Βαθιά απογοήτευση προκαλεί το αλαλούμ που έχει δημιουργηθεί γύρω από την υπόθεση της επανασύνδεσης του ρεύματος σε ανθρώπους που δεν έχουν να πληρώσουν. Ένα μέτρο κοινωνικής ευαισθησίας που απευθύνεται σε ανθρώπους που δοκιμάζονται και το οποίο θα έπρεπε ήδη να έχει αρχίσει να εφαρμόζεται, έχει μετατραπεί σε πεδίο ανούσιας αντιπαράθεσης και ακατάπαυστης πολυλογίας στα μέσα ενημέρωσης.
Το αλαλούμ περιλαμβάνει Δημάρχους που αγωνιούν για τους πολίτες τους και είναι έτοιμοι να πληρώσουν το κόστος του ρεύματος, καταγγέλλοντας τη ΔΕΗ για αναλγησία, αλλά την ίδια ώρα αδυνατούν να προσδιορίσουν ποιοι έχουν πραγματική ανάγκη ώστε να γίνει η επανασύνδεση. Καταγγέλλουν λοιπόν και πάλι τη ΔΕΗ, αυτή τη φορά γιατί δεν δίνει τους καταλόγους των ρολογιών που έχει διακοπεί η παροχή. Μα οι συνδέσεις αυτές είναι πολλές χιλιάδες και στην πλειονότητα τους η αποκοπή δεν έχει καμία σχέση με την αδυναμία αποπληρωμής του λογαριασμού. Μπορεί να πρόκειται για εξοχικά, για κλειστά διαμερίσματα, για θερινές κατοικίες, για διακοπές ρεύματος που έγιναν μετά από αίτημα του ιδιοκτήτη του οικήματος στο οποίο όμως παραμένει ο ενοικιαστής.
Όλες αυτές οι απαντήσεις βεβαίως λίγο ενδιαφέρουν αφού αυτό που έχει σημασία είναι να φταίει κάποιος άλλος. Οι Δήμαρχοι να αδράξουν την ευκαιρία να προσφέρουν πραγματικό κοινωνικό έργο χωρίς κόστος αναλώνονται σε δηλώσεις και δημόσιες εμφανίσεις.
Όμως το αλαλούμ δεν σταματάει εδώ. Συνεχίζεται με εκείνους που αγανακτούν κατά της ΔΕΗ γιατί κόβει το ρεύμα, αλλά ταυτοχρόνως εξοργίζονται όταν αντιλαμβάνονται ότι το σύνολο της κοινωνίας θα κληθεί να μοιραστεί το κόστος των επανασυνδέσεων. «Μα το κόστος αυτό θα είναι μόνο 0,50 ευρώ το χρόνο» τόλμησε να πει ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιάννης Μανιάτης και τότε ξεσηκώθηκε νέα θύελλα. Πως το ξέρει; Ποια είναι η βάση υπολογισμού; Γιατί να πληρώσουν πάλι οι καταναλωτές;
Αλήθεια πόσο κοστίζει στο κοινωνικό σύνολο η παροχή ρεύματος στους απόρους; Όσο και ο θάνατος από μαγκάλι ή μήπως περισσότερο;
