Γράφει η Εύη Χατζηαντωνίου
Πάντα όταν πλησιάζει το τέλος του χρόνου με πιάνει το φιλοσοφείν μου, αναθεωρώ, επανεκτιμώ και δεν μου βγαίνει να το κάνω στις 31 Δεκεμβρίου-ίσως λόγω γιορτινού mood-αλλά λίγες μέρες πριν…
Σήμερα, λοιπόν, συνειδητοποιώ ότι:
α) ανεκτίμητη αξία η καλή παρέα με τον εαυτό σου, σε γλιτώνει συχνά-πυκνά από παρέες άκαιρες και “άκυρες”
β) ακόμη μεγαλύτερη αξία, οι φίλοι που όχι απλά θα σταθούν πλάι σου στη λύπη, αλλά θα κατορθώσουν το πιο δύσκολο ακόμη, να χαρούν διπλά με τη χαρά σου, να φιλοδοξούν για εσένα πιο πολλά από ότι εσύ για τον εαυτό σου
γ) όσοι αγωνίζονται ανιδιοτελώς για ένα καλύτερο αύριο πάντα θα κερδίζουν την αμέριστη συμπάθεια και το σεβασμό μου κι οι κρυμμένοι πίσω από μικρά συμφέροντα θα μου προκαλούν τον οίκτο
δ) αγαπώ όλους τους φίλους μου εξίσου αλλά φέτος το μεγαλύτερο μέρος της σκέψης μου είχε μια “αγωνίστρια” αυτής της ζωής, μια πολεμίστρια πραγματική που με τις προσωπικές της μάχες αγωνίστηκε για ό,τι δικαιούται κάθε άνθρωπος μέσα από πολύ σκληρά γεγονότα, γι αυτό θέλω δικαιοσύνη.
Θέλω ο καθένας να παίρνει ό,τι του αξίζει τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό ή όχι αλλά χωρίς τέτοια Δικαιοσύνη ο κόσμος θα μου φαίνεται πολύ πιο άσχημος και πολύ λιγότερο υποφερτός…
