Της Ρένας Παυλάκη – Διακίδη*
Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Η στυγνή δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, ενός ανθρώπου “κανονικού”, που το μόνο του “λάθος” ήταν οι αριστερές πεποιθήσεις του.
Θέμα χρόνου ήταν, σε μια χώρα που η κυβέρνηση επιμένει να αγνοεί τις πραγματικές διαστάσεις των γεγονότων και να αξιοποιεί μικροπολιτικά τη δράση της Χρυσής Αυγής, με μοναδικό σκοπό την στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ανέχεται, δεν καταδικάζει, παρά μόνο όταν διαπιστώσει ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά και ότι η στάση της, μπορεί να της στοιχίσει επικοινωνιακά.
Διότι αυτή η κυβέρνηση, διαχειρίζεται κάθε ζήτημα αποκλειστικά και μόνο επικοινωνιακά. Πέραν τούτου, ουδεμία επαφή με την πραγματικότητα. Από το μύθο του success story, στη λογιστική απάτη του πρωτογενούς πλεονάσματος. Όλα για την επικοινωνία.
Η σιωπή της κυβέρνησης μετά την επίθεση των νεοναζί κατά στελεχών του ΚΚΕ στο Πέραμα, η ατιμωρησία των υπευθύνων της επίθεσης στο Μελιγαρά και τα Γιαννιτσά, σε συνάρτηση με την εμμονή στη θεωρία των δύο άκρων, όπου πάση θυσία η Χρυσή Αυγή πρέπει να ταυτίζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αναμενόμενο ότι θα οδηγούσε σε αποτελέσματα, όπως η δολοφονία του 34χρονου άνδρα.
Και τι ειρωνεία! Η δολοφονία ήρθε πάνω στο κρεσέντο κυβέρνησης και ΜΜΕ όπου πλειοδοτούσαν σε… αποτροπιασμό για τη δήλωση Καμμένου περί λιντσαρίσματος του Πάχτα, με τον Πάγκαλο να δίνει το στίγμα. Ιδού ο ένοχος! Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταδικάζει, άρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τρομοκρατική οργάνωση! Με την Παγκάλειο λογική βέβαια και η Νέα Δημοκρατία που δεν καταδικάζει τις επιθέσεις της Χρυσής Αυγής, είναι ένα νεοναζιστικό κόμμα. Τόσο απλά!
Αλλά πως να κυβερνηθεί μια χώρα, σε τόσο κρίσιμες περιστάσεις, όταν η κυβέρνηση έχει εμμονικές τάσεις ως προς την αντιπολίτευση και εκεί εξαντλείται, χωρίς να είναι σε θέση να αντιληφθεί τις επιπτώσεις των εμμονών της;
Η θεωρία των δύο άκρων, όπως υπηρετείται από τους κάθε λογής Παγκάλους, θα κινείτο στη σφαίρα το κωμικού,αν δεν είχε ολέθρια αποτελέσματα για την ελληνική κοινωνία και τη Δημοκρατία. Η σημερινή δολοφονία έδωσε άδοξο τέλος στο επικοινωνιακό πάρτι που είχε στηθεί τις τελευταίες ημέρες και θέτει όλους προ των ευθυνών τους.
Ωστόσο, η κυβέρνηση είναι μόνο ένα μέρος του προβλήματος. Το άλλο, είναι η ίδια η ελληνική κοινωνία, όπως διαμορφώνεται και όπως αντιδρά μέσα στην κρίση.
Η κοινή διαπίστωση και παραδοχή ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι αυτό που εξέθρεψε, γιγάντωσε και εξακολουθεί να υποθάλπει το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής, δεν μπορεί και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελέσει το άλλοθι για την ατομική ευθύνη του κάθε πολίτη ξεχωριστά, που καλείται εκ των καταστάσεων να πάρει θέση.
Δεν είναι μόνο η ανοχή της κυβέρνησης που έχει αποθρασύνει τη Χρυσή Αυγή. Εξίσου, αν όχι περισσότερο, την έχει αποθρασύνει η αποδοχή του κόσμου, όπως τουλάχιστον αυτή αποτυπώνεται δημοσκοπικά. Με ποσοστά που αγγίζουν και το 15%, στις τελευταίες πανελλαδικές μετρήσεις, είναι αναμενόμενο ότι τα περιστατικά βίας θα κλιμακωθούν.
Θα πει κανείς – και σωστά – ότι δεν είναι φασίστες και νεοναζί το 15% του εκλογικού σώματος. Προφανώς όχι. Αλλά αυτό είναι ακόμη χειρότερο. Να μην είσαι φασίστας, να μην είσαι νεοναζί, αλλά να ενισχύσεις και να ενδυναμώνεις ένα νεοναζιστικό κόμμα, μόνο από αντίδραση και οργή απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Ποιό πολιτικό σύστημα; Αυτό που στήριζες με νύχια και με δόντια κοντά τέσσερις τετραετίες. Και σήμερα, από μια ανερμάτιστη, επιπόλαιη, στρεβλή αντίληψη ότι η Χρυσή Αυγή θα καθαρίσει την Ελλάδα από την κόπρο του Αυγεία, την ανέχεσαι, τη στηρίζεις, την ψηφίζεις. Σε έχει ξεγελάσει και εκείνο το δήθεν κοινωνικό πρόσωπο που μεθοδικά καλλιεργεί βοηθούντων και των ΜΜΕ και πιστεύεις ότι βρήκες τη λύση στο πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα. Πόσο ανόητος, πόσο ανιστόρητος μπορεί να είναι κανείς για να πιστεύει ότι ο ναζισμός θα μπορούσε να αποτελέσει λύση καλύτερη και από το πιο διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας;
Μια πιο προσεκτική ματιά στο πρόσφατο παρελθόν της Χρυσής Αυγής, θα φανερώσει τον απόλυτα συστημικό της χαρακτήρα, καθώς οι όποιες “μαγκιές” της περιορίστηκαν σε κάποιους θεατρινισμούς στα έδρανα της Βουλής και στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Όσο για τον “πατριωτισμό” της, εξαντλείται σε επιθέσεις σε κάποιους δυστυχείς λαθρομετανάστες. Δεν μας ενδιέφερε. Απεναντίας, ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας επικροτούσε τέτοιες ενέργειες. Δεν ενδιέφερε τους “νοικοκυραίους” η επίθεση κατά του λαθρομετανάστη, του μετανάστη, του ομοφυλόφιλου…
Μέχρι σήμερα το πρωί, που ξυπνήσαμε και αντιληφθήκαμε ότι στόχος της Χρυσής Αυγής μπορεί να είναι ο καθένας από μας, επειδή δεν θα τους αρέσει το χρώμα, η καταγωγή, η ιδεολογία, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, οι σεξουαλικές μας προτιμήσεις, οτιδήποτε δεν θεωρείται “κανονικό” από τους υμνητές του ναζισμού.
Το τέρας το αναθρέψαμε και τώρα, ίσως για πρώτη φορά αντικρίζουμε την πραγματική μορφή του. Αν δεν μας τρομάξει και αυτή τη φορά, τότε υπάρχει πρόβλημα. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε…
* Η Ρένα Παυλάκη – Διακίδη είναι δημοσιογράφος
