Γράφει ο θείος Άκης
Αγαπημένε μου παππού,
Έχεις γευτεί σταδιακά όλη την μεταπολεμική ευημερία. Περίθαλψη, επιδόματα, πρόνοια, σύνταξη και εφάπαξ στα πρότερα –ήντα. Παροχές που ο εγγονός σου δεν θα δει ούτε στον ύπνο σου.
Είσαι παιδί της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Έζησες τη χώρα όλες αυτές τις δεκαετίες που μέσα σε δυσκολίες προσπάθησε να ανορθωθεί. Σου ζητώ να σκεφτείς όλη την πορεία από τότε μέχρι σήμερα. Όλα αυτά που κερδήθηκαν μετά τον πόλεμο. Εργασιακά δικαιώματα και κοινωνικές παροχές που χάνονται σε μία νύχτα. Ξαναγυρίζουμε στο σημείο εκκίνησης, όταν εσύ ήσουν παιδάκι.
Κάποια τα κατάφεραν να μας οδηγήσουν πίσω. Έχεις μείνει ο μόνος που τους υποστηρίζει με την ψήφο του. Τι βρίσκεις σε δαύτους; Πες μου ρε γέρο τι καλό έκαναν; Σου λένε για νοικοκύρεμα και είναι 46 άτομα υπουργικό συμβούλιο. Σου μιλάνε για αξιοκρατία και δεν έχουνε καλέσει έναν με προσόντα που διαπρέπει έξω να αναλάβει κάποια θέση έστω για τα μάτια του κόσμου.
Έχουν την πάνδημη στήριξη των μέσων και δεν τολμάνε τίποτα. Το ξέρεις καλύτερα από εμένα πως δεν αξίζουν θετική ψήφο. Τους γνωρίζεις από πρώτο χέρι. Δεν θα σου πω τι να κάνεις. Μόνο πως δεν έχεις καμία δουλειά με αυτούς. Μην στηρίζεις αυτό το συνοικέσιο του αίσχους.
Αντίθετα γίνε σοφός Νέστορας και όχι κλασσικός γερο-ξερόλας. Συμβούλεψε τους νεότερους πως η χώρα πλήρωσε τους διχασμούς. Πες τους να μην αρπάζονται για ψύλλου πήδημα. Να μην πετάνε εμφυλιακά τσιτάτα σαν να βρίζουν στο γήπεδο. Χάθηκαν μυαλά, άνθρωποι και εργατικό δυναμικό όταν ο ένας όρμησε στον άλλο. Για να μην συζητήσουμε για τις πληγές που άφησε πίσω του ο εμφύλιος.
Θυμήσου το Mαταόρα. Το καράβι που έφυγε για τη Γαλλία μέσα στον εμφύλιο. Με τον ανθό της ελληνικής νεολαίας που είχε για επιβάτες. Γιατί να τους χάσουμε πάλι όλους αυτούς;
Μίλα μας για το Δημήτρη Νόλλα. Πεζογράφος της γενιάς σου και γνωστός σε λίγους. Εμείς μόνο το Κρίστοφερ Νόλαν ξέρουμε. Συγκεκριμένα τα λόγια που αναφέρει στο βιβλίο του για δεξιούς και αριστερούς. «Οι δύο πλευρές του ίδιου μαλάκα. Ολόιδιου, είτε βρέθηκε στα ορυχεία της Ανατολικής Ευρώπης είτε στις φάμπρικες τις Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές. Και που τα παιδιά του μεγάλωσαν είτε στα σοσιαλιστικά νηπιαγωγεία είτε με τους παππούδες με τις ίδιες πληγές».
Η κλάση μου γαλουχείται σε δύσκολες καταστάσεις. Ζυμώνεται σε άγνωστα μέρη εκεί που δεν είσαι ο γιος του τάδε αλλά κρίνεσαι από την παρουσία και τη δουλειά σου. Δώσε κίνητρο να γυρίσει, να αναλάβει τα ηνία της χώρας. Με τον αέρα και τις εμπειρίες που έχει σίγουρα θα τα καταφέρει καλύτερα. Μην ανακυκλώνεις τα ίδια πρόσωπα γιατί οι ίδιοι θα φέρουν τα ίδια.
Βαρεθήκαμε να είμαστε εθελοντές σε ομάδες και οι άλλοι να κονομάνε εις βάρος μας. Να μας βραβεύουν για να φανούν αυτοί στην εφημερίδα. Δουλειά θέλουμε, εργασία στην πιο παραγωγική μας ηλικία. Γιατί να πάμε έξω να κοιμόμαστε με άλλους σαρανταδώδεκα; Τι τα φτιάξατε σπίτια και παρασπίτια, μόνο για να τα καμαρώνετε;
Μας ενδιαφέρει η χώρα ως οντότητα. Όλη η χώρα όχι μόνο η Μεσσηνία. Δεν θέλουμε να παραμείνει μόνο ως βιβλίο συνταγών μαγειρικής. Μνήμη κατεψυγμένου μουσακά από την Κίνα που θα σερβίρεται το καλοκαίρι στα νησιά. Καρποστάλ για Αμερικάνους μεσοαστούς, που θα την μπερδεύουν με την Καραϊβική στο κυριακάτικο brunch τους.
Άσε μας να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Να αναλάβουμε θέσεις μα και τις ευθύνες μας. Θα λειτουργήσουμε από ανάγκη αξιοκρατικά, όχι σαν καλαματιανοί κομματάρχες του ‘50. Παππού είναι η ώρα να αποχωρήσεις. Έχε υπόψιν σου, πέρα από το μπέρδεμα των καιρών, πως παραδίδεις το ταμείο μείον…
Αν δεν κάνεις τίποτα από όλα τα παραπάνω σε παρακαλώ τουλάχιστον να γκρινιάζεις χαμηλόφωνα. Μην μου χαλάς τη μέρα κάθε πρωί με τη μουρμούρα σου. Έχω πράγματα να σκεφτώ, τίποτα δεν είναι πλέον δεδομένο για μένα.
ΥΓ: Συνέχισε να περιμένεις στις στάσεις, χωρίς να ξέρεις πότε θα περάσει το λεωφορείο. Στη χώρα του περίπου, που ούτε τα δρομολόγια δεν ξέρουμε πότε περνάνε. Το μόνο που ξέρω να σου πω είναι πως ο δρόμος αυτός δεν έχει μέλλον.
Και αν με ρωτήσεις, έτσι για να πιάσεις κουβέντα «τι ώρα είναι;». «Ώρα να φεύγουν» θα σου πω και πάλι…
