Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναμφισβήτητα ο νικητής των εκλογών, και κανένα επικοινωνιακό τρικ δεν μπορεί να αλλάξει αυτό το γεγονός. Πήρε μια καθαρή διαφορά σχεδόν 4 ποσοστιαίων μονάδων από τη ΝΔ και άντεξε σε ποσοστό σχεδόν μισή ποοσοστιαία μονάδα κάτω από το ποσοστό των εθνικών εκλογών του Ιουνίου του 2012. Σταθεροποιεί έτσι την παρουσία του στο πολιτικό σκηνικό ως κόμμα εξουσίας και αποκτά ένα ελπιδοφόρο εκλογικό προβάδισμα.
Από την άλλη, τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού υπέστησαν σαφή ήττα, χάνοντας 7 και 4 ποσοστιαίες μονάδες (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ – Ελιά, αντίστοιχα) σε σχέση με τα ποσοστά τους του Ιουνίου του 2012.
Η επικοινωνιακή άμυνα των κυβερνητικών κομμάτων ότι η ψήφος των ευρωεκλογών ήταν χαλαρή και “ειδικού” χαρακτήρα δεν ευσταθεί: αυτές οι εκλογές είχαν την ένταση και το περιεχόμενο εθνικών εκλογών, με κύρια διακύβευση αν η κυβέρνηση θα συνεχίσει να κυβερνά αδιατάρακτα ή θα δρομολογηθούν διαδικασίες πρόωρης προσφυγής στις κάλπες – εξ ου και οι εκατέρωθεν “γραμμές”, “στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν” από τη μία πλευρά και “ψηφίζουμε για την πολιτική σταθερότητα” από την άλλη πλευρά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι λοιπόν νικητής, αλλά από την άλλη πλευρά δεν είναι θριαμβευτής, δεν είναι “ηγεμόνας”. Τα αποτελέσματα του δίνουν το δικαίωμα να ισχυριστεί ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη δεδηλωμένη, αλλά δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει διαμορφώσει δυναμική και μπλοκ εξουσίας ο ίδιος.
Τα μεγάλα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι δύο: Πρώτο, ότι στις εκλογές ηττήθηκε κατά κράτος η πολιτική συμμαχιών του, και δεύτερο, ότι ηττήθηκε η τακτική της αναδιαπραγμάτευσης με αλλαγή των συσχετισμών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Στο ζήτημα των συμμαχιών, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε υιοθετήσει, αμέσως μετά τις εκλογές του 2012, την τακτική της διεύρυνσης προς το Κέντρο. Στο διάστημα των τελευταίων μηνών, είχε γίνει σοβαρή προεργασία προς αυτή την κατεύθυνση. Η ΔΗΜΑΡ αποστασιοποιήθηκε από το ΠΑΣΟΚ – Ελιά και άρχισε να υποδέχεται στελέχη της παπανδρεϊκής πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ, ενώ η εν λόγω παπανδρεϊκή πτέρυγα ήταν με το όπλο παρά πόδα” αναμένοντας τη διαγραφόμενη ως βέβαιη συντριβή της Ελιάς στις εκλογές για να προχωρήσει σε κινήσεις ανατροπής της ηγεσίας Βενιζέλου. Η ύπαρξη “ανοιχτής γραμμής” μεταξύ της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και του “μετώπου” ΔΗΜΑΡ – Γ. Παπανδρέου ήταν πλέον κοινό μυστικό. Λιγότερο γνωστό ήταν ότι είχαν ανοίξει δίαυλοι “συνεννόησης” και με την καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ.
Το σχέδιο αυτό, χωρίς να καταρρεύσει εντελώς, υπέστη σοβαρή ήττα στις ευρωεκλογές, με την πολιτική συντριβή της ΔΗΜΑΡ (που οδηγεί σε διαδικασίες πολυδιάσπασης και εξαφάνισής της) και τις ανέλπιστες “αντοχές” που επέδειξε η Ελιά στις εκλογές. Η αντοχές της Ελιάς, μάλιστα, σώζουν και τη ΝΔ από σοβαρούς κλυδωνισμούς, υποχρεώνοντας την καραμανλική πτέρυγα να αναβάλει τη σχεδιαζόμενη “ανταρσία” κατά Σαμαρά…
Για το σχέδιο της αναδιαπραγμάτευσης με αλλαγή των ευρωπαϊκών συσχετισμών, οι ευρωεκλογές υπήρξαν επίσης σοβαρό πλήγμα. Με την εξαίρεση της Ελλάδας, η ευρωπαϊκή “Λίστα Τσίπρα” απέτυχε: έναντι στόχου για 55 ευρωβουλευτές, κατάφερε να εκλέξει μόλις 45. Ακόμη χειρότερα, η σαρωτική άνοδος των ακροδεξιών – εθνικιστικών κομμάτων διαμορφώνει ένα τοπίο φυγόκεντρων τάσεων στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, σε πλήρη αντίθεση με την επιδίωξη για κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές για το χρέος και την ανάπτυξη και μάλιστα με προοδευτικό – ευρωπαϊκό πρόσημο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, λοιπόν, νικητής, αλλά έχει δύο μεγάλες “τρύπες” στο πολιτικό του σχέδιο. Το “σκληρό ροκ” (επίσκεψη στον Παπούλια κ.λπ.) δεν μπορεί από μόνο του να ξεπεράσει τα προβλήματα που αυτές δημιουργούν…
