Γράφει η νομικός Φιλοθέη Βαρσαμή
Θυμάμαι το 2011 τον Γιάννη Μπουτάρη να δίνει αντισυμβατικής διατύπωσης συνεντεύξεις με ωραίες, φρέσκιες ιδέες για διάφορα θέματα του Δήμου Θεσσαλονίκης. Φτάνοντας η κουβέντα στην καθαριότητα της πόλης, είχε εκφραστεί με βαριές λέξεις τόσο για τον αριθμό των υπαλλήλων (“με περιπου 2000 υπαλλήλους στον τομέα καθαριότητας θα έπρεπε η πόλη να είναι πεντακάθαρη”) όσο και για την αποτελεσματικότητά τους. Η χαρακτηριστική έκφραση που χρησιμοποίησε ήταν “κωλοβαράνε. Οι μισοί από αυτούς βγαίνουν ελεύθεροι ιατρού και καποιοι πραγματικά κωλοβαράνε”.
Χθες διάβασα (και θυμήθηκα τα παραπάνω) ότι ο Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης εγκαλεί τον δήμο Θεσσαλονίκης για την περίπτωση 560 εργαζόμενων στον τομέα καθαριότητάς του και αλλού, οι οποίοι είχαν συμβάσεις έργου που έληγαν το 2010 και ζήτησαν δικαστικά την επαναπρόσληψή τους επειδή κάλυπταν “διαρκείς και πάγιες ανάγκες του δήμου”. Ο δήμος (όχι επί Μπουτάρη, λογικά) συνομολόγησε ότι κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, η πρωτόδικη απόφαση βγήκε υπέρ τους και οι συμβάσεις τους τράπηκαν σε αορίστου χρόνου αν και αυτό απαγορεύεται από το άρθρο 103 του Σ. Ο δήμος, παράλληλα, παραιτήθηκε από τα ενδικα μέσα και η απόφαση κατέστη τελεσίδικη. Παρεμβαίνει, λοιπόν, ο Ρακιντζής και λέει οι αιρετοί που έλαβαν αυτές τις αποφασεις και επιβάρυναν παράνομα τον δήμο, να χρεωθούν τη δαπάνη προσωπικά. Γιατί, επιτέλους, η κακώς νοούμενη ελεημοσύνη με ξένα κόλυβα (τα χρήματα του στραγγισμένου φορολογούμενου) πρέπει κάπως να τελειώσει και ας εφευρίσκει χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους το κράτος (εν στενή και εν ευρεία έννοια) να συντηρεί τα πελατάκια του.
Αυτό είναι το νέο βιολί του δημοσίου που πρώτη φορά “έπαιξε” δυνατά το φάλτσο του στην υπόθεση Βατοπεδίου: δεν υπερασπιζόμαστε τις θέσεις του (ζημιούμενου) κράτους στα δικαστήρια και αφήνουμε την άλλη πλευρά να κερδίζει. Στο θέμα κυριότητας της λίμνης το δημόσιο συμβιβάστηκε αιφνιδιαστικά με τη μονή Βατοπεδίου. Ο δήμος Θεσσαλονίκης, ως εναγόμενος από τους 560 υπαλλήλους του, πήγε και συνομολόγησε την αγωγή τους αρχικά, ενώ στη συνέχεια παραιτήθηκε από τα ένδικα μέσα. Στην υπόθεση της Energa-Hellas Power που εισέπραττε για λογαριασμό της ΔΕΗ (που εισπράττει με τη σειρά της για λογαριασμό των ΟΤΑ) τα τέλη ακίνητης περιουσίας και τα ειδικά τέλη χωρίς να τα αποδίδει στους δικαιούχους δήμους (μιλάμε για ασύλληπτα ποσά) οι περισσότεροι και μεγαλύτεροι δήμοι δεν παρίστανται ως πολιτική αγωγή εναντίον τους. Οι υποθέσεις έρχονται στα δικαστήρια με την εν αδίκω ευρισκόμενη πλευρά να παίζει μπάλα μόνη της χωρίς αντίλογο αφού το δημόσιο, δηλαδή αυτοί που εκπροσωπούν τα συμφέροντά μας, παραλείπει να εμφανιστεί, να εκθέσει τις απόψεις του, να αντιταχθεί.
Και κάπως έτσι το κράτος ζημιώνεται, τα δικαστήρια παρασύρονται στην έκδοση εσφαλμένων αποφάσεων, όσοι φεύγουν από την πόρτα ξαναμπαίνουν από το παράθυρο και στο τέλος της ημέρας θα μετράμε τι στο καλό άλλαξε με την κρίση, με τα μνημόνια, με τους εφαρμοστικούς, με τα νέα “αναπτυξιακά εργαλεία” και το μόνο που θα βρίσκουμε θα είναι τους εργαζόμενους λεηλατημένους, τους άνεργους μιλιούνια, τις τσέπες μας πιο άδειες, τον Λάτση με κάμποσα ακόμα ex δημόσια φιλέτα στην κατοχή του και 390 πεταμένες στο δρόμο καθαρίστριες από το ΥΠΟΙΚ, που όντως κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
