Σε ένα τουρνουά, στο οποίο το κύριο γνώρισμα της εθνικής ομάδας μπάσκετ ήταν η αγωνιστική ανισορροπία, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση ο αγώνας με τους Σλοβένους. Ομάδα που νίκησε Ισπανούς, Ρώσους, Τούρκους και ταπεινώθηκε από Φινλανδούς.
Προπονητής που άλλοτε έκανε μαεστρικά “κοουτσαρίσματα” και άλλοτε θάμπωναν τα γυαλιά του και το μυαλό του.
Παίκτες που είτε έδιναν και την ψυχή τους στο παρκέ βγάζοντας όλο το ταλέντο και το πάθος τους, είτε δεν μπορούσαν να πηδήξουν ούτε εφημερίδα για να πάρουν ένα ριμπάουντ και έδειχναν νωθροί, αδιάφοροι και «παραιτημένοι».
Η εθνική ήταν για τρία δεκάλεπτα στον κόσμο της αποχαύνωσης και στην τελευταία περίοδο πήγε να κάνει την μυθικότερη από όλες τις μυθικές ανατροπές στην ιστορία της. Και θα την έκανε, αν έμπαινε το τρίποντο του Καίμακόγλου, την ώρα που οι Σλοβένοι στον αγωνιστικό χώρο και στην εξέδρα έβλεπαν παραλυμένοι το κακό να (ξανα)έρχεται…
Η Ελλάδα, σ΄αυτό το Ευρωμπάσκετ, τα έκανε όλα μόνη της. Μεγάλες εμφανίσεις και νίκες επί ισχυρών αντιπάλων, τραγικές βραδιές και ήττες από εκείνους που δεν έπρεπε. Η απόλυτη έννοια της φράσης «του ύψους ή του βάθους».
Τώρα για να προκριθεί δεν μπορεί να κάνει και πολλά από μόνη της. Να νικήσει τους Κροάτες είναι αυτό που περνάει από το χέρι της, αλλά για να χάσουν οι Ισπανοί από τους Ιταλούς δεν φτάνουν ούτε προσευχές ούτε η κοινή καταγωγή του Τρινκιέρι με την ομάδα που όλοι θα υποστηρίζουμε την Δευτέρα.
Πλέον το θέμα «πρόκριση» έφτασε να χρειάζεται τύχη. Κι από τέτοια, δεν υπήρχε σε όλο το τουρνουά για την ελληνική ομάδα, όχι επειδή είχε τους τραυματισμούς του Σπανούλη, του Μαυροκεφαλίδη και του Παπανικολάου, αλλά κυρίως γιατί δεν έχασε πιο πολλά ματς από άλλους που θα μπουν στην 8αδα. Έχασε τα λάθος ματς…
