Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Από τη συνεδρίαση του Εκτελεστικού Συμβουλίου του ΔΝΤ δεν γίναμε σοφότεροι. Έχει ενδιαφέρον μεν πως για πρώτη φορά καταγράφηκαν διαφοροποιήσεις από διάφορους διευθυντές, τόσο ως προς το ύψος των πλεονασμάτων, όσο και ως προς τα μέτρα για το χρέος, αλλά η βασική γραμμή παραμένει ίδια: μικρά πλεονάσματα για να είναι διατηρήσιμα μακροπρόθεσμα, μείωση φόρων, μείωση δαπανών (συντάξεις κλπ.), διεύρυνση φορολογικής βάσης, μεταρρυθμίσεις, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας κ.ο.κ.
Το ΔΝΤ είναι εμφανές πως δεν θέλει να πάρει τον μουντζούρη ενός ακόμα αποτυχημένου ελληνικού πρόγραμματος. Γιατί, όσο και να λένε οι έξω για την πλημμελή εφαρμογή των προβλέψεων από τις ελληνικές κυβέρνησης, ξεχνούν και τις δικές τους ευθύνες. Και, όντως, μπορεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα ποτέ να μην ήρθη στο ύψος των περιστάσεων, αλλά ούτε οι δανειστές τα έκαναν όλα τέλεια και αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν μια σειρά υπουργών από το 2010 και μετά. Πίεζαν για ό,τι τους ενδιέφερε, εμφανίζονταν σε ορισμένες περιπτώσεις να εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, σαν να είχαν κλείσει κάποιο ντιλ, και κυρίως υποεκτίμησαν εντελώς την υφεσιακή επίδραση των προγραμμάτων που σχεδίασαν.
Συνεπώς, ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις του ΔΝΤ ως γενικότερη θεώρηση, αλλά είναι το ίδιο ΔΝΤ που έχει υπογράψει τα Staff Level Agreements που μείωναν συντάξεις και μισθούς και αύξαναν φόρους έως το 2014; Το ίδιο είναι και επιμένει σε μια λογική one size fits all, την ώρα που η ελληνική οικονομία δεν είναι στις συνθήκες του 2010.
Και οι Ευρωπαίοι όμως θέλουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο: και υψηλά πλεονάσματα, γιατί, κατά τη γερμανική λογική, αν χαμηλώσει ο στόχος, οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας θα πρέπει να καλυφθούν με νέα δάνεια, και νέα μέτρα, γιατί τα ζητά το ΔΝΤ, και απολύτως τίποτα για το χρέος. Και, στην τελική, έρχεται και ο Σόιμπλε, ο οποίος παίζει το ίδιο ακριβώς παιχνίδι σε συνέχειες, και λέει πως θα είναι ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης, αν δεν έρθει τελικά το ΔΝΤ, γιατί δεν θα εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις. Δεν ακούει όμως ο κ. Σόιμπλε που το Ταμείο του ζητά μέτρα για το ελληνικό χρέος, ούτε τον δυσάρεστο σε αυτόν κ. Ντράγκι και προσπαθεί να πασάρει τον μουντζούρη της τυχόν μη συμμετοχής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα-που θα τον φέρει αντιμέτωπο με την Bundestag και εκεί θα κοπούν τα γέλια όλων-στην Ελλάδα.
Και εμείς τι κάνουμε; Χωρίς καμία απολύτως στρατηγική, περιμένουμε από τους ξένους να κάνουν κάποια κίνηση, ενώ όλο και πλησιάζουμε το ίδιο σημείο, όπου δεν θα έχουμε χρήματα και άρα διαπραγματευτική ικανότητα. Γι’ αυτό, βιαζόμαστε να υπογράψουμε, θα θυσιάσουμε και πάλι το αφορολόγητο (η μείωση του οποίου, χωρίς μείωση φόρων, είναι η μεγαλύτερη τρύπα στο νερό) και ίσως και μερικά πράγματα ακόμα, προκειμένου να μην φτάσουμε στο καλοκαίρι, όπου μας περιμένει ο Σόιμπλε, να παρακαλάμε για να κλείσουμε την αξιολόγηση. Και, την ίδια ώρα, πετάμε τον μουντζούρη στους «ακραίους κύκλους» των δανειστών, οι οποίοι τορπιλίζουν τη συμφωνία, σαν να μην είμαστε εμείς αυτοί που εφαρμόζουμε ό,τι μας βολεύει από τα Μνημόνια και έχουμε φορτώσει τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις στον κόκορα.
Κάπως έτσι, η αγορά έχει ξαναπαγώσει και οι ελεύθεροι επαγγελματίες ή μισθωτοί με μπλοκάκια ψέλνουν ο ένας τον επικήδειο του άλλου, την ώρα που ένας κ. Πετρόπουλος τους δουλεύει στη μούρη, λέγοντας πως οι εισφορές τους θα μειωθούν για ένα δίμηνο, έως ότου βρεθεί οριστική λύση.
Και, μέσα σε όλη αυτή την ευτυχία, μένει και το ερώτημα: αυτόν τον μουντζούρη, ρε παιδιά, ποιος θα τον πάρει; Αποφασίστε επιτέλους.
