Γράφει η Ευτυχία Αλικάκου
«Σαν νά ‘χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κ’ οι καημοί του κόσμου» έγραψε κάποτε ο Παπαδιαμάντης. Και πράγματι αυτές τις ημέρες αυτή η ρήση μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ όταν, θέλει ή δεν θέλει κάποιος, «πέφτει» πάνω στις εικόνες των προσφύγων και μεταναστών που αυτή τη στιγμή είναι εγκλωβισμένοι στη χώρα. Καραβάνια απελπισμένων, ξεριζωμένων από τον τόπο τους ανθρώπων των οποίων η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον κρέμεται από μία λεπτή κλωστούλα. Κάποιοι ίσως πίστεψαν ότι η Ευρώπη θα τους ανοίξει τις αγκάλες της, ότι κανείς ιθύνων δεν θα υψώσει ανάχωμα τόσο υψηλό στο δρόμο τους. Όμως γελάστηκαν..
Εμείς όμως πως αντιμετωπίζουμε αυτή τη τραγωδία; Πρόκειται μεταξύ άλλων για μία αφορμή αυτοκριτικής και ενδοσκόπησης. Τι στάση κρατάμε απέναντι σε αυτή τη πρωτοφανή δυστυχία που μεταδίδουν τα μέσα ενημέρωσης, απέναντι στις εικόνες παιδιών και βρεφών στη μέση των εθνικών οδών μέσα στο κρύο; Άλλοι το βρίσκουν μάταιο να εκλογικεύσουν τη κατάσταση, γιατί εδώ που τα λέμε σε αυτό τον κόσμο το καλό πότε εξέλειψε έστω και μία μέρα η σύρραξη, ο πόνος και η απελπισία;! Άλλοι είναι απλώς αχρείοι και άθλιοι συμφεροντολόγοι. Είναι αυτοί που κοστολόγησαν τριχίλιαρο και βάλε τη διαδρομή με το ταξί έως την Ειδομένη ή τρακοσάρι με το λεωφορείο. Είναι οι μαγαζάτορες των Τεμπών που όρμησαν να δείρουν όσους προσέτρεξαν να προσφέρουν ένα νερό ή μια σοκοφρέτα στους εγκλωβισμένους πρόσφυγες. Είναι επίσης αυτοί που πούλησαν σε διψασμένα παιδιά το μπουκαλάκι νερό 4 ευρώ. Και το βράδυ επέστρεψαν στο σπιτικό τους, πριν το φαί προσευχήθηκαν στον άγνωστο Θεό τους και κατόπιν φίλησαν με στοργή τα παιδιά τους πριν τα βάλουν για ύπνο.
Και υπάρχει και μία ακόμα κατηγορία. Κάτι θερμοκέφαλοι μπουμπούνες που μιλούν για τον κίνδυνο αλλοίωσης της εθνικής μας ταυτότητας, πιθανότητα αύξησης της εγκληματικότητας, και «α ου θα μας πάρουν τις δουλειές και θα αφανίσουν το γένος». Αυτά σε περίπτωση που εγκλωβιστούν οριστικά μάζες προσφύγων στα εδάφη μας. Άντε τώρα να μπεις στη διαδικασία να τους εξηγήσεις ότι δεν είναι απόγονοι του Αριστοτέλη σε ευθεία γραμμή αλλά μάλλον κάποιου πασά μιας και 400 χρόνια σκλαβιάς δεν μπορεί παρά να μπαστάρδεψαν το έθνος!
Η χώρα αυτή έχει ζήσει σε μεσοτοιχία με την προσφυγιά και από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα έχει κληθεί πολλές φορές να συμβιώσει με τη διαφορετικότητα, ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος αυτές τις αβάσιμες κινδυνολογίες που κλιμακώνουν την διχόνοια και ας αγκαλιάσουμε το δράμα αυτών των ανθρώπων. Όσοι δεν θέλουν, να μην σώσουν, κι ας παραμείνουν μακάριοι μέσα στη μικροψυχία και το μένος τους. Μια μέρα θα ντραπούν τα παιδιά τους…
