Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Η στήλη έχει πολλές φορές μιλήσει για τις τεράστιες ευθύνες της κυβέρνησης για την κατάσταση της οικονομίας. Άλλωστε, θα πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μην βλέπει ότι η αγορά στενάζει, όχι μόνο λόγω της συνεχιζόμενης καθυστέρησης στην αξιολόγηση, αλλά και λόγω της υπερφορολόγησης και των παράλογων και αντιαναπτυξιακών πολιτικών που σωρηδόν υιοθετούνται.
Η στήλη επίσης πολλές φορές έχει αναφερθεί στην ανάγκη να κλείσει η αξιολόγηση και να σταματήσει η κυβέρνηση τα παιχνίδια εσωτερικής κατανάλωσης, όπως φερ ειπείν η στοχοποίηση του κεντρικού τραπεζίτη Γιάννη Στουρνάρα από το Μέγαρο Μαξίμου.
Τέλος, αυτή η στήλη έχει ταχθεί υπέρ της διατήρησης της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, χωρίς αστερίσκους και υπέρ της αποδαιμονοποίησης των «κακών ξένων» που όλο μας επιβουλεύονται και θέλουν το κακό μας.
Τούτων δοθέντων, νομίζω ότι ήμουν αρκετά σαφής ως προς τον μείζονα προσανατολισμό, από τον οποίο ουδεμία πρόθεση απόκλισης υπάρχει. Και, εντός αυτού του πλαισίου, έχω να πω ότι πλέον η στάση του ΔΝΤ και του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών στις διαπραγματεύσεις είναι εμμονική.
Μπορεί κανείς να πει ότι η περίεργη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνηςη έχει ρίξει νερό στον μύλο των πιο ακραίων κύκλων των δανειστών. Θα συμφωνήσω απόλυτα. Μπορεί επίσης να πει κανείς ότι ΔΝΤ και Σόιμπλε μας περιμένουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα στη γωνία και πως οι καθυστερήσεις συμφέρουν μόνο αυτούς και ενώ η κυβέρνηση το γνωρίζει, δεν μαθαίνει από τα λάθη της.
Πάλι θα συμφωνήσω απόλυτα. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα.
Δεν είναι μόνο ο πρωθυπουργός που φοβήθηκε το πολιτικό κόστος πριν από μερικές εβδομάδες. Είναι και το ΔΝΤ, το οποίο πολλάκις τραβά το χαλί των διαπραγματεύσεων κάτω από τα πόδια της Ελλάδας και των ευρωπαϊκών θεσμών, έχοντας την πλήρη και απόλυτη κάλυψη του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών.
Κάπως έτσι, το Ταμείο είναι αυτό που από το παράθυρο πάει να βάλει ζήτημα εφαρμογής των σκληρότατων περικοπών ήδη από το 2018 -εντός προγράμματος δηλαδή- και ενώ οι Ευρωπαίοι δεν αμφισβητούν την ικανότητα της κυβέρνησης να επιτύχει τους στόχους του πρωτογενούς πλεονάσματος!
Το Ταμείο είναι που στο παρασκήνιο «σφάζεται» με τη Eurostat για τα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας, κατηγορώντας την ευρωπαϊκή αρχή πως είναι πολύ γενναιόδωρη. Το ίδιο Ταμείο που μέχρι πρότινος χρησιμοποιούσε τα στοιχεία της Eurostat ως μπούσουλα, τώρα την αμφισβητεί. Αν μη τι άλλο, η στάση του είναι αξιοπερίεργη.
Έχει φτάσει η ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας τα δίνει σχεδόν όλα, πιεζόμενος δραματικά από την κατάσταση της οικονομίας. Και εδώ, το ΔΝΤ έρχεται και βάζει και άλλες απαιτήσεις στο τραπέζι, και άλλες, και άλλες, με το προκλητικό επιχείρημα πως το 2019 θα είναι εκλογική χρονιά και άρα μπορεί να υπάρχει υπαναχώρηση στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.
Εδώ που φτάσαμε, πρέπει και οι Ευρωπαίοι να ασχοληθούν σοβαρά με την περίπτωση του ΔΝΤ. Το 2010 είναι πολύ μακρινό πλέον και οι Ευρωπαίοι διαθέτουν την τεχνογνωσία αντιμετώπισης κρίσεων, κάτι που φαίνεται και από την ύπαρξη του ESM.
Μετά τις γερμανικές εκλογές, έχει έρθει η ώρα να αναλάβει και η Ευρωζώνη τις ευθύνες της και να απαντήσει ουσιωδώς αν θέλει το ΔΝΤ στα προγράμματά της ή αν μπορεί να λύσει μόνη της τα προβλήματά της.
