Γράφει ο Δημήτρης Σούλτας
Μαθαίνω από νέα φυντάνια της δημοσιογραφίας ότι είσαι φασίστας αν δηλώσεις ότι “βία είναι τα μνημόνια”. Προφανώς όσοι το ισχυρίζονται είναι οπαδοί του γνωστού φασίστα, πολεμοχαρή και υπέρμαχου της βίας Μαχάτμα Γκάντι που είχε πει ότι “η χειρότερη μορφή βίας είναι η φτώχεια”
Μαθαίνω επίσης ότι είσαι φασίστας, ευθέως ανάλογος του Μιχαλολιάκου, αν φωνάξεις στο δρόμο “ο λαός δεν ξεχνά τους φασίστες τους κρεμά”. Φασίστες λοιπόν και οι εκατοντάδες χιλιάδες του λαού που το φώναζαν στο δρόμο μετά την πτώση της δικτατορίας. Ή είσαι φασίστας μόνο όταν το φωνάζεις κατά των νεοναζιστών;
Μαθαίνω ότι όταν πετάς γιαούρτι στον Πεταλωτή είσαι το ίδιο φασίστας μ’ αυτόν που μαχαιρώνει μετανάστες. Λέω να απλουστεύσουμε το δίκαιο λοιπόν. Από το παράνομο παρκάρισμα μέχρι την ανθρωποκτονία εκ προθέσεως να επιβάλλεται η ποινή των ισοβίων, αφού κάθε είδους παραβατικότητα έχει την ίδια βαρύτητα.
Μαθαίνω επίσης ότι είσαι φασίστας αν κάνεις πλάκα με τη φωνή του Άδωνι Γεωργιάδη. Στην πυρά λοιπόν όλη η ιστορία της σάτιρας, που παίρνει χαρακτηριστικά των ανθρώπων της εξουσίας (όπως η φωνή, το ύψος, το βάρος, ενδυματολογικές επιλογές ακόμα και κινητικά προβλήματα) και τα μεγεθύνει, όχι για να αναφερθεί σ’ αυτά, αλλά ως έναν μηχανισμό για να υπονομεύσει τη σοβαροφάνεια της εξουσίας.
Για να φέρω κάποια παραδείγματα δε θυμάμαι κανείς να χαρακτήρισε φασίστα τον Πήτερ Σέλερς επειδή στο Dr Strangelove ο φασίστας που υποδύεται βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι και λόγω νευρολογικών προβλημάτων ξεφεύγει το χέρι του και χαιρετά ναζιστικά. Δε θυμάμαι κανείς να χαρακτήρισε φασίστες τους Monty Python όταν στο “Νόημα της ζωής” παρουσιάζουν τον μεγαλοαστό ως έναν εξωφρενικά χοντρό, που σκάει από το πολύ φαγητό.
Αλλά φαίνεται ότι σ’ αυτή τη χώρα κάποιοι από τη σάτιρα προτιμούν την αστειότητα…
