Ύστερα από τον επίτροπο Όλι Ρεν, ο οποίος πρόσφατα απάντησε… ευθαρσώς σε ερώτηση του Έλληνα ευρωβουλευτή Νίκου Χουντή ότι η ελληνική διάσωση το 2010 έγινε για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες, ήρθε και το ΔΝΤ να επιβεβαιώσει ότι στο ελληνικό πρόγραμμα πρυτάνευσε το κριτήριο να αποφευχθούν δυσάρεστες επιπτώσεις στο διεθνές τραπεζικό σύστημα.
Η βασική είδηση όμως είναι ότι ενώ αρκετές χώρες-μέτοχοι του ΔΝΤ και σχεδόν το 1/3 του Διοικητικού του Συμβουλίου πρότειναν αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους σε συνδυασμό με ένα πιο ήπιο πρόγραμμα προσαρμογής, η ελληνική κυβέρνηση το απέκλεισε! Όλα αυτά και άλλα εξίσου σημαντικά και αποκαλυπτικά, αναφέρονται σε δημοσίευμα της Wall Street Journal που επικαλείται εμπιστευτικό έγγραφο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
«Η αναδιάρθρωση χρέους αποκλείστηκε από τις ίδιες τις ελληνικές αρχές», λέγεται στο έγγραφο του ΔΝΤ, ενώ στέλεχος που συμμετείχε στις συζητήσεις φέρεται να δηλώνει ότι «Το ελληνικό σχέδιο διάσωσης δεν ήταν ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα, αλλά για την ίδια την Ευρωζώνη»…
Ασφαλώς το παρελθόν δεν αλλάζει και αυτές οι «ιστορίες» είναι πλέον χρήσιμες μόνο για απολογισμούς και συμπεράσματα. Όμως, δεν μπορεί κανείς να μη σχολιάσει την ανεξήγητα αλλοπρόσαλλη στάση της ελληνικής πολιτικής ελίτ: Το 2010, όταν υπογραφόταν το πρώτο μνημόνιο, τα 300 δισ. ευρώ του ελληνικού χρέους ήταν στα χέρια ιδιωτών και υπάγονταν στο ελληνικό δίκαιο, χωρίς επιβαρυντικές ρήτρες. Το «κούρεμά» τους ήταν εφικτό και νομότυπο. Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου φέρει την ιστορική ευθύνη που «απέκλεισε» αυτή τη λύση. Αν το PSI είχε γίνει τότε, πιθανότατα θα είχε αποφευχθεί αυτό το συντριπτικό χτύπημα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, που μας έφερε σήμερα να μετράμε 6 χρόνια συνεχόμενης ύφεσης, σωρευτική μείωση του ΑΕΠ 25% και ανεργία 27% και στους νέους 57%. Αποφεύγοντας να κάνει «το σωστό τη σωστή στιγμή» η κυβέρνηση, αποδέχτηκε τη «βαριά χημειοθεραπεία» ενός δυσβάστακτου προγράμματος, έδωσε χρόνο στις ευρωπαϊκές τράπεζες να «ξεφορτώσουν» τα ελληνικά ομόλογα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και ύστερα δέχτηκε το PSI, στο οποίο «κουρεύτηκαν» πλέον μόνο οι ελληνικές τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία και άλλοι φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα και το οποίο συνδυάστηκε με ακόμη πιο «βαρύ» πρόγραμμα προσαρμογής. Αποφεύγοντας να κάνει το «κούρεμα» με το σωστό τρόπο τη σωστή στιγμή, το έκανε με το λάθος τρόπο τη λάθος στιγμή… Το πρώτο ήταν «κατόρθωμα» του Γ. Παπανδρέου, το δεύτερο «άθλος» του Ευάγγελου Βενιζέλου που «καθαγίασε» η συμμαχική κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου, χρεώνοντάς το έτσι σε όλη την πολιτική ελίτ. Με την εξαίρεση της Αριστεράς, η οποία όμως δεν έχει ούτε αυτή να υπερηφανεύεται ότι το 2010 ζήτησε το «κούρεμα» του χρέους…
Πραγματικό ναυάγιο για την ελληνική πολιτική ελίτ, από αυτά που «γράφουν» ιστορικά. Θα μπορούσε κανείς να το πει εγκληματική αμέλεια ή ανικανότητα. Ή να το πει με τη γνωστή λαϊκή φράση: «Ούτε βαλτοί να ήταν»…
