Γράφει η Εκάβη Σέχη
Φτάνοντας στην ηλικία των 25, η αληθινή ζωή μοιάζει ήδη να έχει ξεκινήσει — έχεις κάποια πτυχία, διαπροσωπικές σχέσεις με ανθρώπους που έχεις επιλέξει να αγαπήσεις, λίγο ελεύθερο χρόνο να διαβάσεις, την γνώση του τι σου αρέσει και τι όχι και την πλήρη συνειδητοποίηση πως ακόμα και μέσα σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής ύφεσης, κοινωνικών προβλημάτων, απογοητεύσεων και εμποδίων, καλείσαι για να επιβιώσεις, να ξεκολλήσεις την νοοτροπία των γονιών σου και των μεγαλυτέρων σου, που σε μεγάλωσαν σε μια περίοδο που αυτό που γινόταν δεν έμοιαζε με φούσκα και είχε πιθανότητες, προοπτικές, πιθανότητες και προοπτικές — εσύ, καλείσαι τώρα με βίαιο τρόπο, να πάρεις επιτέλους χαμπάρι πως ούτε τις πιθανότητες που σου περιέγραφαν έχεις, ούτε τις προοπτικές.
Και τι γίνεται όταν δεν βλέπεις τον ορίζοντα; Υπομένεις, επιμένεις, προχωράς και τον δημιουργείς. Μερικές φορές νιώθω το άγχος που έχει ένας άνθρωπος που σε μερικά δεύτερα πρόκειται να κάνει ελεύθερη πτώση από τα 2000 πόδια και άλλες φορές συνειδητοποιώ την ομορφιά που δημιουργεί η απόγνωση του να επιλέξεις στα 25 να μάθεις εκ νέου μια άλλη νοοτροπία, άλλους τρόπους διαχείρισης των καθημερινών προβλημάτων σου, να σπάσεις τον φαύλο κύκλο της συμβατικότητας και του ατομισμού και να απαλλαγείς από συνταγές άλλων που σήμερα σου κουνάνε το δαχτυλάκι τους και αύριο δεν θα αναλάβουν καμία ευθύνη.
Άλλωστε αυτό είναι η ζωή: μερικά επιτεύγματα, μερικές απογοητεύσεις και πολλά συναισθήματα, είτε είσαι 25, είτε 45.
