Γράφει η νομικός Φιλοθέη Βαρσαμή
Καταπληκτικό και υπέροχο: ο Γενικός Γραμματέας της Κυβέρνησης καταγράφεται να δίνει πληροφορίες σε υπόδικους ως μέλη φερόμενης εγκληματικής οργάνωσης βουλευτές, για πολλαπλή και συντονισμένη κυβερνητική παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης. Κατονομάζει (ο Γ.Γ. της Κυβέρνησης, επαναλαμβάνω) τέσσερα συγκεκριμένα άτομα: Σαμαρά-Αθανασίου-Δένδια-Κουτζαμάνη. Έξι μέρες μετά δεν έχει γίνει καμία ενέργεια οποιουδήποτε αρμόδιου προσώπου/ φορέα/ πυλώνα της Δημοκρατίας για να διερευνηθεί η αλήθεια ή όχι των πληροφοριών που φαίνεται να δίνει στους υπόδικους ο γραμματέας της κυβέρνησης. Όλοι οι αρμόδιοι έχουν πειστεί: ο Μπαλτάκος στις κάμερες των καναλιών λέει την αλήθεια και στην κάμερα του Κασιδιάρη ψέματα. Απλό.
Αντίθετα, έξι μέρες μετά, δύο από τους κατονομαζόμενους στο βίντεο, ο Δένδιας και η Κουτζαμάνη δίνουν εντολές χειρισμού στην υπόθεση που εμπλέκονται ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ. Αυτονοήτως οι διατάξεις τους κινούνται στην κατεύθυνση της καταστολής και τιμωρίας ΜΟΝΟ όσων παγιδεύουν συνομιλίες και διακινούν το παράνομα κτηθέν υλικό. Ας το ομολογήσουμε λοιπόν: τελικά τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα του ατόμου καλύπτουν μόνο όσους κινούνται σε κόμματα και αξιώματα εντός “δημοκρατικού τόξου”. Για τους εκτός δημοκρατικού τόξου επιφυλάσσουμε αντιδημοκρατική αντιμετώπιση και αυτό το βρίσκουμε πολύ κανονικό, “δίκαιο” και ωραίο. Η υπόθεση συνοψίζεται πια ως εξής: σημασία έχει ποιός λέει. Όχι τι λέει. Ο Κασιδιάρης παγίδευσε τον Μπαλτάκο να συκοφαντεί (στην καλύτερη περίπτωση) τη μισή κυβέρνηση. Ο Κασιδιάρης φιμώνεται και κοιτάμε πώς θα διωχθεί, ο Μπαλτάκος ούτε καν κατηγορείται.
Κατακλείδα: Στην υπόθεση Mπαλτάκου οι κυβερνητικοί χειρισμοί δεν είναι απλώς λάθος. Έχουν μία αυθάδεια, μια προκλητικότητα, μία (παρά τη θυσία Κρανιδιώτη) κλειστή δεξιά *οπισθογωνία*. Οι πρακτικές που επιλέγει η κυβέρνηση και δε νιώθει καν ανάγκη να καλύψει με προσχήματα, μας γυρίζουν σε σκοτεινές εποχές που ο βολεμένος “νοικοκύρης” αρνείται να αναγνωρίσει (ίσως ούτε τότε τον ενοχλούσαν, άλλωστε). Δεύτερη φορά (πρώτη η ΕΡΤ) μέσα σε λίγους μήνες το βλέπω να ξαναγεννιέται από τις στάχτες του.
Το “πουλί”.
