Γράφει ο Πάνος Ευαγγελόπουλος
Όταν προσγειωνόμουνα στην Μπολόνια ποτέ δεν περίμενα ότι ένα ταξίδι στο Ρίμινι της Ανατολικής Ιταλίας επί της Αδριατικής Θαλάσσης που ο σκοπός του ήταν αποκλειστικά η παρουσίαση εργασιών σε ένα αμιγές οικονομολογικό συνέδριο θα μετατρεπόταν μετά το πέρας του σε ένα πανέμορφο οδοιπορικό που θα ξεκινούσε από το Ρίμινι, θα επισκεπτόμουν την Ραβέννα, το Σαν Μαρίνο, την Μπολόνια για να αρχίσω την μεγάλη κάθοδο στην πιο ιστορική και πιο όμορφη αυλή της Κεντρικής Ιταλίας, την πανέμορφη Τοσκάνη.
Στο τέλος όμως όλοι υποκύπτουν στον εγκλωβισμό της επιστροφής στην ανελέητη καθημερινότητα παρά την γοητεία του ταξιδιού. Ακόμη και ο Καβάφης που τόσο του άρεσαν τα ταξίδια, διάλεξε να ζει καθημερινά στην Αλεξάνδρεια με μόνη διαφυγή οι Αλεξανδρινοί του αιώνιοι στίχοι. Ο Σεφέρης στους τοίχους μιας πρεσβείας αλλά και τόσοι άλλοι.
Ο Νίτσε πνευματικός εξόριστος έφτασε στην μαγευτική Τοσκάνη για να αποκηρύξει τον Βάγκνερ και να λατρέψει τον Μπιζέ. Ο Βιτγκενστάιν για παρόμοιους λόγους ζήτησε την πνευματική γαλήνη του στην Ιταλία. Από τον Θεϊκό Δάντη της Ραβέννα μέχρι το γειτονικό Ρίμινι του έξοχου Φελίνι μας χωρίζουν αιώνες όμως η Ιταλία δεν λέει να αλλάξει και συνεχίζει να είναι σταυροδρόμι, ατόφιο διαμάντι του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού!
Όλα αυτά σκεπτόμουν κατηφορίζοντας από την Μπολόνια στην Φλωρεντία και τώρα γράφω στο μικρό μου τραπεζάκι του αεροπλάνου από την Φρανκφούρτη προς την Αθήνα. Σαν να μην κύλησε ούτε ένα λεπτό από την στιγμή που έχασα το λεωφορείο από την Πίζα προς το Λιβόρνο για να πάρω τελικά το τραίνο ως έσχατη λύση για να βγω επιτέλους στη θάλασσα και μάλιστα στην περίφημη Mascagni Terrace για την οποία τόσα είχα διαβάσει και ακούσει μα ποτέ δεν είχα δει.
Από την Μπολόνια στην Φλωρεντία μύριζε ο τόπος όλος. Τα χωράφια καλλιεργημένα με τάξη, από σιτηρά σε κηπευτικά αλλά και πατάτες εναλλάσσονταν κατά μήκος της διαδρομής. Κατά πλάτος εκατέρωθεν του δρόμου μέχρι τις περίφημες Τοσκανικές λοφοσειρές, τα χωράφια δίνανε την θέση τους στα δάση και εκεί που τα δάση υποχωρούσαν άφηναν ξέφωτα και τον χώρο καταλάμβαναν μικρά πανέμορφα, ομοιόμορφα σπιτάκια που σκαρφάλωναν τις λοφοπλαγιές σαν πολυπληθή στρατιωτάκια έτοιμα να υπερασπισθούν τους ισχυρούς Τοσκανικούς Πύργους που δέσποζαν στις κορυφές των λοφοσειρών.
Φθάνοντας στο Λιβόρνο ένα μικρό οδοιπορικό ολοκληρώθηκε από το Ρίμινι της Ανατολικής Ιταλίας της Αδριατικής θάλασσας στην Δυτική Ιταλία στο Τοσκανικό Αρχιπέλαγος. Το Λιβόρνο επίνειο της Τοσκάνης πάντα δυναμικό λιμάνι, θαλάσσιος δρόμος τότε και τώρα που από την Ταράτσα του Μασκάνι ακόμη και σήμερα, βλέπεις σειρά παντός είδους πλοίων να πλέουν κατά μήκος των ακτών του και στην είσοδο του σύγχρονου λιμανιού του να συνωστίζονται για να δέσουν με πλήθος ανθρώπων να κυκλοφορούν από τουρίστες, ναυτικούς, υπαλλήλους, επαγγελματίες και εμπορευόμενους να γεμίζουν από τις αποβάθρες και τους χώρους της προκυμαίας μέχρι τους δρόμους και τις πλατείες του.
Το Λιβόρνο στο οποίο ήκμασε ο Ελληνικός εφοπλισμός και οι Έλληνες έμποροι ήταν συστατικό στοιχείο της κοινωνίας του, παραμένει σημαντικό και πολύ όμορφο. Το Grand Hotel Palazzo στην Mascagni Terrace είναι ένα άριστα διατηρημένο αριστούργημα και η διαμόρφωση της παραδοσιακής παραλίας του υποδειγματική της σύνθεσης της ιστορικής παράδοσης με τις σύγχρονες ανάγκες και απαιτήσεις. Ένα ακόμη ταξίδι έφθασε στο τέλος του και η μόνη παρηγοριά είναι ότι κατά την επιστροφή μου μέχρι το αεροδρόμιο της Μπολόνια θα ξαναπεράσω και θα διασχίσω όλη την πανέμορφη Τοσκάνη έχοντας για παρέα μου τον ποταμό Άρνο που ποτίζει και καθιστά εύφορη αυτή την μαγευτική γη.
