Γράφει η Άννα Λιάκου
Τελευταία έψαχνα να κάνω ένα ταξίδι, ρώτησα πολλές γνώμες για το που θα μπορούσα να πάω. Άκουσα λίγο πολύ τα αναμενόμενα μέρη… λίγο νησιά, λίγο ψαγμένα, λίγο γκλαμουριά, λίγο απόμερα αλλά τίποτα δεν ικανοποιούσε τον εγκέφαλο μου για κάποιο λόγο. Ένα πρωί ξύπνησα και είπα …Βόλος! Ξεκίνησα να το συζητάω και η συχνότερη απάντηση ήταν …Βόλο; Τι να κάνεις στο Βόλο;
Αγαπώ τη θάλασσα καθώς και το βουνό και αυτό το μέρος τα έχει και τα δύο! Με αυτά και με εκείνα βλέποντας ότι μια πόλη που εξυπηρετεί τόσο κόσμο ως λιμάνι για τις Σποράδες δεν αποτελεί προορισμό χαλάρωσης ενός διημέρου, αποφάσισα να περάσω ένα διήμερο εκεί και να γράψω πως πέρασα, τι είδα και αν τελικώς αυτό το μέρος που δε το προτιμούν πολλοί πέραν των ντόπιων αξίζει να είναι ένας προορισμός εκδρομέων. Επειδή πάντα βαριόμουν τα πολύ μεγάλα επεξηγηματικά κείμενα επέλεξα το κλασικό δεκάλογο με τα καλύτερα ξεκινώντας από την αρχή…
-
ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ. Ο Βόλος είναι μια πόλη που κατά την άποψη μου σε μαγεύει. Είναι όλες τις ώρες διαφορετική και ζωντανή, μπορείς να τη μάθεις άνετα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και οι μετακινήσεις δε στοιχίζουν ακριβά με το ταξί. Περπατάς σε ένα γεμάτο κέντρο με όμορφα μαγαζιά και βιτρίνες , κάθεσαι σε μια πλατεία για ένα τσιγάρο ή μια γουλιά καφέ, περπατάς στη παραλία χαζεύοντας τα σκάφη και περνώντας στην άκρη του κλεισίματος του λιμανιού και ανάλογα την ώρα χαζεύεις τα «κρεμαστά» χωριά πάνω από τη πόλη. Το περιβάλλον αλλάζει λίγο πολύ ανά λίγα βήματα και προσωπικά στις δυο μέρες αυτές δε βαρέθηκα να περπατάω όλη μέρα και να βλέπω γειτονιές και λεπτομέρειες. Έχει πολύ όμορφες λεπτομέρειες …ψάξτε τες!
-
ΤΟ ΡΟΛΟΙ. Ναι ένα απλό ρολόι μπορεί να κρατήσει μια παράγραφο. Μέσα στο λιμάνι της πόλης υπάρχει ένα ψηλό κτήριο που στο πάνω μέρος του έχει το κλασσικό ηλεκτρονικό ρολόι. Είναι αρκετά μεγάλο για να βλέπεις την ώρα σχεδόν σε όλη τη κάτω πλευρά της πόλης και όσο δε σε κόβουν τα κτήρια. Μου πήρε πολλές φορές το βλέμμα …έκατσα να το μελετάω αρκετές στιγμές και μάλιστα έκανα μια βόλτα αποκλειστικά για να μπορώ να το χαζέψω με την ησυχία μου και να χαθώ στις σκέψεις, εγώ η θάλασσα, οι γερανοί του λιμανιού , το βουνό και αυτό! Έχει μια μοναδική αισθητική αυτό το ρολόι, αν πάτε δώστε του λίγη σημασία, ίσως σας κάνει να θέλετε να σκαφτείτε, να νοσταλγήσετε ή να μεταφερθείτε μέσω αυτού κάπου αλλού …όπως εγώ!
