Η Ελλάδα, είναι η χώρα των μεγάλων αντιφάσεων και αυτό προκύπτει ως επί το πλείστον λόγω της απουσίας σχεδιασμού και στρατηγικής, σε όλα τα επίπεδα.
Η εβδομάδα που «τρέχει» όπως και η επόμενη θα είναι οι πιο καυτές του εφετινού καλοκαιριού ειδικά στον ενεργειακό τομέα, αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις που βιώνει η χώρα.
Ενώ λοιπόν, ο υπουργός Ενέργειας Γιάννης Μανιάτης βρίσκεται στο Λονδίνο για να παρουσιάσει στην παγκόσμια πετρελαϊκή κοινότητα τον πρώτο μεγάλο γύρο παραχωρήσεων περιοχών για έρευνα υδρογονανθράκων στην Δυτική Ελλάδα και Νοτίως της Κρήτης, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος στην Αθήνα, συσκέπτονται αναζητώντας τρόπους να κρατήσουν… τα φώτα της χώρας αναμμένα.
Στο Λονδίνο ο Γιάννης Μανιάτης θα παρουσιάσει περίπου για πρώτη φορά πάνω από 20 «οικόπεδα» προς παραχώρηση, στα 150 στελέχη 30 εταιριών που έχουν δηλώσει συμμετοχή στη συνάντηση. Μεταξύ αυτών η βρετανική BP, η αγγλοολλανδική Shell, οι αμερικανικές Exxon Mobil και Chevron και η ιταλική Eni. η βρετανικής Nexen στην οποία συμμετέχει η κρατική εταιρεία πετρελαίων της Κίνας CNOOC, η γιαπωνέζικη Nippon, οι ιταλικές Eni, Edison, και Enel, η Repsol από την Ισπανία, η RatioOil από το Ισραήλ και οι ελληνικές ΕΛΠΕ και Energean Oil & Gas.
Επιστρέφοντας από το Λονδίνο ο κ. Μανιάτης θα προσγειωθεί μάλλον ανώμαλα στην εγχώρια πραγματικότητα αφού θα κληθεί να υπερασπιστεί στη Βουλή το νομοσχέδιο για το σπάσιμο της ΔΕΗ στα δυο και τις αντιδράσεις που προκαλεί αυτή η επιλογή όσο μόνο στους εργαζόμενους της ΔΕΗ αλλά και στις τοπικές κοινωνίες των περιοχών όπου βρίσκονται τα μεγάλα κέντρα ηλεκτροπαραγωγής.
Οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ απειλούν να βυθίσουν τη χώρα στο σκοτάδι και η κυβέρνηση προσθέτει διατάξεις στο νομοσχέδιο για τη Μικρή ΔΕΗ προκειμένου να κάμψει τις αντιστάσεις των τοπικών κοινωνιών και να περιορίσει τις αντιδράσεις μόνο στο επίπεδο της ΓΕΝΟΠ, απομονώνοντας τη.
Η τακτική αυτή δεν θα χρειαζόταν εάν υπήρχε στρατηγική. Εάν είχε γίνει ο κατάλληλος σχεδιασμός. Εάν είχε εξηγηθεί με ειλικρίνεια στους πολίτες που οδηγεί η συγκεκριμένη επιλογή και για πιο λόγο γίνεται. Εάν είχε γίνει διαπραγμάτευση με την ΕΕ και την Τρόικα αντί να μπαίνουν στα Μνημόνια ατάκτως όλες οι υποχρεώσεις της προηγούμενης εικοσαετίας και όλα να γίνονται με την επίκληση της απουσίας επιλογών.
Τελικά ίσως το σημαντικότερο πράγμα που μας στέρησαν τα Μνημόνια, είναι οι επιλογές. Γι΄ αυτό όμως δεν φταίνε μόνο οι δανειστές μας.
