Γράφει η Μαρία – Μαγδαληνή Τσίπρα*
Γράφω, χαζεύοντας αφηρημένα στην ανοικτή (αποκλειστικά εδώ και 12 ημέρες ιδιωτική) τηλεόραση έγκριτους δημοσιογράφους, να καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες να μαντέψουν ποια στελέχη των δύο κομμάτων, που συμμετέχουν στο κυβερνητικό ντουέτο, θα λάβουν το πολυπόθητο πρωθυπουργικό τηλέφωνο, προκειμένου να καταλάβουν τους υπουργικούς θώκους. Ονόματα, που μένουν, που φεύγουν, που θεωρούνται επιτυχημένα, που γκρινιάζουν γιατί το πόστο, που φημολογείται, ότι θα λάβουν δεν είναι της αρεσκείας τους. Υπουργεία, που διχοτομούνται και τριχοτομούνται, προκειμένου να χωρέσουν περισσότερα στελέχη των δύο κομμάτων, σε μια Κυβέρνηση, που κατά τις μεταμεσονύχτιες δηλώσεις του Πρωθυπουργού, είναι αποφασισμένη να σώσει την χώρα.
Την ίδια στιγμή, διαβάζω, ότι σε πείσμα όλων των μνημονίων αλλά και κάθε ανασχηματισμού, η «δημοσιονομική τρύπα» για το έτος 2013 υπολογίζεται στο 1,5 δις, ο ΕΟΠΥΥ παρουσιάζει έλλειμμα 1 δις, χτυπώντας έτσι το καμπανάκι των νέων μειώσεων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, το ΔΝΤ διαπιστώνει σε έκθεση του, ότι είναι παράλογο να πληρώνει κανείς φόρους στην Ελλάδα, ενώ η τροϊκα, απαιτεί νέες απολύσεις από το Δημόσιο, κατάργηση οργανισμών και φορέων και συνεπώς αύξηση της ανεργίας και μείωση της απασχόλησης.
Την ίδια στιγμή, σε μια σκοτεινή ζώνη, που δεν φωτίζουν τα φώτα της δημοσιότητας, δύο εκατομμύρια συνάνθρωποι μας βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με το τέρας της ανεργίας, οι συντάξεις κατά μέσο όρο ανέρχονται πλέον στα 600 ευρώ, ο βασικός μισθός έχει φτάσει τα 586 ευρώ μικτά, στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα 25.000 δημόσιοι υπάλληλοι, θα γίνουν μη επιδοτούμενοι άνεργοι, ο αριθμός των αστέγων αυξάνεται καθημερινά και οι επιχειρήσεις κλείνουν, καθώς ο αέρας της πολυπόθητης ανάπτυξης δεν λέει να φυσήξει τρία χρόνια τώρα.
Την ίδια στιγμή, καταλαβαίνω, ότι η υστέρηση των εσόδων, βάζει εκ νέου στο τραπέζι το ενδεχόμενο νέων μέτρων στους μισθούς, στις συντάξεις, στην φορολόγηση, αφού η τροϊκα έρχεται σε λίγες ημέρες με νέες απαιτήσεις στην ατζέντα της. Ανατριχιάζω, καθώς το μέλλον, παρά τις ηχηρές δηλώσεις περί επιστροφής στις αγορές, περί ανάκαμψης, περί σωτηρίας, διαγράφεται ζοφερό. Και από το μέλλον αυτό, ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, κανείς μας δεν μπορεί να ξεφύγει.
Τα ονόματα, έχουν πια ανακοινωθεί. Φαντάζομαι, ότι κάποιοι, Υπουργοί πλέον, ετοιμάζουν κουστούμια, δέχονται συγχαρητήρια τηλεφωνήματα «επί τη υπουργοποίηση τους». Οι δημοσιογράφοι, μετά τις ανακοινώσεις, συνεχίζουν να σχολιάζουν πόσο βαρύ είναι το έργο της Κυβέρνησης και τι περιμένει από τον καθένα τους ο Πρωθυπουργός. Χωρίς να το καταλάβω καν, το χέρι μου πιάνει το τηλεκοντρόλ και κλείνει απλά, την τηλεόραση.
Τελικά, αδιαφορώ παγερά για τα πρόσωπα, που με κυβερνούν. Αδιαφορώ για το ποιος κάθεται στην υπουργική ή την πρωθυπουργική καρέκλα. Η πολιτική με ενδιαφέρει, όπως ενδιαφέρει τον καθένα μας. Και ένα είναι βέβαιο: η πολιτική των Μνημονίων πρέπει να αλλάξει.
* Η Μαρία – Μαγδαληνή Τσίπρα είναι Δικηγόρος – Εργατολόγος.
