Του Γεράσιμου Ταυρωπού
Δεν προλάβαμε να γράψουμε για τον κίνδυνο ενός ελληνικού bail-in με «θύμα» τις καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες και το ΔΝΤ άνοιξε ορθάνοιχτα την πόρτα σε αυτή την κατεύθυνση. Σε σημείο της έκθεσής του μιλάει ευθέως για σενάριο εφάπαξ εισφοράς 10% στις καταθέσεις με στόχο την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του χρέους των χωρών-μελών της Ευρωζώνης.
Αλλά αν αυτό είναι μια νοητή λύση για τις χώρες της Ευρωζώνης γενικά, είναι φανερό ότι είναι μια λύση «ante portas» για την Ελλάδα, όπου η συζήτηση για το «κούρεμα» του ελληνικού κρατικού χρέους έχει ανάψει. Πολλώ δε μάλλον όταν είναι το ίδιο το ΔΝΤ που θέτει περίπου ως όρο για τη συνέχιση της παραμονής του στο ελληνικό πρόγραμμα την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του ελληνικού κρατικού χρέους μέσω του «κουρέματος» της ονομαστικής του αξίας.
Η εφαρμογή της ιδέας αυτής του ΔΝΤ για την Ελλάδα είναι πολύ πιθανή γιατί και το σενάριο των ευρωπαϊκών πυλώνων της τρόικας για το χρέος έχει προβλήματα υλοποίησης. Το σενάριο αυτό προβλέπει τη μετακύλιση του χρόνου λήξης του «ενδιάμεσου» χρέους των επόμενων ετών, μέχρι το 2020. Το χρέος αυτό είναι ομόλογα που βρίσκονται στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και των άλλων ευρωπαϊκών τραπεζών, αλλά και ιδιωτών. Ειδικά η ΕΚΤ αρνείται τη μετακύλιση των ελληνικών ομολόγων που έχει στην κατοχή της, αποτελώντας έτσι μεγάλο πρόβλημα για την υλοποίηση του ευρωπαϊκού σχεδίου. Αν όμως αυτά τα ομόλογα δεν μετακυλιστούν αλλά εξαγοραστούν με χρήματα που θα προέλθουν από μια εφάπαξ εισφορά στις καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες, τότε υπάρχει η δυνατότητα όχι μόνο να υλοποιηθεί το σχέδιο για «εξαφάνιση» του ενδιάμεσου χρέους των επόμενων ετών, αλλά και να «κουρευτεί» η ονομαστική αξία ενός μέρους του χρέους όπως ζητεί το ΔΝΤ.
Με λίγα λόγια, το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους με… «έξοδα του πελάτη», δηλαδή με ισόποσο «κούρεμα» των ελληνικών καταθέσεων, είναι ίσως το μόνο έδαφος συμβιβασμού ανάμεσα στο ΔΝΤ και τους ευρωπαϊκούς πυλώνες της τρόικας.
Και όταν το πρώτο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους (PSI ) το περιβόητο έγινε ουσιαστικά επίσης με «ελληνικά έξοδα» (αφού «κουρεύτηκαν» οι ελληνικές τράπεζες και τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, ενώ τη γλίτωσαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες), δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποθέσει κανείς ότι το (πιθανό) δεύτερο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους θα γίνει εις βάρος των χωρών-δανειστών. Όταν το 2011 με το PSI φρόντισαν να προφυλάξουν τις τράπεζές τους, υπάρχει πιθανότητα σήμερα να πληρώσουν οι ίδιες οι χώρες;
Έτσι, εντελώς «λογικά» (με βάση τη λογική του παραλόγου με την οποία γίνεται η διαχείριση της κρίσης χρέους), το νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους θα γίνει με έξοδα… «του πελάτη και όχι του κουρέα»…
