαρώνοι, των οποίων τα συμφέροντα εκφράζει και πράγματι έτσι είναι..
Βεβαίως η συστημικότητα άρχισε να ενοχλεί κι αυτή κατά σατανική σύμπτωση μόλις κόπηκαν τα δανεικά. Όταν οι σειρές του και τα δελτία του χτύπαγαν (και εν πολλοίς χτυπάνε ακόμη 40άρια) τότε ως δια μαγείας εξαφανίζονταν τέτοιες ονυρώξεις. Στο κάτω κάτω καλή η επανάσταση, αλλά ακόμα καλύτερη η Θεοπούλα.
Επειδή όμως τα πάντα είναι σχετικά και συγκριτικά σε αυτή τη ζωή ερωτώ: υπάρχει κάποιο μέσο στον έντυπο, ηλεκτρονικό ή ερτζιανό τύπο που δεν εκφράζει ή εν πάση περιπτώσει πηγαίνει κόντρα στα συμφέροντα της ιδιοκτησίας του; Επιλογή συμφερόντων κάνουμε αγαπητοί φίλοι, περί αυτού πρόκειται.
Ποια ήταν η εναλλακτική λύση στην ενημέρωση του MEGA; Ο Τράγκας, ο Χίος, ο Ζούγκλας και όλο το κακό συναπάντημα. Ποια συμφέροντα εξέφραζαν όλοι αυτοί; Τα συμφέροντα του λόμπι της δραχμής, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ευθεία υποστήριξη της Χρυσής Αυγής. Ή μήπως η Τρέμη και το MEGA προσέφεραν λιγότερο αξιόπιστο επίπεδο ενημέρωσης από τους παπαδάκηδες, τους αυτιάδες και όλη αυτή την σαφρακιασμένη λαϊκίστικη ντίρλα;
Με αυτούς λοιπόν που ασκούν κριτική στο MEGA και στην Τρέμη, ζητώντας ένα πιο αντικειμενικό και ανεξάρτητο επίπεδο ενημέρωσης μπορώ να συμφωνήσω. Με αυτούς όμως που κατηγορούσαν το MEGA και την Τρέμη κάνοντας γαργάρα ή και θαυμάζοντας το ενημερωτικό επίπεδο των προαναφερόμενων βόθρων δεν έχω τίποτα κοινό. MEGA overdose τους χρειάζεται για να λυσσάνε.