-
ΤΣΙΠΟΥΡΑΔΙΚΑ. Σαφώς αυτό που οι περισσότεροι γνωρίζουν από τη περιοχή είναι τα τσιπουράδικα και το βρίσκω μάλλον λογικό. Είναι η νοοτροπία του μεζέ εκεί που κατά τη γνώμη μου είναι και η σωστότερη, το τσίπουρο κατά βάση είναι «για την όρεξη» και όχι συνοδευτικό ποτό για το φαγητό, οπότε το θέμα καταλήγει στο να μαζέψουμε γεύσεις πιο πολύ από το να φάμε, να συζητήσουμε και όχι να πέσουμε με τα μούτρα, να τσιμπήσουμε πιο αργά και η έξοδος μας να μας καλύψει στο έπακρο ως έξοδος για φαγητό! Στο τέλος βέβαια φεύγεις φουσκωμένος και αναρωτιέσαι τι έφαγες, αλλά έφαγες και μάλιστα ωραία όχι διαδικαστικά. Νομίζω όλοι θα πρέπει να περάσουμε από αυτά τα τραπεζάκια της απόλαυσης κάποτε, χαλαρά απολαμβάνοντας τη στιγμή! Στα must do in this life…
-
H SUPER MOCA ΣΤΗ ΜΙΝΕΡΒΑ. Tι να πω τώρα; Ένα μαγαζί μια ιστορία από ότι τελικά έμαθα, μου προτείνανε να περάσω για παγωτό γιατί είναι το καλύτερο από όσο το χαρακτήρισαν. Ψάχνοντας στη παραλία να το βρω διαπίστωσα ότι ψάχνω ένα παλιό μαγαζί, ένα ασφυκτικά γεμάτο όμως μαγαζί από κόσμο ΟΛΩΝ των ηλικιών, ένα καφενείο με ελάχιστα μοντέρνα πράγματα για να σου τραβήξουν το μάτι …εκτός και αν είσαι παρατηρητικός! Ήταν εκπληκτικό το κοντράστ επισκεπτών …οι ηλικιωμένοι στο ίδιο μαγαζί με έφηβους και νέους για καφέ και παγωτό, ενώ μέσα σε αυτούς διακρίνεις και κάποιους ευτυχείς τουρίστες. Φυσικά ήταν αδύνατο να μη μπω να « ξαχουλέψω » λίγο την ιστορία. Το κατάστημα υπάρχει από το 1935 με ιδιοκτήτες τους κυρίους Νικόλαο Προσήλια και Θεόδωρο Νιάρχο, είναι όλα τα χρόνια γνωστοί για τις πάστες και τα παγωτά τους τα οποία παρασκευάζουν στο εργαστήριο τους. Οι κλασσικές γεύσεις σε μια παραδοσιακή έκδοση που είναι αδύνατο να μη τη λατρέψεις. Σήμερα οι γιοί τους Στάθης-Δημήτρης και ο εγγονός Θόδωρος συνεχίζουν τη παράδοση κρατώντας όσο το δυνατό χαμηλότερες τιμές και τη παλιά αισθητική του καταστήματος. Εγώ προσωπικά θα το συστήσω και σε εσάς και μάλιστα για φέτος το καλοκαίρι! Πόσο να περιμένει μια super moca ; Γίνεται…; Δε γίνεται ;
-
ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ. Το ξενοδοχείο που έμεινα ήταν ένα όμορφο, απλό, καθαρό ξενοδοχείο που δικαιολογούσε απόλυτα τους 8.0 βαθμούς του στο booking.com. Ευγένεια και άμεση εξυπηρέτηση και τις δυο μέρες που έμεινα καθώς και ωραίο πρωινό. Στις βόλτες παρατήρησα πολλά ξενοδοχεία για μια τόσο μικρή πόλη, όλα με τη δική τους αισθητική και από όσο έκανα μια έρευνα όχι πολύ ακριβά, μέσα μου χάρηκα γιατί όλο αυτό μου δίνει την αίσθηση μια υγιούς τουριστικής περιοχής. Τα σκεφτόμουν όλα γεμάτα όλες τις εποχές και αν όχι γεμάτα …με μια καλή πληρότητα. Αν δεν έχετε πάει λοιπόν μέχρι σήμερα …μελετήστε τα ξενοδοχεία του Βόλου. Σίγουρα κάποιο θα είναι του γούστου και της τσέπης σας, η θέα στα περισσότερα κτήρια είναι πανέμορφη και είναι όλα τόσο κεντρικά που θα βολέψουν για κάθε κίνηση σας.
