Γράφει η Νένα Μυρωνίδου
Στη συμφορά που φέρνει η επανάληψη, θα προστεθώ στο να πω τα δικά μου για όσα έζησα στη διάρκεια μιας ταινίας. Μια και μόνο οθόνη σε σηκώνει από την καρέκλα, σε ψηλώνει στις μύτες των ποδιών, σε φτάνει ως να δεις πίσω από το χρόνο. Κι όλα αυτά όσο το χέρι σου τσακώνεται με ένα δεύτερο στο χαρτόκουτο των ποπ-κορν.
Από το πρώτο κιόλας πλάνο νιώθεις ανήμπορος να μην υποκύψεις στον τρόπο που μπορεί κανείς να αξιοποιεί τη φύση, με χρώματα και ήχους μυστικούς και συχνά αποκαλυπτικούς. Το νησί της Άνδρου γίνεται σημείο αναφοράς και φόντο ηθογραφίας για μια γενιά Ελλήνων που ακόμα φυλάμε σε φωτογραφίες προγιαγιάδων μας.
Γιατί μέσα στις λίγες ώρες της, μας αποκαλύπτεται η Ελλάδα με ένα προφίλ αξιοπρέπειας, περηφάνιας και διδακτικότητας, όπως ακριβώς το κληρονομήσαμε, θέλοντας και μη, στο γενετικό μας υλικό ή ακόμα και σε συνήθειες ανατροφής γύρω από οικογενειακά τραπέζια.
Ο Παντελής Βούλγαρης βάζει την κάμερα στην κλειδαρότρυπα όλων των αισθήσεων πότε κρυφοκοιτάζοντας σε γκρο-πλαν και πότε ξεκλειδώνοντας με τη γλώσσα της εποχής κάθε μυστικό επιβίωσης αξιών με νύχια και με δόντια όταν οι κακοί λύκοι ήταν νέτα-σκέτα οι ιστορικές συγκυρίες.
Και οι ήρωες δικαιολογούν το παλιακό του συμβιβασμού, της σκληρότητας της μάνας, της σιωπής στον έρωτα, της κραυγής στον πόνο, της αρχοντιάς στη μοναξιά και της αγριότητας της νιότης. Επειδή παραμένουμε ατόφιοι ως οι υποσχέσεις που έδωσαν οι γιαγιάδες στους παππούδες μας, τα δάκρυα πιστοποιούν την ταυτότητά μας ως συνεχιστές μιας αυθεντικής κουλτούρας που καθρεφτίζεται στην απλότητα των ψυχικών μας απαιτήσεων.
Και αυτό που μένει δεν είναι άλλο από το αχόρταγο φίδι της εξουσίας των δύο φύλων που σήμερα έγινε ένα στρατόπεδο με δύο στρατηγούς και άρα θέλει αναπόφευκτο τον πόλεμο. Τέλος, εξαργυρώνει κανείς μαζί με το εισιτήριό του, ότι η αγάπη είναι η ευγνωμοσύνη που ποτέ δε θα φτάσουμε να αποδώσουμε πλήρως στις αγκαλιές που ποθήσαμε.
Συγχαρητήρια για το αποτέλεσμα της εικόνας και του ήχου ως αληθινού σινεμά, από αυτά που η μυθοπλασία απαλύνει την απόσταση μεταξύ των ανθρώπων. Η ταινία δεν είναι παρά η καταξίωση της ελληνικής παράδοσης μέσα από μια ηθογραφία που τοποθετεί το λόγο εκεί που η σιωπή δεν έχει τίποτα άλλο να πει. ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ.
