Γράφει η Φιλοθέη Βαρσαμή, δικηγόρος
True story: αγαπημένη φιλενάδα ψάχνει καναπέ για το σπίτι της. Τα Σάββατα ή κανένα βράδυ εργάσιμης, πάμε και κοιτάμε παρέα. Έχουμε ανέβει την Κηφισίας, έχουμε κατέβει την Αλίμου, έχουμε μάλλον καταλήξει σε έναν που της αρέσει και είναι εντός του επιθυμητού budget. Στο σημείο αυτό με πιάνει το υπέρ αδυνάτου χειμαζόμενου Έλληνα εμποράκου , πατριωτικό μου και της τριβελίζω τα αυτιά να πάμε και στην Ηλιουπόλεως με τα πολλά καταστήματα επίπλων και τα περισσότερα (θλιβερά, θλιβερότατα) λουκέτα. Και πάμε.
Το σοκ τεράστιο. Για καναπέδες κατώτερης ποιότητας και κατασκευής από τους αντίστοιχους των εισαγωγέων/ κατασκευαστών στην Κηφισίας και στην Αλίμου, οι τιμές στο θεό. Με την έκπτωση του δεκαήμερου προσφορών του Νοεμβρίου, οι τιμές του μέσου καναπέ που χρησιμοποιούν ως σημείο αναφοράς για να μας δώσουν προσφορές (μέση διάσταση, μέτριο ύφασμα) ξεπερνάνε τις ανώτερες τιμές των αντίστοιχων εισαγόμενων που είχαμε δει. Και κάτι ακόμα. Θεωρητικά κάποια καταστήματα είχαν ταμπελάκια τιμολόγησης πάνω στα έπιπλα: μία εξωφρενική τιμή γραμμένη με κόκκινο, η τιμή της έκπτωσης σημειωμένη με μολύβι. Αλλά η τιμή που τελικά μας έλεγαν ήταν αυτή που προέκυπτε όταν γύριζαν το καρτελάκι ανάποδα – μας έριχναν και μία εξεταστική ματιά για να κόψουν βαλάντιο (φρονώ). Επίσης, σχεδόν παρόμοια τα σχέδια παντού, αυτά που έχεις δει και ξαναδεί και ξαναδεί.
Μιλάμε για τραγέλαφο. Υπήρχαν καταστήματα που τα νόμιζα κλειστά, αλλά υπήρχε υπάλληλος μέσα χωρίς φώτα στη βιτρίνα για οικονομία. Βρίσκονται σε έναν δρόμο που έχει καταντήσει νεκροταφείο καταστημάτων. Στη μία ώρα που φάγαμε πάνω κάτω (δεν γυρίσαμε όλα τα καταστήματα αλλά τα περισσότερα μέχρι το φανάρι με Φιλολάου) άλλο πελάτη σε οποιοδήποτε κατάστημα από αυτά δε συναντήσαμε. Προφανώς κλείνουν ή θα κλείσουν και αυτοί ή θα φυτοζωούν (μακάρι όχι). Τι άλλο πρέπει να συμβεί ώστε να καταλάβουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση, οι προϋπολογισμοί έχουν περικοπεί, ο κόσμος στενεύεται όσο στενεύονται και αυτοί, ο ανταγωνισμός έχει βελτιωθεί και ο καταναλωτής είναι πια πιο ψαγμένος και ενημερωμένος και δεν μπορούν να του πωλήσουν ακριβά το προϊόν τους αφού το βρίσκει αλλού και καλύτερο και οικονομικότερο; Τι θα κάνει ο κάθε καταναλωτής όταν βλέπει τον εμποράκο να κουτοπονηρεύεται και να μη ρίχνει τις τιμές και να μην κάνει ανταγωνιστική την ποιότητά του; Μα, ό, τι κάναμε και εμείς…
Υποστείλαμε τον υπέρ αδυνάτου χειμαζόμενου Έλληνα εμποράκου, πατριωτισμό, αφήσαμε την Ηλιουπόλεως στον αυτοκτονικό ιδεαλισμό της και επιστρέψαμε στη φυσιολογική οδό της καταναλωτικής λογικής (στην Αλίμου). Τις (τους) φταίει;