-
ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΠΟΛΗ. Μου αρέσει πολύ το περπάτημα καθώς και η αίσθηση του χωριού, ως παιδί ήμουν πολύ στα χωριά μου και αυτή η ηρεμία είναι κάτι που αποζητώ στις εκδρομές μου. Ο Βόλος λοιπόν είναι μια πόλη που κρύβει πολλές περιοχές που θυμίζουν χωριό! Όχι τόσο τη μέρα όσο τα ήσυχα βράδια που βγαίνεις να κάνεις μια βόλτα, να σκεφτείς, να ανασάνεις, που δε ξέρεις που σε βγάζει ο δρόμος αλλά όλα προς τα κάτω βγάζουν στη θάλασσα, δε θα χαθείς …θα σε δει σίγουρα και το ρολόι. Αυτή η αίσθηση του οικείου νομίζω ότι είναι κάτι που θα απολαμβάναμε όλοι. Ήσυχα σοκάκια, απώλεια ήχου αυτοκινήτου ή μηχανής, γέλια από κάποιο σπίτι και κάποιοι έφηβοι να λένε ιστορίες καθισμένοι στο πεζούλι. Δε ξέρω να σας πω αν έχει μπουζούκια η περιοχή να πάτε (σαφώς και θα έχει απλά εγώ δε θα πήγαινα για να σας πω άποψη) …ξέρω όμως ότι αν αποζητάτε ήρεμες βραδινές βόλτες αυτή η πόλη είναι ιδανική.
-
ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΤΣΑΛΑΠΑΤΑ. Ο Βόλος είναι ένα μέρος με πολλά μουσεία (εννοώ ΠΟΛΛΑ μουσεία όμως ), ένα από αυτά είναι και το Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας, http://volospalaia.gr/tsalapata/, το οποίο αν δε κάνω λάθος είναι και το μοναδικό στην Ελλάδα. Μου τράβηξε τη προσοχή η ιδιαιτερότητα του και έτσι ήταν μια από της επιλογές μου για επίσκεψη εξ αρχής, περιττό να πω ότι φεύγοντας είχα λατρέψει το χώρο και συνιστώ σε όλους να περάσετε κάποτε από εκεί. Το εργοστάσιο (γιατί το μουσείο και ο πολυχώρος είναι προστατευόμενο αναπαλαιωμένο κομμάτι του εργοστασίου Τσαλαπάτα) ιδρύθηκε το 1926! 7.500 τμ είναι το στεγασμένο κομμάτι μέσα στη συνολική έκταση των 22.000τμ που καλύπτει και τα 200-250 άτομα προσωπικό του εργοστασίου κατασκεύαζαν διάφορα είδη τούβλων και κεραμιδιών. Οι μηχανές και η γραμμή παραγωγής καθώς και όλη η εξελικτική πορεία της κεραμοποιίας με περίμενε να την ανακαλύψω. Για εμένα ήταν μια υπέροχη θεματική εμπειρία που σε κάνει να θαυμάζεις τη δουλειά που έκαναν κάποτε οι άνθρωποι με μέσα που για εμάς σήμερα είναι κάτι παραπάνω από ξεπερασμένα. Μια παραγωγή 8-9 εκατομμυρίων τεμαχίων έβγαινε σε ένα εργοστάσιο του Βόλου το οποίο κατάφερε να επιβιώσει ως το 1975. Όλη η αισθητική των εγκαταστάσεων σε μεταφέρει σε εκείνο το χωροχρόνο που η λάσπη καθαριζόταν όχι κ τόσο εύκολα, η σκόνη και η υγρασία ήταν στα ανώτερα επίπεδα και η ατμόσφαιρα όχι και η καλύτερη, οι φωτογραφίες σε μεταφέρουν στην εποχή που όλα ήταν δύσκολα αλλά οι άνθρωποι