Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Η διαπραγμάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση, εύκολα ή δύσκολα, προχωράει. Είναι αλήθεια πως υπάρχει μεγάλη απόσταση κυρίως στα εργασιακά, όπου ο πρωθυπουργός θα κληθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα να λάβει κρίσιμες αποφάσεις. Επιμονή στις κόκκινες γραμμές δεν υπάρχει, φάνηκε ήδη από το νομοσχέδιο Φίλη, το οποίο ήταν αρχικά κόκκινη γραμμή και μετά από δύο μέρες ο νέος υπουργός Κώστας Γαβρόγλου το ξήλωσε εν μέρει, μαζί με τη δέσμευση για 20.000 προσλήψεις εκπαιδευτικών. Συνεπώς, αν ο κ. Τσίπρας εμμείνει μέχρι τέλους στις κόκκινες γραμμές του, αξιολόγηση δεν κλείνει.
Ο πρωθυπουργός λοιπόν δεν θα στυλώσει τα πόδια. Εις βάρος ποιου θα είναι αυτό; Θα φανεί στο χειροκρότημα, αν ο κόσμος της Αριστεράς μπορεί να καταπιεί τις παραχωρήσεις και στα εργασιακά, όπως έχουν γίνει σε όλα τα άλλα πεδία. Δεν υπάρχει ένα πεδίο που να άφησε ανέγγιχτο αυτή η κυβέρνηση, ούτε ένα πεδίο, στο οποίο να μην υπαναχώρησε ως προς τις υποσχέσεις της. Αλλά, μπάλα είναι και κυλάει, το ζήτημα είναι να μπαίνει το γκολ. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πως αν περιμένει κανείς από την ελληνική πλευρά να μην κλείσει την αξιολόγηση, επειδή έχει ιδεοληψίες, τότε δεν έχει αποκρυπτογραφήσει σωστά τις κινήσεις του πρωθυπουργού.
Υπάρχει μόνο ένα ενδεχόμενο ο Τσίπρας να καρφώσει τα πόδια στο έδαφος και να πει πως δεν την κλείνει: να μην παίρνει απολύτως τίποτα για το χρέος, το οποίο θα μπορούσε να είναι σήμα no go στον Μάριο Ντράγκι για το ζήτημα του QE και να του ζητηθεί να πάρει μόνο τα μέτρα και να συμβιβαστεί με τα βραχυπρόθεσμα. Εκεί, δεν είναι τόσο βέβαιο πως θα το «καταπιεί» χωρίς καμία αντίδραση.
Πλέον, όμως, υπάρχει ένα πρόβλημα που είναι πολύ μεγαλύτερο από την επάρκεια της ελληνικής κυβέρνησης. Υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο που είναι το ΔΝΤ και ορισμένοι Ευρωπαίοι κάνουν πως δεν το βλέπουν. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για παράδειγμα, ο οποίος αρνείται έστω τη συζήτηση για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος ή τη μείωση των πλεονασμάτων και από την άλλη απαιτεί την πλήρη, χρηματοδοτική συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Με συγχωρείτε, αλλά και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος δεν γίνεται. Ή και το Βερολίνο θα δώσει κάτι ή το ΔΝΤ θα στυλώσει και αυτό τα πόδια του.
Το να κλωτσάμε το τενεκεδάκι για να πάει παρακάτω, δεν είναι λειτουργική λύση. Επίσης, οι Ολλανδοί: δεν συναινούν σε ελάφρυνση χρέους, διότι πολιτικά είναι δύσκολα διαχειρίσιμο και ήδη ο ακροδεξιός, αντισημίτης, Χερτ Βίλντερς έχει πάρει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις ενόψει των εκλογών του Μαρτίου. Θεμιτές οι εσωτερικές ισορροπίες, αλλά μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, δεν θα συμφωνήσει το ΔΝΤ με τους Ευρωπαίους, επειδή αυτοί έχουν απολύτως σεβαστές εσωτερικές διεργασίες που θα μπορούσαν να επηρεαστούν από μια τέτοια συζήτηση.
Ο ελέφαντας στο δωμάτιο λοιπόν είναι εκεί και τον έχουν δει όλοι. Είμαι ο πρώτος που θα κάνει κριτική στον κ. Τσίπρα, αλλά δεν μπορεί η Ευρωζώνη αφενός να ισχυρίζεται πως είναι πιο ισχυρή από ποτέ και από την άλλη να μην μπορεί εδώ και ενάμιση χρόνο να πάρει μια απόφαση για το ΔΝΤ. Ή θα το διώξει, γιατί δεν της αρέσουν αυτά που λέει ως προς τους στόχους και το χρέος ή θα πρέπει να γίνουν παραχωρήσεις και να δουλέψουν μαζί. Και, όσο οι Ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών θα σκαλώνουν τόσο η τάση του «αντισυστημισμού» θα μεγαλώνει και θα κερδίζει έδαφος από την αβελτηρία πολλών Ευρωπαίων πολιτικών.
Συμπέρασμα: ο ελέφαντας πρέπει να βγει από το δωμάτιο, γιατί, πλέον τον έχουν δει όλοι και δεν μπορούν να προσποιούνται πως δεν είναι εκεί. Αν το δοκιμάσουν, ο ελέφαντας μπορεί να τους πατήσει.
