Από το προσχέδιο της Τρόικας για την ελληνική οικονομία προκύπτουν δύο στόχοι ορόσημα: Πρώτον, το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης θα πέσει κάτω από το 3% του ΑΕΠ το 2016! Δηλαδή, εδώ καταγράφεται αστοχία τριών ετών και παράταση του προβλήματος για τέσσερα ακόμη χρόνια. Ειδικότερα, η αναθεώρηση του προγράμματος προβλέπει ότι το πρωτογενές πλεόνασμα πρέπει το 2013 να πιάσει το 0%, το 2014 το 1,5%, το 2015 το 3% και το 2016 το 4,5%. Το δεύτερο ορόσημο αφορά τη βιωσιμότητα του χρέους, για την οποία το μεν ΔΝΤ επιμένει πως πρέπει να διασφαλισθεί το 2020 με μείωση του χρέους στο 120% του ΑΕΠ, για δε την Κομισιόν στο 125% περίπου έως το 2022.
Αν και δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι στόχοι αυτοί έχουν μετρηθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια, η επίτευξή τους είναι ένα μεγάλο ζήτημα, δεδομένου ότι η ύφεση θα συνεχισθεί, ενώ δεν αίρεται με τελεσίδικο τρόπο το συναλλαγματικό ρίσκο. Αλλά δεν είναι αυτό το πραγματικό πρόβλημα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι οι στόχοι αυτοί δεν είναι ενθαρρυντικοί, δεν κινητοποιούν, ούτε το εγχώριο δυναμικό, ούτε το διεθνές κεφάλαιο. Οι στόχοι αυτοί ενδέχεται να αποδειχθούν παραλυτικοί, διότι απλώς περιγράφουν μια Ελλάδα που θα στύβει το ζουμί της για πάρα πολλά χρόνια.