ευτυχισμένοι. Βρώμικοι, κατάκοποι και αγκαλιασμένοι στο τότε με πόνους που τους ακολούθησαν αργότερα σε αρθρώσεις και άκρα, αλλά με γέλιο να τα εξιστορούν οι εργάτες ή οι απόγονοι των ιδιοκτητών στα βίντεο που παίζουν στις οθόνες του κεντρικού κτηρίου. Άνθρωποι που έζησαν σε ακμάζουσες εποχές, με δουλειά στο τόπο τους, σκληρή δουλειά αλλά δουλειά χειροπιαστή, δημιουργική. Το κτήριο επιβλητικό, οι μηχανές διαφορετικές και μεγάλες, οι φούρνοι και τα στεγνωτήρια, όλα εκεί να σου θυμίζουν ότι κάποτε εκεί μέσα κόσμος δούλεψε σκληρά, τράβηξα πολλές φωτογραφίες αλλά θα προτιμούσα να το δείτε μόνοι σας, (με γενική είσοδο 3 ευρώ είναι εφικτό) να βιώσετε αυτή τη μεταφορά στις εποχές και ίσως σας βοηθήσει να δείτε κάποια πράγματα αλλιώς. Μετά το τέλος της επίσκεψης και βγαίνοντας από το οίκημα με καλωσόρισε ένας περιποιημένος όμορφος χώρος με μαγαζιά για καφέ και φαγητό καθώς και διάφορα ενδιαφέροντα όπως χώρος για εκθέσεις, live, αίθουσα διαλογισμού(!!!!! ω ναι!) τα οποία λόγω ώρας δυστυχώς δεν ήταν ανοιχτά. Θα ήθελα να το δω ζωντανό αυτό το μέρος ένα βράδυ, οπότε να μια καλή ευκαιρία και για όσους θέλουν να βρεθούν ως επαγγελματίες σε ένα όχι συνηθισμένο μέρος. Ο Πολυχώρος Τσαλαπάτα είναι μια υπέροχη επιλογή σε μια πόλη που δε πάμε συχνά αλλά σφύζει από ζωή. Γιατί όχι λοιπόν;
-
Η ΕΨΑ ΚΑΙ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ. Μια περιοχή δίπλα στο Βόλο (περίπου δέκα λεπτά με το αμάξι) είναι η Αγριά. Σαφώς δε θα την ήξερα αν δεν έψαχνα να δω τι ιδιαίτερο έχει ο Βόλος για να επισκεφθώ, εκεί λοιπόν υπάρχει το εργοστάσιο της ΕΨΑ όπου στο εσωτερικό του λειτουργεί και …το μουσείο της ΕΨΑ! Μια τοπική επιχείρηση, με πολλά χρόνια παρουσίας υπάρχει εκεί για να μας θυμίζει την υγιή επιχειρηματικότητα σε αυτή τη χώρα. Έφτασα στις εγκαταστάσεις αλλά δυστυχώς δε κατάφερα να μπω στο μουσείο καθ ότι αυτή την εποχή ανοίγει στο κοινό με ραντεβού για να μπορεί να γίνει και η ξενάγηση. Υπόσχομαι στον εαυτό μου να πάω να δω αυτό το μουσείο ιστορίας ενός αναψυκτικού! Στο δρόμο και λίγο πριν φτάσεις στην Αγριά θα περάσεις κάτω από την «αγκαλιά του Ηρακλή» όπως τη βάφτισα εγώ . Οι εγκαταστάσεις του εργοστασίου τσιμέντου ΗΡΑΚΛΗΣ είναι επιβλητικές και δημιουργούν ένα industrial περιβάλλον στο πουθενά και ενώ δε το περιμένεις. Άλλοι θα τις δουν άσχημες γιατί τα κτήρια είναι «μουντά», άλλοι θα τρομάξουν με τους όγκους και άλλοι θα μαγευτούν όπως εγώ. Ένα εργοστάσιο τσιμέντου στη μέση του πουθενά. Το κρατάω, μου άρεσε.
