Γράφει η Αλκυόνη Χριστοδουλάκη
Έχουμε μεγάλο ταλέντο ως Έλληνες να παραπονιόμαστε για όσα μας συμβαίνουν και να κατηγορούμε συνεχώς τους πολιτικούς της χώρας για τα δεινά και τις κακουχίες μας. Είναι πολύ εύκολο να αποποιούμαστε των ευθυνών μας σε οτιδήποτε μας αναγκάζει να προβούμε σε δραστικά μέτρα μόνοι μας. Πως να πάει μπροστά αυτή η χώρα όταν η αδιαφορία για το διπλανό μας σκεπάζει σαν πέπλο τις ζωές μας;
Εξηγώντας αυτό το συνειρμό, αναφέρω: προ ημερών είχα πάει στο θέατρο. Οι θέσεις ήταν υπερπλήρεις και υπήρχε μια γενικότερη αναστάτωση στους διαδρόμους ώστε να βολευτούν όλοι για να απολαύσουν την παράσταση. Ώσπου κάποια στιγμή η ταξιθέτρια, στάθηκε μπροστά στην πρώτη σειρά, ζητώντας έναν εθελοντή που θα αντάλλασσε τη θέση του με μια άλλη, ώστε να καθίσει μπροστά ένας νέος που είχε σπάσει το πόδι του και εκ των πραγμάτων η κατάστασή του, του επέτρεπε να καθίσει μόνο μπροστά, καθότι έπρεπε να το έχει τεντωμένο.
Αυτό που αντίκρισα στη συνέχεια ρίζωσε μέσα μου, πληγώνοντας κάθε ίχνος ανθρωπιάς. Βλέμματα αδιάφορα, ούτε καν υποκριτικά ευαισθητοποιημένα, κοιτούσαν το νέο, που στεκόταν όρθιος, με μια πατερίτσα στο χέρι, περιμένοντας κάποιος να προθυμοποιηθεί να καθίσει απλά λίγο πιο πίσω για να χαρούν όλοι την παράσταση. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να πάμε μπροστά; Αν δεν υπάρξει αλληλεγγύη σε ένα τόσο μικρό δείγμα ανθρωπιάς, τι μπορεί να περιμένει κανείς από το συνάνθρωπό του τη στιγμή που πεινάει; Τη στιγμή που πεθαίνει;
Είναι πλέον πολύ μοδάτο να δωρίζουμε παλιά ρούχα ή λίγο ρύζι ,που μας περισσεύει, στους λιγότερο ευνοημένους, αλλά τη στιγμή που κινδυνεύει η προσωπική μας βόλεψη, τρέμει το φυλλοκάρδι μας! Όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μέσα στην καθημερινότητά μας, θα δούμε ξεκάθαρα την υπεροψία που μας χαρακτηρίζει. Πιστεύουμε πως είμαστε ανώτεροι σε όλα και αφήνουμε τη μοίρα να κάνει τη δουλειά της. Έχουμε μια αξιοθαύμαστη ιστορία σαν λαός και σαν χώρα, όμως εθελοτυφλούμε προκλητικά αν πιστεύουμε ότι αυτή η ιστορία μας ακολουθεί και σήμερα. Η αδιαφορία μας, ο εγωισμός μας, η αλαζονεία μας είναι αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που εκλέγουν τους “ηγέτες”, τους οποίους αργότερα κατηγορούμε για όλα.
Πως να πάμε μπροστά όταν οι μισοί μας εκπαιδεύουν να συνηθίσουμε να κοιτάμε εκείνους που πεινάνε και κρυώνουν; Φωνάζουμε για τις συντάξεις, φωνάζουμε για τους πλειστηριασμούς, φωνάζουμε για τους μισθούς μας, έχοντας δίκιο σε όλα αυτά να είμαστε αγανακτισμένοι, όμως επιτέλους, πότε θα φωνάξουμε όλοι μαζί για το συνάνθρωπο; Αλίμονό μας αν αφήσουμε την ανθρωπιά μας να βυθιστεί… Όπως θα πηγαίνετε στη δουλειά σας το πρωί, αφιερώστε λίγο χρόνο και χαρίστε μια φρατζόλα ψωμί στην ηλικιωμένη που κάθε μέρα κάθεται στο πεζοδρόμιο απέναντί σας και κρυώνει…
