Του Ανδρέα Ρουμελιώτη
Με το που με πρωτοαντίκρισε στους διαδρόμους της Κολοκοτρώνη μ’ έβρισε άσχημα. Μες τα μούτρα. Λες και μ’ ήξερε. Σαν κάπου να γνωριζόμασταν απ τα παλιά. Ενώ δεν τον είχα ξαναματαδεί ούτε ζωγραφιστό. “Τι ζόρι τραβάς ρε αλογομούρη”;! Αυθαδίασα. Ήμουνε 20άρης, λαρύγγια δάγκωνα στα 80’ ς. Μασάει το άγριο θεριό της νιότης με τις “μπασκετμπολίστριες” ;
Δεν ήθελε καυγά, τρυ…φερότητα έβγαζε, ” με πέτρες δείξτε την αγάπη σας”, κάτι τέτοιο. Με προσπέρασε μ ‘εκείνο το χαρακτηριστικά αργό μάγκικο περπάτημα του, αγριοκοιτάζοντάς με, μ’ ένα χαμόγελο αινιγματικό.
Έκτοτε, ανάμεσα σε δυο αιώνες και τρείς δεκαετίες, με μπινελίκωνε συχνάκις. Ποτέ δεν μιλήσαμε, πάντα μ’ έβριζε. Ακόμη κι όταν πήγαμε με τον Μάκη τον Τριανταφυλλόπουλο να τον δούμε στο νοσοκομείο όταν τον μαχαιρώσανε. Με … μπινελίκια μας υποδέχτηκε, τον Σεραφείμ, τον Στάθη κι εμένανε στον γάμο της κόρης του. Μια απ ‘τα ίδια κι όταν μας πρότεινε να γράφουμε στο αθλητικό περιοδικό της “Ελευθεροτυπίας¨ που διεύθυνε. Στην ασχετοσύνη μου , στον Θέμο, τον Τριάντη και στον Χρήστο τον Μιχαηλίδη. Μια λεπτή γυψοσανίδα χώριζε τα γραφεία μας απ το αθλητικό ρεπορτάζ. Πως να συγκεντρωθείς να γράψεις ” Ράδιο Ε” μ’ αυτόν τον τύπο να κατεβάζει καντίλια δίπλα, επειδή είχε γκαντεμιά στο τάβλι;
Μύγα δεν σηκώνω στο σπαθί μου, ωστόσο σε δυο νοματαίους επέτρεψα, για να μην πω μου άρεσε κι ήμουν εθισμένος, να με γαμοσταυρίζουν. Ο Ρούσος ο Κούνδουρος κι ο Φίλιππος. Απέμεινε τώρα μονάχος του ο τελευταίος μετρ του είδους, ο πρόεδρος – ο Λευτέρης , ο Παπαδόπουλος. Το στερνό μου καταφύγιο…
Λένε, ότι ο εξωστρεφής ο άνθρωπος που εκτονώνεται έχει καρκινοδιώχτη. Μπορεί και να ισχύει, αλλά θα πρέπει να ‘σαι και σταρχιδιστής κι ο Φίλιππος μόνο αυτό δεν ήταν. Αλλιώς δεν θα τα βάζε με την “παράγκα” και δεν θα μας καταχέριαζε όταν πανηγυρίζαμε,σαν μαλακιστίρια, στους ολυμπιακούς αγώνες για την προδρομική χρεοκοπία μας.
θα μου λείψουν πολύ τα μπινελίκια του… Κατά τ’ άλλα στην νεοφυή δημοσιογραφία ουδείς αντικαταστάσιμος. Να μην πω «ποτέ», μπορεί σε 50 άντε 100 χρόνια να βρεθεί και κάποιος άλλος να τα βάλει με τα θεριά και να γράφει καινούριους «Φιλιππικούς». Μπορεί κάποτε να ξεφυτρώσουν νέα ταλέντα, που θα καταφέρνουν να χρησιμοποιούν την τέχνη του λόγου για να γράφουν τα ποιο δύσκολα – σύνθετα θέματα – απλά και κατανοητά, σφάζοντας με μπαμπάκι στεγνά. Όπως ο Φίλιππος.