-
ΛΙΜΑΝΙ. Ένα μέρος που παρκάρουν σκάφη και καράβια είναι πάντα μοναδικό, ίσως γιατί σου δίνει την αίσθηση ελευθερίας και ένα επιπλέον μέσο «φυγής». Αγαπώ τα καράβια και γενικά ότι αφορά το νερό από μέσο μεταφοράς μέχρι δραστηριότητες και επιλογή θέας. Η κινητικότητα σε εποχή που δεν είναι αμιγώς τουριστική σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι μόνιμα ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν είναι ντόπιοι. Μια πιο έντονη αίσθηση διακοπών σε κυριεύει, ένας αναστεναγμός ίσως βγει γιατί απολαμβάνεις τη στιγμή, πίνεις μια γουλιά καφέ, αναρωτιέσαι που πάει αυτό το καράβι και κοιτάς τον ουρανό χαμογελώντας.
-
ΕΒΟΛ. Οι Βολιώτες πίνουν το δικό τους γάλα. Από την ΕΒΟΛ, http://www.evol-easvolou.gr/. Και καλά κάνουν εδώ που τα λέμε διότι θυμίζει το γάλα που πίναμε πιτσιρίκια κι αυτό είναι η απόδειξη της γνησιότητάς του. Η ΕΒΟΛ είναι το success story της πόλης του Βόλου. Ανήκει στην τοπική Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών και αποτελεί ίσως μια από τις ελάχιστες εξαιρέσεις για το πώς ένας συνεταιρισμός μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα και να μην είναι απλά μια υπηρεσία γραφειοκρατικής διεκπεραίωσης για τις αγροτικές επιδοτήσεις . Η ΕΒΟΛ επένδυσε στη δημιουργία ενός νέου υπερσύγχρονου εργοστασίου μέσα στην κρίση και όπως εξηγεί ο Διευθυντής του Νίκος Μπαζιάκας η ενίσχυση της παραγωγικής δυναμικότητας επιτρέπει πλέον στην ΕΒΟΛ να ενισχύσει την παρουσία της και σε άλλες περιοχές πέραν της Θεσσαλίας. Η μονάδα έχει προσωπικό 130 άτομα και ο κ. Μπαζιάκας υπόσχεται πως από την ΕΒΟΛ θα γευτούμε σύντομα και νέα γαλακτοκομικά προϊόντα, όπως το ρυζόγαλο!
Οι διακοπές και η διαχείριση χρόνου είναι κάτι καθαρά προσωπικό οπότε δε θα δώσω τη συμβουλή να πάνε όλοι οι άνθρωποι στο Βόλο. Θα τολμήσω όμως να προτείνω σε αυτούς που αγαπάνε τη φύση, την ηρεμία αλλά χωρίς να θέλουν να βαρεθούν, τους μοναχικούς ίσως ταξιδιώτες, τα ζευγάρια που ψάχνουν μια ρομαντική και οικονομική εξόρμηση, τους λάτρεις της θάλασσας, αυτούς που ψάχνουν το θαλασσινό αέρα στο πρόσωπο τους, αυτούς που αγαπάνε τα μέρη με τον ανοιχτό ορίζοντα, τους περιπετειώδης που αν τους βάλεις δίπλα σε ένα καράβι ίσως το πάρουν κ φύγουν, για τους νοσταλγούς των χωριών ναι. Εσείς να πάτε αν δεν έχετε πάει ακόμα και όσοι έχετε πάει να μη ξεχάσετε να επιστρέψετε. Βρήκα όμορφους ανθρώπους εκεί παρ όλο που με πλήγωνε πολύ το «δημαρχειακό» θέμα της πόλης. Πλέον λύθηκε και αυτό.
