Γράφει ο Παναγιώτης Κωστούλας
Όστις νομίζει ότι θα υπάρξει ποτέ κυβέρνηση στην ιστορία, όχι της Ελλάδας, αλλά της οικουμένης που θα δώσει αυτοθυσιαζόμενη τη μάχη των μεταρρυθμίσεων χωρίς να ενδιαφερθεί ουδόλως για το περίφημο “πολιτικό κόστος”, προσηλωμένη απαρέγκλιτα στο ωφέλιμον και πρόθυμη να πέσει ηρωικά έχοντας ήσυχη τη συνείδηση ότι έπραξε το υψηλό της καθήκον με αυταπάρνηση και ανυστεροβουλία προφανώς ζει σε άλλο πλανήτη.
Γενικότερα, έχουμε την τάση να απαιτούμε από τους πολιτικούς ταγούς πράγματα εξωπραγματικά, τα οποία σχεδόν ποτέ δεν απαιτούμε από τους εαυτούς μας. Να είναι υποδείγματα εντιμότητας, αρετής, αυτοθυσίας, να μην ενδιαφέρονται για την επανεκλογή τους, να μην αλλάζουν ποτέ θέσεις, να τους χαστουκίζουν και να γυρνάνε και το άλλο μάγουλο κλπ. Λες και η ζωή και η πραγματικότητα είναι μια αέναη ευθύγραμμη πορεία προς το ορθό που αν την αντιστρέψεις πας υποχρεωτικά στο λάθος. Λες και δεν υπάρχουν μονοπάτια και παρακάμψεις, λες και οι συμβιβασμοί, οι ελιγμοί, οι ισορροπίες και οι αναθεωρήσεις αφορούν ένα μακρινό και άγνωστο υπερπέραν και δεν αποτελούν καθημερινό βίωμα εκάστου ημών.
Εγώ προσωπικά δεν απαιτώ να αποτελείται ένα κυβερνητικό σχήμα από μητέρες Τερέζες ενδεδυμένες τον τεχνοκρατικό μανδύα. Και η επιθυμία της επανεκλογής και ο φόβος του πολιτικού κόστους απολύτως ανθρώπινα πράγματα είναι.
Απαιτώ όμως από το πολιτικό προσωπικό της χώρας μέσα σε αυτό το ανθρώπινο και γήινο πλαίσιο να έχουν την βούληση και τη διάθεση να κάνουν πέντε σωστά πράγματα στον τομέα ευθύνης τους. Και η ένστασή μου ως προς τον χτεσινό ανασχηματισμό είναι η πεποίθησή μου ότι τα νέα πρόσωπα που επιλέχτηκαν, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον δεν έχουν αυτή τη διάθεση.
