Η κρίση και τα μνημόνια άλλαξαν δραματικά τους όρους άσκησης της πολιτικής από τις κυβερνήσεις, από το 2009 – 2010 και ύστερα. Οι κυβερνώντες θεώρησαν -και θεωρούν- ότι στο όνομα της διαχείρισης συνθηκών “’έκτακτης ανάγκης” και καθώς “τους μίλησε η Ιστορία”, δικαιούνται να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους έννοιες όπως δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη – και πολλά άλλα. Τι κι αν γίνεται κουρέλι η Βουλή και εξευτελίζονται οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες; Τι κι αν μέσα στην κρίση η πλειονότητα της κοινωνίας φτωχαίνει διαρκώς ενώ μια μειοψηφία όχι μόνο δεν χάνει αλλά κερδίζει – σαν τους μαυραγορίτες της Κατοχής; Τους κυβερνώντες έχει καταλάβει “ολιγαρχική έπαρση”…
Βεβαίως, σε καπιταλισμό ζούμε, και κάποιοι θα κερδίζουν ακόμη και μέσα στην κρίση. Ας το κάνουν, αλλά βασιζόμενοι στη δική τους ευφυΐα και στις δικές τους δυνάμεις. Όταν όμως τα κέρδη τους είναι κυβερνητική δωρεά, την ίδια στιγμή που τα “μέτρα” πέφτουν σαν το χαλάζι επί των κεφαλών της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας, τότε έχουμε την πιο ανάλγητη και την πιο ανορθολογική μορφή παραβίασης στοιχειωδών κανόνων κοινωνικής δικαιοσύνης.
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις είναι οι ανακοινώσεις της ΤτΕ για τον τρόπο διαχείρισης των “κόκκινων” δανείων των νοικοκυριών και οι διαρρέουσες πληροφορίες για τον τρόπο που κυβέρνηση σκέπτεται να διαχειριστεί τα “κόκκινα” επιχειρηματικά δάνεια.
Για μεν τα “κόκκινα” δάνεια των νοικοκυριών, η ΤτΕ ανακοίνωσε ρυθμίσεις που ξεκινούν από διάφορες εκδοχές αναχρηματοδότησης των δανείων με “στράγγισμα” του δανειολήπτη από ρευστό ή άλλα περιουσιακά στοιχεία και κλιμακώνονται μέχρι την υποχρεωτική μεταβίβαση της κυριότητας του ακινήτου στην τράπεζα η οποία στο εξής θα του μισθώνει για ένα καθορισμένο διάστημα.
Με αυτό τον τρόπο, η ΤτΕ θέλει ο σημερινός όγκος των “κόκκινων” δανείων, που ανέρχεται σε 84 δισ. ευρώ (!), να μειωθεί με τη μετατροπή ενός μέρους τους σε “πράσινα” μέσα από την αναχρηματοδότηση και ενός άλλου μέρους τους σε ακίνητα περιουσιακά στοιχεία της τράπεζας αποτιμώμενα στην αντικειμενική τους αξία.
Από όλο αυτό, ο κόσμος κρατάει το εξής: οι τράπεζες πήραν 238 δισ. ευρώ βοήθεια από το Δημόσιο για να αποφύγουν την κατάρρευση χωρίς όμως να χάσουν τις διοικήσεις και τις μετοχές τους, αλλά εμάς μας παίρνουν τα σπίτια, επειδή το Δημόσιο που έσωσε τις τράπεζες μάς διέλυσε τους μισθούς και τις συντάξεις μας…
Αλλά το πράγμα έχει και συνέχεια: οι ρυθμίσεις της ΤτΕ προβλέπουν και ρύθμιση επιχειρηματικών δανείων με ενδεχόμενη “ποινή” τη μεταβίβαση στην τράπεζα μετοχών της εταιρείας ή και του συνόλου του μετοχικού της κεφαλαίου. Που σημαίνει, στη δεύτερη περίπτωση, κλείσιμο της επιχείρησης και κανιβαλισμός των περιουσιακών της στοιχείων. Έκφραση δικαισοσύνης όχι μεταξύ τραπεζών και δανειοληπτών, αλλά έστω μεταξύ των διαφόρων κατηγοριών δανειοληπτών, θα πει κανείς.
Μη βιάζεστε όμως! Σύμφωνα με διαρροές ανώτατης πηγής του υπουργείου Ανάπτυξης, δεν είναι δουλειά της ΤτΕ να καθορίζει την οικονομική πολιτική αποφασίζοντας αν κάποια επιχείρηση θα κλείσει. “Αντιπροτείνει”, λοιπόν, ένα γενναίο “κούρεμα” των “κόκκινων” επιχειρηματικών δανείων ώστε οι επιχειρήσεις να συνεχίσουν τη λειτουργία τους “σε υγιή βάση”…
Πέρα από το ότι αυτό “μυρίζει” επιχειρηματικό λόμπινγκ στην κυβέρνηση, τίθεται το ερώτημα: Και γιατί δεν είναι επίσης “οικονομική πολιτική” ένα γενναίο “κούρεμα” των “κόκκινων” δανείων των νοικοκυριών, ώστε να ανακάμψει “σε υγιή βάση” η ιδιωτική κατανάλωση, να αυξηθεί η ζήτηση και έτσι “να πάρει μπρος” η οικονομία;
Τι καταλαβαίνει απ’ αυτό ο κόσμος; Το εξής: Εμάς θα μας λιώσουν μέχρι τέλους, αλλά τα “δωράκια” σε κάποιους άλλους δεν θα τελειώσουν ποτέ…
