Ο τελευταίος άνθρωπος που πίστευα πως θα μπορούσα να συμφωνήσω, είναι Γραμματέας της ΝΔ Ανδρέας Παπαμιμίκος. Αλλά στην πολιτική δεν πρέπει ποτέ να λες ποτέ. Για μένα λοιπόν ήταν ευχάριστη έκπληξη που βγήκε, επιτέλους, κάποιος από τη Συγγρού κι έβαλε στο τραπέζι μια σοβαρή πρόταση ονόματος για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Τον Νίκο Κωνσταντόπουλο.
Στη Συγγρού κατάλαβαν έστω και καθυστερημένα πως με τις σαχλαμάρες των «δύο άκρων» δεν πας μακριά και το μόνο που καταφέρνουν είναι να ενισχύουν τη Χρυσή Αυγή, προκαλώντας δυσάρεστες επιπλοκές στις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Επιπλέον το αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές έδειξε πλειοψηφούσα δύναμη την Αριστερά κι αυτό πρέπει να εκφραστεί και θεσμικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει εκλογές αλλά ξέρει πως για να κυβερνήσει χρειάζονται δύο σοβαρά προαπαιτούμενα. Συμμαχίες και επιχειρησιακή ετοιμότητα. Και στα δύο αυτά προαπαιτούμενα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να βρει τον βηματισμό του με αποτέλεσμα να μένει πίσω και να χρειάζεται χρόνο για να το πετύχει. Το έδειξε άλλωστε πεντακάθαρα και η συνεδρίαση της Κεντρική Επιτροπής του το Σαββατοκύριακο. Διότι πώς να διεκδικήσει πειστικά ευθύνες διακυβέρνησης, όταν μια μεγάλη μερίδα στελεχών του, ονειρεύεται έναν …. κομμουνιστικό συνασπισμό με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ!
Ο χρόνος μπορεί να δοθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και να είναι επωφελής για την εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος μπορεί να είναι ο πρώτος Πρόεδρος της Αριστεράς. Βεβαίως ο ίδιος για να μην πέσει μέσα στις «μυλόπετρες» της καθημερινής μικροπολιτικής έβγαλε μια ανακοίνωση και κράτησε αποστάσεις από ένα τέτοιο σενάριο. Κατανοητό πέρα για πέρα. Ωστόσο η συζήτηση που άνοιξε είναι χρήσιμο να συνεχιστεί, σε συνάρτηση μάλιστα με την προτεινόμενη Συνταγματική Αναθεώρηση.
Σαφές είναι επίσης πως ούτε η κυβέρνηση θέλει εκλογές. Όμως ενόψει της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας υπάρχει ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο κι αυτό θα είναι ό,τι χειρότερο. Άρα το θέμα πρέπει να κλείσει. Και να κλείσει όσο το δυνατόν συντομότερα, ανοίγοντας ταυτόχρονα όμως τη συζήτηση για τις μεγάλες θεσμικές τομές που πρέπει να γίνουν στο πολιτικό σύστημα.
Το «πρωθυπουργοκεντρικό» μοντέλο που επέβαλλε ο Ανδρέας Παπανδρέου έφτασε πλέον στα όριά του. Οι εξουσίες χρειάζονται θεσμικά αντίβαρα. Θα πρέπει λοιπόν αναπόσπαστο τμήμα της συζήτησης για τη Συνταγματική Αναθεώρηση να αποτελέσει και η νέα ισορροπία εξουσιών και αρμοδιοτήτων που πρέπει να αναζητηθεί μεταξύ Πρωθυπουργού/ κυβέρνησης από τη μια και Προέδρου της Δημοκρατίας από την άλλη. Στις κρίσιμες ιστορικές συγκυρίες δεν υπάρχει η πολυτέλεια για διακοσμητικές καρέκλες.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση θα πρέπει και να συζητήσουν για όλα αυτά και να συμφωνήσουν σε όσα περισσότερα γίνεται. Και ο καλύτερος τρόπος για να αρθούν προκαταλήψεις και καχυποψίες είναι να συμφωνηθεί ξεκάθαρα και πάνω στο τραπέζι το δικαίωμα της Αριστεράς να έχει τον πρώτο Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην ιστορία της.
Προσωπικά είμαι υπέρ αυτής της εξέλιξης εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ήταν ο λόγος που υποστήριξα με τα γραφόμενά μου τον Φώτη Κουβέλη χαρακτηρίζοντάς τον ως «χρήσιμο τρίτο». Φαίνεται όμως πως έχασε στην πορεία αυτή τη δυναμική και εγκλωβίστηκε στις γνωστές εσωκομματικές ίντριγκες. Συνεπώς , ο Νίκος Κωνσταντόπουλος είναι πλέον η καλύτερη λύση για να γίνει ένα πρώτο σοβαρό θεσμικό βήμα προκειμένου τα πράγματα στη χώρα να αρχίσουν να κινούνται μπροστά.
ΥΓ: Η φράση επιμονής του Θεμιστοκλή προς τον Ευρυβιάδη για την αντιμετώπιση του περσικού στόλου στη Σαλαμίνα, αντί στον Ισθμό, το 480 π.Χ έμεινε ιστορική. «Πάταξον μέν ἄκουσον δε». Τη σημειώνω για τη διαχρονικότητά της μήπως κι αρχίσουν να «ανοίγουν μυαλά», ώστε να γλυτώσουμε το να ανοίγουν κεφάλια….
